OMGETURND
Ik ben om en ik blijk niet de enige te zijn. In de loop van de vrijdagmiddag zette ik de tv aan om toch nog iets van de opening van de Olympische Spelen te zien. En ik werd willens en wetens toch meegesleept bij het zien van dit grandioze spektakel. Toen ik het gisteren met wat kennissen hierover had, bleken zij dezelfde mening toegedaan te zijn. Ook op verschillende weblogs las ik dat de scepsis langzaamaan verdwijnt en er zelfs enig enthousiasme te bespeuren is. Mijn persoonlijke opvatting is geworden: Ophouden met dat gekrakeel over politiek wel of niet correct zijn, die discussie had vele jaren eerder gevoerd moeten worden. Nu is de beurt aan de sporters.
Vandaag heb ik genoten. Op deze druilerige zondagmorgen zette ik de tv aan en ik heb met veel genoegen de wegwedsrtijd voor vrouwen gevolgd, de voetbalwedstrijd bekeken en het Dreamteam tegen China in actie gezien. Groots was het moment van de uitreiking van de gouden medaille aan de dames estafettegroep vier honderd meter wisselslag, maar ik smolt helemaal bij de beelden van de uitreiking aan de twee dames, afkomstig uit de landen, Georgië en Ossetië waar momenteel zo gevochten wordt. Politiek gezien zouden zij vijanden van elkaar zijn, maar zij omhelsden elkaar. Sport verbroedert, of verzustert in dit geval.
Het leed voor de inwoners van betrokken landen zal er niet minder om zijn. Door dit gebaar zal er waarschijnlijk niets veranderen, maar het geeft mij even het warme gevoel van saamhorigheid van met zijn allen 's avonds laat in het donker in een vlammetje zitten staren waarbij een ieder dan zo zijn eigen gedachten heeft. Dat zijn vaak gouden momenten die het leven zo'n mooie kleur kunnen geven.
dertien reacties
Ik deel jouw mening. Al jaren is bekend dat China de Spelen organiseert. Waarom dan op het allerlaatste moment roepen om een boycot. Eigengewin, denk ik voor die roependen. Laat de sporters nu ongestoord hun gang gaan en discussieer na afloop verder.
Ik heb er niets van gezien, en dat wil ik ook zo houden..Toegeven zie ik als ogen sluiten voor wat er wekelijk aan de hand is..
Af en toe zie ik het langskomen op tv, ik kijk er niet naar..ik zapp weg naar iets anders..
Het nieuws over Hollandse prestaties bereikt ons toch wel via andere kanalen.
De Spelen vind ik heerlijk om naar te kijken. Vandaag (ik loop wat achter met het lezen van logjes) zag ik Deborah juichen om haar zilveren medaille. Zij, die het hem geflikt heeft, was dolgelukkig. De dame in de studio niet. Die vond dat het goud had moeten zijn.
Dat is iets waar ik dan minder goed tegen kan. Het gaat om wat de sporter beleeft, het is (in dit geval) haar feestje.
Zo gaat het met alle sporters. Ieder beleeft het op een eigen manier. Dankzij de moderne technieken kunnen we het van minuut tot minuut volgen. Iets dat ik met veel plezier doe.
Oorlog wordt bepaald door de machthebbers, daar wringt de schoen, zoiets zou verboden moeten worden.
De spelen hebben daar niks mee te maken.
mensen zijn nooit zomaar elkaars vijanden, het zijn de leiders die zulke gevoelens hebben en er de mensen mee vergiftigen.
Tja, het zijn de politieke leiders die hun vete uitvechten over de ruggen van de bevolking, met hun onderdanen als gereedschap en als slachtoffers, helaas.