MUFFE HERINNERINGEN
Zou ik dat willen zo vraag ik mij af. Ik las dit weekend in de krant een artikel van iemand die al een aantal jaren in Amerika woont. Hij vertelde in dat interview zich daar een stuk jonger te voelen dan wanneer hij hier in Nederland is, want hij wordt er nooit overvallen door muffe herinneringen die aan van alles en nog wat kleven. Ter illustratie gaf hij een voorbeeld: het gaat om herinneringen die zo oud zijn dat ze duidelijk behoren bij iemand die zich de treinramp bij Harmelen nog levendig kan herinneren.
Ik kan mij nog goed de treinramp bij Harmelen herinneren. Het aantal slachtoffers liep al snel op. Toen het dodenaantal diezelfde dag de twintig passeerde, kreeg het ongeluk onmiddellijk de status van nationale ramp. Uiteindelijk waren er meer dan tachtig doden te betreuren. Later, toen ik veel met het openbaar moest reizen, heb ik heel vaak in de bus of in de trein het aantal passagiers geteld met het oog op, dat als er iets zou gebeuren, of er dan sprake zou kunnen zijn van een nationale ramp, maar dit terzijde. Dit soort herinneringen worden door deze mijnheer dus als "muf" getypeerd. Wanneer het leven je niet telkens aan het verleden zou herinneren, zou je je leeftijdslozer voelen.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik in de vakantie weinig aan mijn leeftijd heb gedacht. Of dit nu kwam omdat ik nog nooit in dat deel van Frankrijk was geweest waardoor herinneringen geen rol speelden weet ik niet. Net zo min als ik kan zeggen dat ik daardoor gelukkiger was. Zou ik dat willen, op een plek wonen die nieuw is waardoor er weinig prikkels in de vorm van herinneringen op mij af zouden komen? Nee, ik denk niet dat het bij zou dragen aan mijn geluk. Ik vind het juist fijn herinneringen te hebben, ik koester ze. Dat ik mij daardoor oud ga voelen neem ik er bij. Oud worden is onafwendbaar en niet tegen te houden en herinneringen, muf of niet, horen bij mij en bij mijn leven.
acht reacties
Ik volg het nederlandse nieuws altijd, ook als ik op vakantie ben.
En dan is het wel eens leuk om te horen waar ze zich wel allemaal druk om maken.
Duidelijk een welvaartsland, en strevend naar perfectie.
En vol met herdenkingen en zo.
Dat kan benauwend werken, maar ik ervaar dat niet zo.
Ja, die treinramp.
Het was op 8 januari, de dag voor mijn verjaardag. Het jaar weet ik niet exact meer, ’61 of ’62?
Die rijen kisten in die hal, het staat me nog voor ogen.
Is het zo vreselijk als je dat nog weet?
Je zou toch denken dat je juist veel met herinneringen bezig bent als je in het buitenland bent. Ik heb dat al in de vakantie, dan kom ik in m’n dromen heel veel mensen tegen die ik al jaren niet gezien heb, of zit ik ineens weer op m’n werk.
Ik vind ook dat erniets mis is met herinneringen. Ik kan juist jaloers zijn op mensen ie hun hele leven in 1 dorp wonen, die kennen iedereen en dat bouw je nooit weer op in een dorp waar je naar je jeugd komt te wonen.
Onze droom is wel ooit een huis in Frankrijk, maar om dan helemaal niet hier meer te hebben dat idee trekt mij niet zo.
volgens mij werkt het juist zo dat wanneer je als volwassen in een ander land gaat wonen dat dat waar je bent opgegroeid, je herinneringen juist des te sterker en misschien wel muffer worden.
Herinneringen zijn juist een essentieel onderdeel van je ervaring en maken je als het goed is een beter mens. Dus deze man heeft of hele nare herinneringen of hij heeft nog steeds niks geleerd
Ik koester mijn herinneringen net als mijn dromen en tussendoor koester ik het leven in het hier en nu
Het lijkt me wel heel typisch dat je je in een ander land jonger voelt.
Je bent toch wie je bent? Je omgeving verandert dat toch niet?
Hooguit kan je je anders gedragen in een ander land, waardoor je een suggestie van een andere leetijd opwekt.
Geniet intens van elk moment dat je wordt gegeven waar dan ook. Ook van herinneringen kan je genieten; muf of duf zijn die niet, ze hebben je gevormd tot wie je bent.
als je je herinneringen vergeet heb je niet geleefd.