ARMOEDE
Als het ergste gesnotter dan weer voorbij is, is het tijd om te lezen. Ik was al even bezig in Het Pauperparadijs van Susanna Jansen en het is nu dus uit. Het is niet heel erg vlot te lezen, maar zeker wel de moeite waard. Wat een armoede. Ik voelde me bijna schuldig dat ik mij voor een, weliswaar voor een zware, verkoudheid heb ziek gemeld als ik lees onder welke omstandigheden en ontberingen mensen in vroeger tijden hebben moeten leven. Vroeger was het leven in de lagere klassen vast geen pretje en ook ik zou, gezien mijn afkomst heus tot die lagere klassen behoord hebben. Vanuit dit boek ben ik toch weer iets meer gaan begrijpen van de belangrijkheid om een nette huishouding te voeren. Susanna beschrijft hoe in de jaren dertig mede aan de hand van de inhoud van de kast beoordeeld werd, of de huisvrouw kwaliteiten had om haar huishouding naar behoren te bestieren en op grond daarvan in aanmerking kwam om een betere woning toegewezen te krijgen. Ook het wekelijks luchten van het beddengoed en allerlei andere prietpraat herken ik nog wel, omdat dit in de jaren vijftig nog volop in zwang was.
En toch is men er op die manier wel in geslaagd om langzamerhand het levenspeil van een hele grote groep mensen op een veel hoger plan te krijgen.
Ik krijg altijd een beetje een gevoel van medelijden over mij als ik lees over de armoede van rond 1900. En ik bedoel dan niet de extreme armoede maar meer het gewone leven. Ik vind het meestal iets hebben van een zielige vertoning. Blij dat die tijd voorbij is. Maar als ik heel eerlijk ben, begint dat gevoel ook al te komen als ik beelden van de jaren zestig, zeventig terugzie. Vooral als het dan om grote evenementen gaat met heel veel mensen bij elkaar. De lange haren, de kleding, alles wat toen zo vertrouwd was lijkt in mijn ogen dan ook opeens een wat een zielige uitstraling te krijgen. Woodstock bijvoorbeeld. Met zoveel mensen zo lang zo dicht op elkaar waar alles moest gebeuren......
Ik weet wel, het was vrijwillig, voor de eigen fun en maar voor een paar dagen, maar het was behelpen... Het staat natuurlijk helemaal niet in een vergelijk met het Veenhuizen van honderd jaar geleden. De enige overeenkomst is de massaliteit op een kleine oppervlakte.
Toch begin ik de vervreemding van dat â??mooieâ? gebeuren al te voelen. Het is net of ik een beetje datzelfde gevoel begin te krijgen van het allemaal een beetje armoedig te vinden, die hele vertoning van toen.
Ik ben heel benieuwd hoe de mensheid over honderd jaar over ons, het leven van anno 2008 denkt. Zal men ons, op hun beurt, dan ook weer een beetje zielig vinden?
tien reacties
Dat zal vast zo zijn, maar dat is toch ook een “goed” teken, dan weten ze hoe het anno 2008 was. Dan zou alles van nu bewaard zijn in een ultra technische wereld.
Ik denk dat de waarde van het leven over 100 jaar heel anders is, en dat daardoor ieder vergelijk mank gaat. Tenminste als de aarde dan nog bevolkt is met mensen…
Vond het een mooi boek! Het was inderdaad niet echt heel vlot weg te lezen maar ik denk dat dat komt omdat er zo veel geschiedkunde informatie in staat. Heel interessant!
Ja, dat denk ik wel.
Ik snap je gevoel, dat bekruipt mij ook wel eens.
En deze tijd benauwd me wel eens, en de toekomst, tja, het wordt allemaal alleen maar ingewikkelder, maar wellicht ook leuker.
Ik zie zoiets niet als zielig of als gedoe, maar mss bedoel je het anders als dat ik het lees.. dat kan zo maar..
Zielig vind ik het absoluut niet, het staat gewoon heel ver van me af. Zo kort geleden in feite, en zo anders…
Wij kijken regelmatig naar Nostalgie.net (ik geloof dat het zo heet) dat zit bij ons in het pakket van de digitale televisie. Als ik dan zo alle polygoon journaals en afleveringen uit begin 20ste eeuw bekijk, krijg ik vaak hetzelfde gevoel!
Al moet ik wel eerlijk zeggen, dat soms ik lichtelijk heimwee krijg naar de saamhorigheid die toen ik jong er wel was en nu vaak lijkt verdwenen. Mensen leven vaak zo langs elkaar heen en bekommeren zich zo weinig om elkaar.
Dat was toen toch echt anders.
De tijd zelf, nee, ik geloof dat we het nu beter hebben.
Al zou het een stuk minder individualistisch mogen zijn.
Vast en zeker zal men ons een beetje zielig vinden en niet begrijpen hoe wij, zonder al de hulpmiddelen die ze dan zullen hebben, ons door het leven geworsteld hebben.