SPEELGOED
Deze week bedacht ik op een morgen, tijdens het aankleden, dat het al weer meer dan veertien dagen geleden was dat ik op mijn nieuwe fiets gezeten had. Poing, het "kwartje" viel, ik keek naar buiten, het leek goed weer te zijn en ik besloot een broek in plaats van een rok aan te trekken en op de fiets naar mijn werk te gaan. Ik voelde me een beetje trots want ik ging nu echt invulling geven aan mijn in eerdere jaren al heel vaak gemaakte goede voornemens. Ik had toch niet voor niets aan het begin van de zomer een nieuwe fiets aangeschaft.
Een half uurtje later was ik op weg en het voelde goed, en zo in alle rust, tussen de weilanden, liet ik de fietsen die ik ooit heb gehad, de revue eens passeren. Dit was mijn derde nieuwe fiets.
Toen ik zes jaar werd, kreeg ik mijn eerste nieuwe fiets. Op de dag dat ik jarig was stond de fiets 's morgens vroeg in de kamer te pronken. Het was winter er lag sneeuw en van fietsen kwam het die eerste weken niet. Toen de sneeuw later verdwenen was, bleek het nog een heel karwei te zijn om te leren fietsen. Vooral het op- en afstappen bleek voor mij niet eenvoudig te zijn.
Omdat ik op zesjarige leeftijd niet echt groot te noemen was had ik een iets kleinere maat fiets gekregen dan de meeste kinderen wat tot gevolg had dat ik er met elf jaar uitgegroeid was. Er moest een andere komen. Ik mocht kiezen. Of eerst een tweedehands en dan een nieuwe als ik naar de middelbare school zou gaan, of direct een nieuwe, maar dan een goedkopere uitvoering zonder handrem en versnelling, want hiervoor moest echt gespaard worden. Ik ging voor nieuw met waarschijnlijk in mijn achterhoofd wat ik heb, heb ik, volgend jaar moet ik nog maar zien of ik het krijg. Achteraf vind ik het nu wel een beetje een raar dilemma waarvoor ik geplaatst was, maar goed, ik was blij met mijn nieuwe fiets, hoewel ik diep in mijn hart toch ook wel erg graag handremmen had willen hebben, want een jaar later kregen al mijn vriendinnen zo'n fiets....
Hoe die fiets aan zijn einde is gekomen weet ik niet meer, maar toen ik mijn twee kinderen had, heb ik mijn fiets van toen, een tweedehandsje met handremmen en versnelling geruild voor een omafiets van 30 jaar oud. Dat was toen helemaal hot. Daarna heb ik nog een paar andere niet nieuwe fietsen gehad waarvan ik de laatste wel erg mooi heb gevonden. Het was een één jaar oude Gazelle en daar heb ik altijd met veel plezier op gefietst. Echt helemaal aan zijn eindje was-t-ie nog niet, maar opknappen zou ook behoorlijk wat gaan kosten, vandaar de keuze om nu een nieuwe aan te schaffen. Samen met P. want zijn fiets was wel helemaal ten einde.
En zo reed ik in de vroege ochtend al mijmerend op mijn nieuwe fiets naar school. Het voelde goed, zeker met de wetenschap dat het niet noodzakelijk is om met de fiets te gaan, maar dat het een volledig vrije keuze kan zijn. Eerlijk is eerlijk, en fiets is voor mij meer speelgoed dan een noodzakelijk iets wat ik gebruiken moet. Maar speelgoed is er niet om in de kast te laten staan, vandaar dat ik mijzelf nu toch van tijd tot tijd zal verplichten om mij op mijn stalen ros te verplaatsen. De ruim zes kilometer afstand die ik af moet leggen zou ook enige rust in mijn drukke bestaan kunnen geven.
veertien reacties
Vroeger deed ik ook alles met de fiets, alle goede voornemens ten spijt doe ik dat nu niet meer… Maar het is een idee.
Ik heb een fiets die ik kocht toen ik 16 was, en hij doet het nog steeds!
Mijn eerdere fietsen herinner ik me niet zo.
Ik neem me elk jaar voor te gaan trappen naar mijn baas met mooi weer.
Het komt er echter bijna nooit van…
Ik kreeg ook mijn eerste fiets toen ik zes was. De daaropvolgende fietsen herinner ik me niet meer, maar drie jaar geleden heb ik een nieuwe gekocht omdat de mijne weer eens gestolen was. Een goedkope nieuwe, want ik fiets zelden, maar kan ook nét niet zonder fiets.
na jaren gefietst te hebben, verplicht naar school (15km) naar mijn werk (4 km) toen met kinderen voor en achterop en in vakanties voel ik mij nu nergens meer toe verplicht en stap ik ekker in de auto terwijl mijn stalen ros onder een dikke laag stof langszaam verdwijnt.
Ja je ziet de mensjes achter uit gaan , maar de mooie herinneringen blijven. Die collega… gelukkig is het maar een collega en niet je levens partner (misschien een beetje troost?)
Ik wens je deze week een beter week toe vol liefde en gezondheid. Dikke knuffel…Wilma
Hoi Hanscke.
Een beetje verlegen kom ik bij je binnenfietsen. Het is lang geleden…
Mijn eerste fiets kreeg ik toen ik een jaar of tien was, precies weet ik het niet meer. Wél weet ik dat mijn neefje het eerder wist dan ikzelf, want ik was bij hem op bezoek en moest nog met de bus naar huis. Mijn ouders hadden het door de telefoon al wel aan hem verteld, maar hij hield zijn kaken stijf op elkaar en zei niks, zélfs niet voor een snoepje.
Dat vergeet ik dus nooit meer.
Hanscke, het is fijn weer terug te zijn merk ik. Als ik zo aan het loggen ben, merk ik pas dat ik het echt gemist heb.
Hanscke, mijmeren af en toe is noodzekelijk maar wanneer je door de natuur fietst moet je genieten van de ………..natuur
)
Ik kon pas op m’n 8ste fietsen. Dat had o.a. te maken met een 15de handse opgeknapte jongensfiets die mijn vader op de kop getikt had. Hij was wat te groot voor me. Ik kon niet met mijn benen bij de grond en er werd al gedacht aan blokken op de trappers te schroeven. Na een droom begreep ik dat gang alles was en zorgde dat ik niet om viel. Vanaf dat moment kon ik fietsen en stapte ik op en af naast de stoeprand. Daar kon ik met mijn rechterbeen wel bij. Rond mijn 14de kocht ik de fiets van mijn oudere broer en later volgden er een hele serie die allemaal goed gebruikt werden. De huidige is een prima 2de hands die ik nu 3 jaar heb. Ik rij geen auto en zit bijna nooit in het openbaar vervoer. Als ik dat wel zou doen, was ik net als mijn broers en zuster zo’n 40kg zwaarder en feitelijk minder mobiel. Ben dus wel blij dat ik nooit voor de brommer of dergelijke gezwicht ben.
Heb altijd veel en met veel plezier gefietst. Eerst naar de lagere school 3km verderop, toen naar de middelbare school, 15 km verderop, heel soms vanafd e universiteit naar huis in het weekend, 90 km verderop maar nu heb ik al jaren geen fiets meer. Als Fran aan fietsen toe is koop ik er ook weer een. Alleen is het hier zo gevaarlijk zonder fietspaden!
Heel sportief, hoor! En als het weer ook nog meewerkt, zou het best wel ‘verslavend’ kunnen werken in positieve zin dan.
Fiets ze!!
Vanaf het moment dat ik voor autorijden ben afgekeurd (nu zo’n 15 jaar geleden) fiets ik bijna altijd.
Eerlijk gezegd is het geen straf; ik vind het zalig!
Geen nieuwe fietsen; dat heeft in de omgeving waar ik woon weinig zin.
Ik geloof dat ik een keer pas een nieuwe fiets heb gehad! Ook een halleluja; een schitterende roze.
Die is dus inderdaad gepikt 
Het geeft rust en tegelijkertijd ben je heel goed sportief bezig.