STUURMANSKUNST
Ze stond voor ons, een frêle meisje, mede door haar woordkeuze wat kwetsbaar overkomend, maar wel vechtend voor een plekje in een andere groep. En die tegenstrijdigheid doet mij wat terughoudend zijn. "Ik heb die vrouw gisteren nog gebeld en zij zei, dat ik maar met jullie moest overleggen." Met die vrouw wordt Riekje de opleidingscoördinator bedoeld.
"Maar waarom wil je dan naar die andere groep? De indeling van de groepjes is heel willekeurig gebeurd. Op deze school is er geen sprake meer van klassen. Jullie zijn in stamgroepjes geplaatst en die stamgroepen werken op verschillende tijden samen. Je komt de anderen dus steeds op verschillende manieren tegen." "Ja, maar in het groepje waar ik nu zit ken ik die kinderen niet, ik weet niet of ik ze wel leuk vind. In die groepjes in dat lokaal ken ik de meeste kinderen wel."
Met een open?, of is het brutale blik? kijkt ze ons aan. Het gebruik van het woord 'kinderen' bevreemdt mij. Hoe zit dit, is ze echt nog zo naïef en ziet deze zestienjarige puber zichzelf nog als een kind of is dit een signaal van een verwend doordrammerig meisje die op de een of andere manier altijd kans ziet om haar zin door te drijven.
Mijn collega kijkt mij aan, ik ben als docent aan dit groepje gekoppeld maar ik wil, zo nieuw als ik ben, niet nu al een beslissing nemen. Ik voorzie wel, dat wanneer we aan haar wens tegemoet komen, we meerdere verzoeken tot ruiling krijgen. Ik heb hier en daar gemerkt dat er meer onvrede is over de samenstelling van de groepjes. Ik kijk nog even naar de betreffende leerling en als ik de boze trek rond haar mond zie, zeg ik: "Ik ben bang dat we ons heel veel werk op de hals halen als we hier op ingaan, want dan komen er veel meer verzoeken en waarom de één wel en de andere niet?" "Dat is ook zo", beaamt mijn collega "en bovendien, het groepje waar jij bij wilt is vol, dan wordt het toch een ander groepje."
"Oh, dat geeft niet, dan zit ik toch bij die anderen in het lokaal", is de snelle reactie van de leerling. En dan is voor mij de kous gauw af. "Je zult zien, als volgende week het echte schoolprogramma gaat beginnen dan wordt alles heel anders. Dan loopt het samenwerken met verschillende groepjes op een heel andere manier. Op grond van het programma van deze morgen kunnen we geen beslissing nemen." Mijn collega valt mij bij. "De pauzes en de schooltijden zijn voor alle groepjes gelijk, dus er zijn nog heel veel mogelijkheden om bij je vriendinnen te zijn. Bovendien worden rond kerst de groepjes opnieuw samengesteld." En met een "kom maar, we gaan het gewoon proberen en we zien wel als het echt niet gaat", neem ik haar mee.
In de loop van de morgen zie ik haar wat ontdooien, maar als er in tweetallen gewerkt moet worden, neem ik haar toch even in bescherming, door haar als voorbeeld even te koppelen aan een andere leerling als ik zeg: kies in ieder geval iemand die je niet kent, bijvoorbeeld Selma kent Doutzen niet, dat zou een goed koppel zijn, vind je niet? Beide dames knikken en met een ga je gang, gaan de andere leerlingen ook iemand kiezen die ze niet of nauwelijks kennen.
Doutzen zal het jammer blijven vinden, dat ze haar doel niet heeft bereikt en ik zal haar blijven volgen. Als blijkt dat ze in de loop van de komende weken echt doodongelukkig blijft, dan ben ik er alsnog een voorstander van om een wijziging aan te brengen. Een blijvend gevoel van onveiligheid komt de ontwikkeling van een leerling niet ten goede, maar soms is het goed om even te zien waar de grenzen liggen.
zeven reacties
Ik ben hier even niet geweest maar ik bemerk veel meer openheid in je schrijven en dat voelt heel goed
Soms moet je gewoon even door de zure appel heen bijten en niet altijd kiezen voor de makkelijkste weg.
Even testen hoever ze kan gaan. Het begin van het schooljaar is daarvoor een uitgelezen mogelijkheid. Je hebt het slim opgelost.
Dat heb je prima opgelost op deze manier, de meiden van nu zijn snel geneigd om in prinsessengedrag te vervallen, je bent hier heel professioneel mee omgegaan, mijn complimenten.
Tja op de beslissing terugkomen kan inderdaad altijd nog als het nodig blijkt te zijn.
Tja, het kan echt enorm wennen zijn denk ik ergens. Ik had er vroeger nooit zo’n moeite mee eigenlijk.. je hebt het knap gedaan moet ik zeggen..