TRAKTATIE
Daar ik dus de laatste twee tennistoernooien niet heb kunnen spelen, kwam ik op het idee om mijzelf maar eens te verwennen door mijn sport van weleer weer op te pakken. Het lange afstandslopen. Ik had gezien dat er deze zaterdag in de buurt van Beetsterzwaag een wandeltocht gehouden werd met de afstanden 10, 15, 25 en 40 kilometer. Ik vond dat ik als compensatie het recht had om mij niet te laten hinderen door een overleg binnen de tennisclub. Deze heb ik weliswaar wat laat, maar toch echt keurig en netjes afgezegd.
We startten om 9.15 uur. De eerste uren gebeurt er niet zoveel. Het stapt zo lekker weg in het zonnetje. Na een tweeëneen half uur begint de wens te ontstaan om ergens bij een rust te komen om een kop koffie te kunnen drinken. Tijdens die rust onmoetten we een aantal mensen die ons nog kenden van vroegere tijden.
Het is eenentwintig jaar geleden dat we deze tocht ook liepen. Het was toen onze eerste keer dat we 40 kilometer liepen. Ik had die zomer de Nijmeegse Vierdaagse gelopen, maar door de ongetraindheid heb ik hem toen niet uitgelopen. (In later jaren heb ik hem vele malen gelopen) P. had mij destijds een beetje uitgelachen en ik had gedreigd met als ik een tocht van 40 km zie gaan we hem lopen. Dat gebeurde dus 21 jaar geleden. Ik zie P. nog de laatste kilometers op een sukkeldrafje achter mij aan komen. We hebben er saampjes nog altijd veel plezier om. Sinds een jaar of vier, zo lang zijn we al weer lid van de tennisclub, lopen we bijna niet meer.
Zo na een kilometer of dertig gebeurt er iets, als je tenminste niet al te goed getraind bent. De vermoeidheid slaat toe en dan begint het echte werk. Alleen maar lopen. Er komen geen gedachten meer op gang, met de blik op oneindig ben ik alleen maar bezig om te stappen. Ik voel de vermoeidheid, maar ik voel ook de mogelijkheid om gewoon door te gaan met lopen. Alsmaar verder. Gedachtenloos, of hoogstens denkend aan het lekkere koude glas drinken wat ik zal kunnen drinken als ik bij de finish ben. Of denkend hoe fijn het zal zijn om straks lekker in de auto te kunnen zitten. En voor je het weet is de eindstreep bereikt. Dit maal na zeven en een half uur. We hebben er lang over gedaan, maar hoera! we kunnen het nog steeds. Het was fijn om het te doen en ik merk dat het nog steeds werkt: Mijn hoofd is weer lekker leeg en vrij van allerlei spinsels. Het was een hele mooie dag.
negen reacties
De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst!
Dat is altijd zo.
Ik heb dat met bergtoppen ondervonden.
En dat is bij lange na geen 40 kilometer!
Wauw! wat fantastisch, chapeau! 40 kilometer.
Ik moet er niet aan denken en zou tot op de draad versleten zijn 
Pfff… 40 kilometer is wel erg veel! Knap hoor ! Gelukkig is het landschap in het noorden lekker vlak ….
Prachtige omgeving om te lopen rond Beetsterzwaag. Heerlijk zo te wandelen. Maar het hoofd niet te lang leeg laten
)
Wandelen is heerlijk, we proberen het ieder weekend te doen…