MOOI MET RESERVE
Het is weer voorbij, de vakantie, maar voor ik weer tot de orde van alledag overga, plaats ik eerst nog wat kiekjes van de afgelopen week. Naast de vele gele, groene en soms ook bruine blaadjes heb ik ook heel veel andere dingen gezien. Bijvoorbeeld deze varkens. Zij verblijven op een traditioneel gehouden varkensfokkerij. Ik heb met verbazing gekeken hoe fijn varkens het vinden om zich lekker in de modder te kunnen wentelen. Toch kan ik mij goed voorstellen dat de carbonades, de bacon en de fricandeau waarschijnlijk lekkerder smaken dan het vlees van die gestresste varkens. Deze varkens leiden zo te zien een vredig bestaan. Deze boom communiceert: Ik ben dood! Mijn advies: Laten staan, want het is een plaatje. Binnenkort wil ik hem gaan tekenen. Maandag waren we weer op pad om een mooie wandeltocht te maken, maar na een paar kilometer wist ik bijna zeker dat Sjors ziek was. Hij liep zo verschrikkelijk achter ons aan te sjokken met zijn staart tussen zijn poten. Zo zielig en zo anders dan anders. We zijn gestopt, en terwijl P. de auto haalde en ik met hem zat te wachten leek hij met zijn trouwe ogen te zeggen: Gelukkig begrijp je mij, want ik kan echt niet meer. We zijn naar de dierenarts gegaan en ja, Sjors was echt ziek. Hij had hele hoge koorts, meer dan 40 graden. Hij heeft twee spuiten gekregen en verder een penicilinekuur van tien dagen. Wandelen ging niet meer dus hebben wij onze plannen gewijzigd. Het was een klein stukje rijden naar Durbuy en daar hebben we de auto in de schaduw geparkeerd. Sjors kon daar lekker in de auto slapen en wij hebben het kleinste stadje in de wereld, zoals de Belgen zelf in de folders schrijven, even bekeken. Of het echt het kleinste stadje is weet ik niet, maar het was wel grappig om er even door heen te lopen. Het deed me een heel klein beetje denken aan Bronkhorst, alhoewel, dit stadje was wel heel erg vercommercialiseerd. Het bestaat eigenlijk alleen maar uit terrassen en restaurants. De volgende dag was Sjors wel iets opgeknapt, maar echt wandelen zat er niet in. We zijn naar Namen gegaan. Dit is een prachtige stad en alleszins de moeite van het bekijken waard. Dit hebben we in stukjes gedaan, want elk uur gingen we even naar onze patient kijken die lekker rustig in de auto lag te slapen. De medicijnen zijn goed aangeslagen en nu we weer thuis zijn lijkt het of er niets meer met het baasje aan de hand is. Hij is weer net zo vrolijk als altijd. Gelukkig maar, want gezien zijn leeftijd, hij is al twaalf jaar, heb ik mij best zorgen gemaakt. Ik vond Namen mooi, maar door de omstandigheden had ik toch enige reserves.
negen reacties
Een leuke verrassing om een reactie van een nieuwe bezoekster op mijn log te zien.
Zo te zien heb je mooi weer gehad tijdens je vakantie in België. Jammer dat Sjors ziek werd. Hopelijk is hij inmiddels een heel stuk opgeknapt.
Varkens zijn enige beesten. Mijn vroegere buurman fokte ze. Als de zeugen geen biggetjes hadden, liepen ze buiten. Dat is heel apart dat dat gebeurt in Nederland. Er stopten dan ook vaak mensen om foto’s te maken.
Arme Sjors, die zit er maar mooi mee.
Hopelijk is die snel weer helemaal opgeknapt, als die wat mankeert is alles minder leuk.
En waar veel mensen zijn is het al snel commercieel, maar dat hou je toch.
Maak er maar Durbuy van. Opzich wel een aardig stadje alleen veel van bejaardenhotels, duur, groot en ongezellig. De Ourthe-fietsroute gaat er langs.