VOORAF
Terwijl ik naar de tenniswedstrijd van de Australian Open kijk, realiseer ik mij dat daar de dag al bijna voorbij is. Voor mij zou de dag ook al wel voorbij mogen zijn. Vanmiddag is het derde onderhandelingsgesprek. Was ik hier gisteren redelijk optimistisch over, vandaag, nadat ik gisteravond kennis heb genomen van het één en het ander, kijk ik daar toch wel iets anders tegen aan.
Het wordt wel steeds moeilijker om u als bezoeker mee te nemen in mijn beslommeringen. Zoals ik in het vorige blogje al schreef, probeer ik datgene wat ik beschrijf zo "eerlijk" mogelijk neer te zetten. Dit omdat ik in de eerste plaats aan mijn eigen maatstaven moet voldoen en reken maar dat die lat hoog ligt, ik ben streng voor mij zelf, maar ook omdat ik weet dat er over mijn schouder meegelezen wordt door niet alleen maar mensen die mij slechts een warm hart toedragen....
Het schijnt nog steeds zwaar weer te zijn in het team waarvan ik deel uit maak(te). De kou is daar nog lang niet uit de lucht wat nog meer ziekmeldingen tot gevolg heeft. En dat terwijl ik na het toegestuurde voorstel betreffende de onderhandeling over mijn hervatting van het werk, enig licht zag gloren. Maar nu, na weer eens een slapeloze nacht, ben ik bang dat het vals licht blijkt te zijn.
Jammer. Zo langzamerhand begin ik medelijden met de leerlingen te krijgen. Uiteindelijk worden zij de dupe van al dit gedoe, want laten we wel wezen, de missie van een onderwijsinderstelling is toch les geven aan leerlingen. Door al dit gekrakeel komt nog de éne nog de andere docent daar aan toe. Nogmaals jammer.
En ik zal wel zien wat de dag mij verder gaat brengen.
Succes vanmiddag!