ONS KENT ONS (NIET)
Een wel opgevoed meisje. Dat dacht ik toen ik haar voor het eerst op de voorlichtingsdag van school zag. Nadat ik haar voorzien had van de nodige informatie over de te volgen opleiding, raakten we in een geanimeerd gesprek over de tennisclub. Onze tennisclub, de club waarvan zij lid is en waarvan ik de voorzitter ben. Het schiep gelijk een band. En toen ze vorig jaar september dan ook daadwerkelijk met de opleiding begon, was dat een beetje te merken. We hadden "iets" samen. Als we elkaar bij de tennisbanen tegenkwamen was er dat zelfde gevoel. Even dat oogcontact, een korte groet. Zij wat schuchter, waardoor het leek alsof ze er nog aan moest wennen, dat een volwassene, die ze nog maar pas ontmoet had, haar zag staan. Maar gaande weg werd haar begroeting opener en jovialer. Tot vandaag. Terwijl ik met een aantal anderen op het terras, voor de kantine van de tennisclub een boeiende wedstrijd Heren Dubbel volgde, zag ik haar, met het tennisracket onder de arm, schuin vanuit mijn ooghoeken, aankomen. Terwijl ze het terras opstapte, zag ik hoe ze haar ogen met een snelle taxerende blik over ons, de toeschouwers, liet gaan om ons daarna met een strakke blik op de verte gericht, te passeren. In de twee of drie keer, die ze in de loop van de verdere middag bij mij in de buurt kwam, slaagde ze er telkenmale in om op zo'n zelfde manier mijn blik te ontwijken. Wat moet je ook met zo'n lerares die op zo'n mistige manier uit het gezichtsveld is geraakt? Ik hoor u denken: Was dan zelf even naar haar toe gegaan. En dan? Wat had ik tegen haar moeten zeggen? Wat kan zij met een uitleg van mij? Nee, het joviale, het ons kent ons gevoel wat ik met veel leerlingen had, is verdwenen. En juist dat maakte het werken in mijn eigen woonomgeving zo aantrekkelijk. Door toedoen van anderen ben ik dat kwijt. Helaas, het is niet anders, ik zal me er bij neer moeten leggen. Ik moet het doen met de herinneringen aan die tijd van lekker knus dicht bij huis werken. Ik kan dan wel een aardig boek over de afgelopen tijd geschreven hebben, dit is de andere kant van het verhaal. Een blijvende verliessituatie.
acht reacties
Toch kan een goed gesprek wonderen doen.
Dat moet gewoon, en hoort er ook bij.
Zij is hier een beetje fout, maar jij kan dat rechtzetten.
Als je wilt, niks is verplicht.
Ze weet zich geen houding te geven. Ik zou haar gewoon een keer aanspreken, een praatje maken, eventueel iets samen drinken. Daarna is het wel anders dan het was, maar weet ze weer dat ze je kent.
Een blijvende verliessituatie… Ja, dat is triest. Aan de andere kant: veel mensen hebben dat nooit gehad. Jij hebt het gehad en het verloren. Dat is altijd nog beter dan het nooit gehad hebben.
Dit is gewoon hoe het soms kan gaan.. en dat ‘soms’ maakt iedereen wel mee. meer als sommigen denken.. its life
Heel triest, mar ga dan maar uit van het feit dat ze jong is en niet wet hoe ze hiermee om moet gaan..
Ze is jong, ze weet nog niet met dit soort situaties om te gaan. Voor jou is dit nieuw, ook voor jou is het een nieuwe situatie.
Maar dan toch…..waarom zou je niet op haar af stappen? Je hebt al verlies gelden. Als dit niets wordt, is dat geen nieuw verlies maar alleen maar een gevolg van. Jullie hebben beiden niets te verliezen met een praatje, alleen maar veel te winnen.
Dat is dan zwaar shit zou ik bijna zeggen.