PDL-BENADERING
De vaart komt er weer in. Het was even schakelen van de opleiding Welzijn naar de opleiding Zorg, maar het begint te komen. Ik merk, dat tijdens het lezen van de krant, mijn aandacht als vanzelf uitgaat naar onderwerpen die horen bij de zorg. Alleen, ik was nog niet zo alert om die artikelen ook uit te knippen. Gelukkig heb ik een vrij goed geheugen waardoor ik vanmorgen toch in staat was om iets van het artikel naar voren te halen.
Naast het lesgeven aan 1e jaars en tweede jaars leerlingen Verzorging en Verpleging, geef ik ook les aan een groep volwassenen. Ik ben ooit eerder, in het verleden verbonden geweest aan de opleiding Verzorging en ook toen mocht ik het genoegen smaken om aan een groep volwassenen les te geven. En jubel jubel, mijn directe baas van nu herinnerde zich dat. Zij was toen ook mijn direct leidinggevende en zodoende heeft ze mij opnieuw voor een stukje bij de volwassenen ingezet.
Vanmorgen had ik het met hen over macht. Hoe ver moet, mag en kun je gaan om demente bejaarden actief in beweging te houden. En opeens kwam het weer bij mij boven. Een paar dagen geleden had ik immers in de krant iets over pdl-benadering gelezen? En dat is zo leuk aan het les geven aan volwassenen. Ik vertelde heel kort iets over de nieuwe benadering en stelde daarop de vraag wie het artikel ook gelezen had. Bij volwassenen zijn er dan altijd wel een paar die er enig weet van hebben. Samen met hen kan ik dan nog heel wat van het artikel terug halen zonder het bij me te hebben.
Demente bejaarden moet je actief en in beweging houden, daar varen ze wel bij, luidt doorgaans het devies. Maar, zo wordt er gesteld, er is een groep bij wie de ziekte zo ver gevorderd is, dat ze eigenlijk alleen maar passief kunnen zijn en dat moet je toestaan, is de gedachte van nu. Niet meer aandringen om toch nog maar even een stukje te lopen of naar de groepsverzorging te gaan of...... Nee deze mensen gewoon het niets doen gunnen. Deze pdl-benadering is nieuw en doet nu zijn intrede in het de noordelijke helft van ons land. Pdl staat dan voor passiviteiten voor het dagelijkse leven. Nog niet iedereen is blij met deze benadering. Dat bleek ook in deze groep volwassenen. Maar het was erg leuk om samen met hen hierover van gedachten te wisselen.
Toen ik vanmiddag thuis kwam ben ik eerst maar eens in de stapel oude kranten gedoken om het desbetreffende artikel op te sporen. Ik merk dat stukje bij beetje mijn inzet en mijn enthousiasme terugkeert. Het is zeker niet verkeerd om als van ouds gewoon weer met leerlingen bezig te zijn. Ik kan het goed vinden met de jongere leerlingen, maar het lesgeven aan die volwassenen is als een toefje slagroom. Het maakt het werk net iets leuker en interessanter.
elf reacties
Ik weet niet, ik heb het gevoel dat die PDL benadering weer eens een verzinsel binnen het zorgstelsel is om de onderbezetting bij verplegend personeel op te vangen. Hopelijk heb ik het mis…
Fijn dat je inzet en enthousiasme weer terugkeert (dat zorgt weer voor een gezonde geest) !!
Ik ga straks naar een vrouw toe die schilderd met demente bejaarden. Dat is een enorm succes. We gaan kijken of we daarover een mooi boekje kunnen maken.
Bewegen is altijd goed voor het lichaam. Ongeacht de staat zou ik bijna zeggen. Dus je bij dementie zal het vast ook goed zijn om te blijven bewegen…
Leuk dat je inspiratie weer in je werk kruipt, dat je weer enthousiast gaat zoeken om nog meer te kunnen bieden…Herkenbaar ook. Ik heb zelf de afwisseling gezocht door niet alleen in Kanaleneiland (prachtwijk) maar ook in Leidsche Rijn te gaan werken. Een heel anderen wijk en dus ook heel andere hulpvragen….En dan gaat het inderdaad weer veel meer kriebelen…
grtz
“Niet meer aandringen om toch nog maar even een stukje te lopen of naar de groepsverzorging te gaan of…… Nee deze mensen gewoon het niets doen gunnen.”
Of toch die verrotte euthanasie eens uitbreiden en aanpassen en hulp bij zelfdoding legaal maken; soms is het leven gewoon uitgeleefd en moet de levende wachten tot hij eindelijk dood mag gaan… Je kunt maar beter een huisdier zijn.
ook gewone bejaarden moet je in beweging houden; ik ken hier een hele peloton dat regelmatig de roltrap gebruikt in de metrostations…….op en neer op en neer op en neer op en neer.
lesgeven aan volwassenen is misschien ook makkelijker, doordat ze meestal meer gemotiveerd zan jong grut.
Hee wat leuk! Ik heb ook als volwassene de opleiding voor verzorgende gedaan. (En daarna pas heb ik mijn ‘roeping’ als apothekersassistente ontdekt). Ik had ook een paar docenten die ons, de volwassen leerlingen, heel erg serieus namen. Ik proef uit je blogje dat je enthousiast bent over deze leeftijdsgroep. Daar ben ik blij om. Laat het ze merken. Het is per slot van rekening niet niks wat ze moeten presteren…