WERKKLEDIJ.
Al ben je nog dan nog maar net drie jaar geworden, je hebt zo wel je eigen herinneringen. Je weet nog heel goed, misschien mede door de foto's, dat je vorig jaar in de vakantie bij opa en oma bent geweest en vanaf de eerste dag, dat de schoolvakanties in het westen van het land zijn begonnen, stel je steeds de vraag, wanneer gaan we nu? En eindelijk is het dan zover. Dit jaar mag de rose loopfiets mee en deze wordt tegen de prinsessenstoel geparkeerd, want eigenlijk heb je die niet meer nodig omdat je toch op een grote mensenstoel zit.
Gelukkig is het de tweede dag droog en kan er in de tuin volop "gefietst" worden. Maar dan opeens heb je niet zoveel zin meer in fietsen en ga je rondjes lopen. Ik heb deze dagen weer heel wat geleerd van mijn driejarig peuterkleinkind. Het is teveel om op te noemen, maar één uitspraak wil ik u niet onthouden. "En" vroeg opa aan de kleine meid, "ga je morgen met mij mee naar kantoor? Dan kun je me mooi helpen. "Nee, opa," was haar antwoord, "dat kan niet, ik heb mijn werkkleding niet bij me." Ik was even verbaasd. Wat bedoelde ze nu toch? Bij werkkleding denk ik al gauw aan oude kleren of een overall of iets dergelijks, maar Rixte bedoelde, dat ze haar "colbertje" niet bij zich had. Als haar papa naar het werk gaat, zit hij altijd keurig in het pak. Het duurde bij mij heel even voor het kwartje viel.. 
acht reacties
Die herinnering aan de driejarig leeftijd verdwijnt weer op latere leeftijd. Best vreemd als je weet dat ze opgeslagen worden in het geheugen van het brein..
Ik maak het allemaal mee van dichtbij mijn mijn nichtje, dat gaat snel en is erg leuk.
Als je vreemde kinderen hebt, die zie je niet zo vaak, dan lijkt het nog sneller te gaan.
Die krakken van mij willen nog niet aan kinderen… Maar wie weet, ze zijn nog wat jong.