GESPONNEN SUIKER


Na de berichtgeving over het sterven van Jan Wolkers kwam er zo maar een stukje verleden bij mij binnengewandeld. Herinneringen die ergens ver weggezakt waren. Opeens was ik weer een meisje van zestien of zeventien jaar. Ik was toen wat aan de mollige kant; ik woog ruim 65 kilo en ik leek bij lange na niet op Twiggy, het schoonheidsideaal van de meisjes van toen. Om mooi te zijn moest je zo mager als een lat zijn, dacht ik. Ik leefde in die tijd eigenlijk in twee werelden.

Overdag, op school, ging ik met meisjes om die een jaar jonger waren dan ik. Ik was op de HBS in het eerste jaar blijven zitten en omdat ons gezin in die tijd verhuisde van Apeldoorn naar een heel klein plaatsje aan de Duitse grens in de Achterhoek moest ik opnieuw in een eerste jaar van een MULO in een naburig dorp zes kilometer verderop beginnen. Dit kostte mij nauwelijks enige inspanning en mijn medeleerlingen die een jaar jonger waren spraken mij verder niet aan. Ik was in die tijd echt niet happy.

Gelukkig kreeg ik in de loop der jaren contacten met verschillende wat oudere meisjes  uit het dorp. Op de zondagmiddagen hoorde ik verhalen die meer bij mijn belangstelling pasten. Eén van de meisjes kon heel treffend vertellen over de boeken en verhalen die zij aan het lezen was en zo werd een verhaal uit het boek Gesponnen Suiker door haar uit de doeken gedaan. Zij vertelde heel beeldend hoe de vrouw door de man in de vrieskist was gestopt en later in stukjes aan de meeuwen werd opgevoerd en hoe de man op een dag geconfronteerd werd met een oog van haar, wat op de straat lag.

Toen de leraar Nederlands later in een les Jan Wolkers aanhaalde en iets over dit verhaal ter berde bracht, zat ik ijverig te knikken. Met gefronste blik vroeg hij of ik het verhaal Gevederde Vrienden gelezen had. Kennelijk trok dit zijn belangstelling, want even later, toen iedereen aan het werk was kwam hij bij me . We raakten in gesprek en ik vertelde hem dat ik dolgraag zelf het verhaal zou willen lezen.  Hij bood aan dat ik het boek van hem mocht lenen, maar dat ik het dan bij dat ene verhaal moest houden. Ook was het beter dit boek maar niet aan mijn ouders te laten zien. Ik voelde mij de koning te rijk. Ik werd voor vol aangezien

Dat laatste, het aan mijn ouders vertellen, heb ik inderdaad niet gedaan. De andere verhalen heb ik denk ik wel stiekum op mijn kamertje gelezen, maar ik vond er toen niet zo veel aan. Dat kwam me wel goed uit, want ik had ze immers niet mogen lezen. Ik hoefde er dus ook geen mening over te hebben. Nu heb ik zeker wel een mening over Jan Wolkers. Voor mij is het iemand die op geheel eigen wijze aan de voortgang van de Nederlandse literatuur zijn bijdrage heeft geleverd, hoewel ik nog steeds niet, alles wat hij geschreven heeft, kan waarderen. Als mens vond ik hem wel een markante persoonlijkheid. Toch opmerkelijk om te ontdekken hoe bepaalde herinneringen aan personen vastgekleefd kunnen zitten.

hanscke Zondag 21 Oktober 2007 - 12:30 pm | | Actueel

negen reacties

V@nM@n

Soms wordt je ingehaald door je verleden. Ik vond het een heerlijk mens. Zo met zijn eigen leefstijl.

V@nM@n, (E-mail ) (URL) - 21-10-’07 13:38
Hanny

Zeker kwamen er herinneringen boven. Ik zat op de MMS en onze leraar Nederlands deed heel besmuikt over Wolkers. De reden dat alle meiden natuurlijk zijn boeken koste wat kost wilde lezen. De rode oortjes waren nog te zien als we weer op school waren. ;-)

Hanny, (E-mail ) (URL) - 21-10-’07 13:45
Renesmurf

Toch vreemd dat iets eigenlijk mag.
Preutsheid is iets menselijks, ook wel logisch aan de ene kant, maar Wolkers was dat zeker niet!

Renesmurf, (URL) - 21-10-’07 15:22
Penguin

In mijn tijd mocht Wolkers al wel.En ik heb ze allemaal gelezen. Ik vind Wolkers geweldig. Zijn stijl, zijn beeldende manier van schrijven. Zijn woordspelingen…. mijn herinnering aan hem is dat ik ontdekte dat literatuur ook niet elitair kon zijn

Penguin, (URL) - 21-10-’07 16:50
galadriel

Jan Wolkers ben ik pas later gaan waarderen omdat ik te jong was toen Turks Fruit uitkwam. Ik heb hem ooit een hand durven geven en heb hem bedankt voor zijn t.v. serie ‘in de achtertuin’. Een uniek mens is op reis gegaan

galadriel, (URL) - 21-10-’07 19:53
Geertje

Thuis mocht ik Jan Wolkers niet lezen, wat ik vanzelfsprekend wel heb gedaan.
Geweldig vond ik hem.
Leuk is dat, hoe herinneringen aan bepaalde personen vastzitten.
Ken je zijn serie waarin hij vertelt over zijn tuin? Gekluisterd zat ik aan de tv…

Geertje, (E-mail ) (URL) - 21-10-’07 21:55
therese

Hoi Hanscke, ook in de schooltijd beland. Het is misschien maar goed dat je het niet aan je ouders liet lezen. Mijn vader zag een boek van hem liggen slingeren, dat ik aan het lezen was; o jeeee, hij sloeg het zomaar ergens open (net sex waarschijnlijk), schrok zich rot (begrijp ik nu) en gaf mij een klap om mijn oren. De enige die ik ooit van hem gehad heb. Toch ging ik door met hem te lezen, maar wat meer stiekem. Tja….

therese, (E-mail ) (URL) - 21-10-’07 22:55
Nanos

Er moest een bepaald aantal boeken op de lijst staan. Wolkers hoorde daar absoluut niet bij te staan. Er waren leerlingen die niet weg kwamen met dat minimum aantal boeken. Dat werd je wel duidelijk gemaakt. Daar hoorde ik bij, en als je daarbij hoorde, kon je je nog net die vrijheid veroorloven Wolkers er tussen te zetten. Dat heb ik gedaan met “Een roos van vlees’. Dat was toen vrij nieuw.De school was een nonnenschool en we hadden een non voor Nederlands. Ik wist van te voren vrijwel zeker dat Wolkers bij het examen niet ter sprake zou komen.

Nanos, (URL) - 21-10-’07 23:27
f r e d

mijn ervaring is dat hoe ouder je wordt des te meer herinneringen weer boven komen drijven. nu maar hopen, dat ik niet dement word. want er zijn herinneringen, die gekoesterd moeten worden.

f r e d, (E-mail ) (URL) - 23-10-’07 07:26
(optioneel veld)
(optioneel veld)
Om een reactie te kunnen plaatsen moet je deze vraag beantwoorden.
Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.