VREDIG
Het is nog net zo als vroeger, 's morgens, op de heenweg, is het bijna windstil en tegen de tijd dat je naar huis gaat, is de wind behoorlijk aangewakkerd om dan vervolgens net uit de verkeerde hoek te komen. Ondanks dat ik vanmiddag behoorlijk moest trappen genoot ik toch.
Vanaf mijn school, die bijna aan de rand van het stadje staat, neem ik een lange rechte B-weg. Aan weerszijden weilanden. Het is één uur. Ik ben vier kilometer lang de enige deelnemer aan het verkeer. In de verte kraait een haan. Er dringt een niet helemaal lekkere geur mijn neus binnen van een weiland wat nog niet zo lang geleden bemest is. De geur wordt net niet irritant. Door de wind beginnen mijn ogen een ietsje te tranen. Behalve dat mijn spieren in werking gezet worden, wordt er ook een beroep op mijn zintuigen gedaan.
Opnieuw beleef ik plezier aan het fietsen en ik ervaar hoe vredig het leven zijn kan. Opeens word ik opgeschrikt door het harde geluid van gevechtsvliegtuigen. Het zijn er een stuk of zes. Opeens moet ik denken aan de film "Zwartboek" en daardoor aan de oorlog. Hoe vaak zouden er in de oorlog mensen bij het horen van dit geluid angstig zijn geweest en de adem ingehouden hebben, wachtend op wat er ging gebeuren?
Bij het wegsterven van het geluid keert het vredige leven terug. Een echte plattelandservaring waar de rust en de ruimte de boventoon voert. Ik hoop dat ik die vrede nog heel vaak en heel lang mag ervaren.
ja, want kan het fietsen in de buitenlucht ontspannend zijn hè?