BIJNA HETZELFDE
Het voelde bijna als van ouds. Bijna. Het was net als vorig jaar een aardig gevuld zaaltje met een groep mensen waar ik zo lang bijgehoord had en met wie we samen een afscheidsfeest cq kerstdiner zouden hebben. Ze waren er bijna allemaal, de medewerkers van de locatie, aanwezig. Bijna allemaal, op een enkeling na. En het was bijna net of er in het afgelopen jaar geen grote veranderingen in het team waren geweest. Bijna, want het was toch heel anders dan vorig jaar. Toen was ik nog één van hen. Nu was ik buitenstaander.
Ik was uitdrukkelijk uitgenodigd bij dit afscheidsfeest van een collega die na 44 jaar het onderwijs vaarwel zegt. In dit afgelopen jaar hebben we veel met elkaar opgetrokken. In het voorjaar besloten we samen om met huilen te stoppen en dit over te laten gaan in Wenen, alwaar wij grandioze dagen beleefd hebben.
Velen kwamen haar de hand schudden en een aantal van hen maakten van de gelegenheid gebruik, mij ook te begroeten. Deze begroetingen waren heel verschillend. Was de éne begroeting heel plichtmatig, bij een andere voelde ik juist heel veel warmte en oprechte belangstelling.
Mijn antwoorden op de vragen die gesteld werden waren net zo divers. Bij de één was het een uiterst beleefd: Goed dank je, op de vraag hoe het nu met mij ging en bij een ander vertelde ik het één en ander over hoe mijn bestaan nu is. Opeens hoorde ik mij zeggen, tegelijkertijd vechtend tegen de tranen die wilden komen, ik heb er nog steeds heel veel verdriet van hoe alles is verlopen. De oude werksituatie is mij afgenomen, maar dat was als het ware mijn thuis. Ik ben ergens anders weer aan de slag gegaan, maar mijn nieuwe werkplek voelt als een pleeggezin. Ze zijn lief voor mij, ik kan er zijn en nogmaals ze zijn aardig voor mij, maar het is niet mijn thuis. Dat ben ik door toedoen van anderen kwijt geraakt.
Ik heb afscheid genomen van mijn (oud) collega. We, P. vergezelde mij, waren als vrienden uitgenodigd. het was goed om er bij te zijn en ik hoop dat onze vriendschap nog heel lang zal mogen blijven bestaan.
zeven reacties
Het duurt zeker twee jaar om over een scheiding heen te komen zegt men. Ik denk dat je hiervoor ook wel op zoiets moet rekenen. Hopelijk kun je je nieuwe plek op een goede dag dan ook als thuis beschouwen.
Goed en knap, dat je toch geweest bent. Goede vrienden zijn ook goud waard.
Ik hoop dat je op een gegeven moment je net zo thuis voelt in deze baan, als jij je voelde in de vorige.
Maar goed werk heeft tijd nodig he!
Veel succes…!!!
Ik heb dat nooit zo gehad met werkplekken. Je gaat er toch om te werken, en ik had het wel altijd naar mijn zin, maar ik kon heel makkelijk switchen eigenlijk..
Ja, het is waar.
Het is vreselijk om na een geweldige tijd weg te moeten, zeker als het je keuze niet is.
Aan de andere kant; als je erin blijft zitten, kan het een belemmering vormen een goede “aansluiting” te vinden.
Wat Reneeesmurf zegt; tijd om vooruit te kijken.
En koesteren wat er over is (vriendschap is zo waardevol!!!)
Wens je geweldige dagen Hanscke!
En nu genoeg achterom gekeken, de toekomst ligt voor je!
En dat gaat je passen als een jas, maar dat heeft even de tijd nodig, let maar op!