OP
Wat heet beter! De hoofdbrekens uit het vorige blogje en de naweeën van het boek Moederziel van Judith Lennox hebben mij een volledige nacht slaap gekost. Was ik niet met één of ander teamlid bezig, dan was ik wel bezig met mijn moedergevoelens. Mij ontspannen ter ruste leggen om de slaap te vatten was deze nacht voor mij niet weggelegd. Ik was als een gespannen veer met rondtollende gedachten en wat ik ook deed, ik kon er geen verandering in brengen. Na dat ik de kerktoren nog vijf uur heb horen slaan ben ik eindelijk in slaap gevallen. Bij het opstaan herzag ik mijn plannen voor vandaag, ik wilde de vergadering aan mij voorbij laten gaan en rond elf uur de lessen gaan geven die gepland stonden. Alleen in de loop van de ochtend merkte ik dat ik incontinent van tranen was geworden. Ik kon niet meer ophouden met huilen. Ik heb mij vandaag maar opnieuw ziek gemeld. Het is gewoon even op. Tijd om afstand te nemen. Dat ga ik ook letterlijk doen. Ik ga een paar dagen blaadjes tellen in de Ardennen.
Dat lijkt mij een bijzonder goed idee. Sterkte…