TROOST
Troosten. Ik vind het één van de moeilijkste dingen in het leven om te doen. Niet omdat ik het niet zou kunnen. Ik probeer te luisteren, mee te voelen, begrip te tonen. In veel gevallen durf ik wel naar de gevoelens te vragen en ook kan ik wel samen stil zijn. Herinneringen ophalen aan de tijd hoe het was lukt ook wel en toch heb ik nog heel vaak het gevoel met lege handen te staan. Te kort te schieten. Ik realiseer mij dat dit een mogelijk gevolg is van het aloude diagnose-recept model denken. Elke pijntje en verdrietje willen wegnemen, het wordt vaak toegepast bij kinderen. Tenminste, ik heb dat wel gedaan. Ik heb geprobeerd om mijn kinderen, toen ze klein waren, zo weinig mogelijk pijn of verdriet te laten hebben. En och, vaak lukte het ook wel om hen te troosten, hen op te beuren of tot andere gedachten te brengen. maar naarmate men ouder wordt zal dit steeds minder lukken.
Vanmiddag ben ik bij mijn tante op bezoek geweest. Zaterdag was ze jarig en dit was de eerste maal zonder haar man, mijn oom. Tweeëntachtig is ze geworden en nog behoorlijk vitaal. Maar wanneer je, zoals zij, meer dan 55 jaar bij elkaar geweest bent, dan is het wel een hele verandering om het laatste stukje van je leven alleen verder te moeten. En toch weten we het allemaal. Ooit gaat het gebeuren. Eens komt de dag dat één van beide echtelieden sterft en de ander alleen verder moet. Tja, wat is dan troosten? Het liefste zou ik de dood van mijn oom ongedaan willen maken. Al was het maar voor een uurtje. Dan zou alles weer even "gewoon" zijn. Maar dat gaat niet. Dat is de onherroepelijkheid van het leven.
Vanmiddag op de terugweg voelde ik de diepte van het troosten. Mijn tante en ik hebben een paar fijne uren gehad. Er was ruimte voor verdriet. Als ik Van Dale er op na sla ben ik het dit keer niet met de omschrijving eens. Daar staat namelijk: (proberen) verdriet (te) verzachten; opbeuren. Ik weet niet of ik het verdriet van mijn tante heb kunnen verzachten en ik weet ook niet of ik haar voor de toekomst nog enige levenslust heb kunnen geven. Maar het samenzijn was goed. Als laatste zin op deze site (klik) lees ik: Troosten is een daad van Liefde, Liefde voor zijn medemens, Liefde voor het leven en het overleven. Mooier kan ik het zelf niet zeggen.
acht reacties
Als jij er niet was geweest en je tante had verdriet gehad, was dit verdriet door het alleen zijn zwaarder geweest als nu dat je er wel was.. De omschtijving is niet zo verkeerd dus volgens mij
Het verdriet wordt er niet minder om natuurlijk.
Maar het verzacht volgens mij wel degelijk, doordat je er voor haar bent.
Het feit dat jij bij haar bent geweest, heeft haar vast heel erg gesterkt. Het verdriet blijft, maar als je het kan delen met een dierbaar nichtje is dat toch wel heel bijzonder.
Geef je tante maar een knuff van ons als je bij haar komt.
heel herkenbaar, mijn moeder voelt zich precies het zelfde als jouw tante. Ik als dochter snap haar wel. Maar de overige familie roept de hele tijd maar dat ze niet zo moet zeuren. Haar man/mijn vader is toch al een jaar dood. Dan schijn je weer normaal te moeten doen! Ik vrees de dag dat het mij gaat overkomen. Ik heb dit gezien en hoop als eerste te gaan!
Prachtig beschreven
na een poosje merk je dat die partner niet helemaal weg is, hij zit nog in je hoofd en je hart. Ik praat nog wel eens met hem. B.v. eergisteren, in de trein terug van een fijne logeerpartij bij lieve mensen…. leuke dingen meegemaakt, mooie dingen gezien, dan houd ik in mijn geest hele gesprekken met hem.
Troosten is ook samen delen…