HERFST



Een zondag om te zoenen. Een prachtige dag in de Ardennen tijdens de herfstvakantie, halverwege oktober. Het weer is schitterend en geeft alles wat
de herfst aan verrukking kan geven. Een zon, die â??s morgens niet al te vroeg
is, omdat ze eerst over de heuvels en de toppen van de bomen moet zien te
komen, maar als haar dat dan gelukt is, ons geeft wat wij wensen. Zij laat
door haar warme stralen ons opnieuw doen gloeien. De vorst van de vroege
ochtend, waardoor het ontwaken met een lichte huivering gepaard gaat, is
daarmee snel weer vergeten en heeft bijna iets lachwekkends. Hoezo koud?
De strakblauwe lucht belooft voor zoâ??n dag gouden bergen. De dagen worden
weliswaar korter, maar de middagen kunnen van een weergaloze kwaliteit
zijn.

Rond elf uur zijn we vertrokken voor een tocht van bijna twintig kilometer en
om twee uur hebben we ruim de helft van de wandeling erop zitten. Tijd voor
een rust. We schijnen over één van de mooiste weggetjes in de Ardennen te
hebben gelopen. Het scala van de vele kleuren geel, groen, oranje en bruin is
één groot schouwspel. Wat verstild zit ik tijdens de lunch stilletjes om mij
heen te kijken. De herfst met al die verschillende kleuren kan zo indrukwekkend zijn. Toch roept herfst ook altijd iets beschouwends bij mij op. Herfst, de zomer is
geweest, het jaar is dan voor een groot deel al weer voorbij. Dat brengt mij bij
het leven. Mijn leven. Herfst kan dus heel mooi zijn. Prachtig. Even intens
als het ontluikende voorjaar. In het licht van de seizoenen gezien beschouw
ik jong zijn als mooi en veelbelovend. Maar als ik ouder worden met de herfst
vergelijk hoeft dat zeker niet minder mooi te zijn; ook dat kan met een
geweldige schoonheid gepaard gaan.

â??Zijn wij nu met de late zomer in ons leven bezig, of met de vroege herfst?â? P.
kijkt mij aan en vraagt hoe ik aan deze deprimerende gedachte kom. Ik zie
zijn blik en ik schiet in de lach. Niet zo maar, nee het is een hele bevrijdende
lach. Ik moet lachen tot ik er buikpijn van heb. Voor mij zijn deze gedachten
helemaal niet deprimerend, maar juist een getuigenis van de schoonheid van
het leven. De blik van P. zegt mij genoeg. Ik schijn weer even op een voor
anderen wat vreemd spoor bezig te zijn, maar het is wel mijn spoor.
Eindelijk, na al een behoorlijk deel van mijn leven kan ik en durf ik nu
mijzelf te zijn.

hanscke Woensdag 17 Oktober 2007 - 10:53 pm | | Standaard

vijf reacties

V@nM@n

Zo stil alleen op onze wandelwegen komen die gedachten vanzelf los. Dat gebeurt ook wel eens op onze wandelingen door de natuur. Soms hoeven we niets te zeggen, maar is een blik genoeg.

V@nM@n, (E-mail ) (URL) - 18-10-’07 00:12
Ster

Die laatste zin zegt precies waarom het zo mooi is om ouder te worden!

Ster, (URL) - 18-10-’07 05:53
f r e d

“een strak blauwe lucht, die gouden bergen belooft…..” ….; er zijn dichters die het slechter verwoorden.

f r e d, (E-mail ) (URL) - 18-10-’07 11:15
Xiwel

De Ardennen zijn inderdaad erg mooi en zo uitgestrekt dat er prachtige verlaten plekken/paden zijn. Zelf kwam ik die afgelopen jaar tegen bij Gileppe en Meyerode. Maar ook het gebied in de binnenbocht van de Maas bij Charleville is erg mooi.

Xiwel, (E-mail ) (URL) - 18-10-’07 13:06
Renesmurf

De kleuren geel, groen, oranje en bruin laten dood en verderf zien.
Afgestoten bladeren die geen voedsel meer krijgen en sterven, en wegrotten.
Ik kan daar echt niet van genieten, ik vind het maar zielig.

De natuur is mooi in de zomer, en alleen dan.

Renesmurf, (URL) - 18-10-’07 23:54
(optioneel veld)
(optioneel veld)
Om een reactie te kunnen plaatsen moet je deze vraag beantwoorden.
Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.