REACTIONAIR
Met groot plezier schrijf ik al een aantal jaren een paar maal per week een stukje op mijn weblog, nadat ik jaren hiervoor voor mijzelf een dagboek bijhield. Een groot verschil tussen een dagboek en een weblog zijn de commentaren die je als schrijver ontvangt. En zeker de commentaren die als serieus bedoeld zijn (dit hangt af van de inhoud van het schrijven, want ook humoristisch geladen opmerkingen die to the point zijn, reken ik tot serieuze commentaren) maken het bijhouden van een weblog tot een waardevolle bezigheid.
De laatste twee logjes liegen er niet om. Ze prikkelen mij. Zo schrijft de één bij het logje met de titel BIJNA HETZELFDE: stop nu eens met treuren om het verleden, kijk vooruit, heb oog voor wat er gaat komen en een ander geeft aan dat afscheid nemen van iets, in dit geval afscheid nemen van een werkplek te vergelijken is met een scheiding en dat dit tijd nodig heeft. Misschien wel twee jaar.
Deze opmerking raakt mij in mijn zieleroerselen en ik voel dat dit maar al te waar is. Het gebeurt dat ik opeens weer dingen uit het verleden oprakel die ik had weggestopt. Ik voel opnieuw de pijn en het verdriet van het er niet meer bijhoren van heel veel jaren geleden. De situatie is te vergelijken met het verlies van mijn oude werksituatie en het geplaatst zijn in een nieuwe werksetting en toch even terug zijn op de oude werkplek.
Op mijn dertiende verhuisde ik met mijn ouders en mijn broer van Apeldoorn naar de Achterhoek. Ik vond het vreselijk. Ik moest ergens wonen waar het niet als mijn thuis voelde. Toen we na een aantal maanden een weekend bij familie in Apeldoorn op bezoek zouden gaan was ik vooraf dagen dolgelukkig. Terug naar huis was mijn gedachte, alleen was er geen thuis meer. Ik was eindelijk terug in mijn geliefde Apeldoorn, maar ik hoorde er niet echt meer bij. Ik was slechts op bezoek. Dit heeft zich een flink aantal malen moeten herhalen voordat ik tot besef kwam dat ik moest aanvaarden dat mijn leefsituatie zich echt ergens anders afspeelde. Toen ik dat eindelijk ging accepteren kreeg ik het in de Achterhoek ook naar mijn zin, maar dat heeft wel een kleine twee jaar geduurd. Misschien kan ik door deze kennis nu de tijd wat bekorten
Tja Carola, dat heb je met jouw opmerking weten los te maken. Niet verkeerd, want het is fijn om woorden te vinden voor iets wat in het verleden heeft plaats gevonden en het is mooi dat die vroegere ervaringen zicht geven op de situatie van nu.
Zo geven de opmerkingen bij het laatst geplaatste logje met de titel MANTELZORG ook heel veel denkstof. Omdat het anders een veel te lang log gaat worden, zal ik daar een andere keer op in gaan, maar zoals u merkt, ik stel de commentaren op prijs, uw opmerkingen laat ik niet zomaar langs mij heen glijden.
vijf reacties
pom pom pom.
Ik, en vele anderen, lezen en zeggen dan wat er in hun op komt.
Dat zegt veel meer over de reageerder dan over de logger.
Wat de logger er mee doet, is aan de logger.
Jouw blogtitel “reactionair” boort bij mij weer een geheel andere bron aan dan dat jij bedoelt. In de 70-er jaren werden mensen voor reactionair uitgescholden. Heb het eigenlijk nooit meer gehoord of gelezen, tot vandaag dan, op jouw blog 
Ik stel de commentaren ook altijd op prijs. En soms word ik er ook echt helemaal blij van of voel me er door gesteund. Heb ook jaren dagboeken bijgehouden in schriftjes, maar zo interaktief is toch wel extra leuk!
Sommige opmerkingen treffen een mens opeens. Ongevraagd advies zullen we maar zeggen. En soms ook uit een onverwachte hoek, recht voor z’n raap. Iedereen die schrijft loopt dat risico. Ik heb reeds vele jaren een weblog en heb ook diverse malen aanvaringen gehad zo links en rechts. Maar toch, het is een aparte groep, die loggers, maar volgens mij zeker geen verkeerde…