STRANDILLUSIE
Het mooie van een voorstellingsvermogen is, dat je daardoor soms even in staat bent om een eigen wereldje te creëren. Zo zie ik mijzelf boven op een duin zitten. Ik kan het harde helmgras bijna tegen mijn blote benen voelen bewegen. De lucht is strak blauw en de zon schijnt uitbundig. Er staat een klein briesje en het is aangenaam van temperatuur. Niet warm genoeg om op het strand te liggen maar niet te koud voor een wandeling langs het strand. Ik mag mij verheugen in een tevreden gevoel. Ik begin te merken dat ik al een lange weg heb afgelegd. Ik wil nog steeds verder, ook al is het soms wat zwaar. Het rulle zand van het strand geeft soms te veel weerstand waardoor ik vermoeid raak. Even lijkt het beter om langs de vloedlijn te gaan, totdat ik voor een te grote inham van het zeewater kom te staan. Eén ding weet ik zeker. Ik wil verder, hetzij er doorheen of er omheen. Ik besluit om uit te wijken en via het mulle zand te gaan. Ik neem de tijd en ik loop door naar het duin om daarboven even neer te strijken. Ik kijk naar beneden en ik zie dat vele mensen bezig zijn hun pad en hun richting te kiezen, maar elk zal afzonderlijk zelf de stappen moeten zetten om vooruit te komen.
Vaag meen ik in de mensenmenigte mijn kinderen te herkennen. Zij zullen ongetwijfeld dezelfde hindernissen tegen komen als waar ik tegenaan ben gelopen of die ik opnieuw zal tegenkomen. Zij zullen misschien net iets andere keuzes maken of op een ander moment dan ik het rulle zand van het strand kiezen, maar zij zullen gaan. En het zal niet beter zijn dan mijn gekozen pad, niet slechter, maar gewoon anders. Ik sta op om naar het strandpaviljoen te gaan. Zo af en toe treffen we elkaar om gezellig samen even een kop koffie te drinken. Een ieder zal daarna weer zijns weegs op eigen wijze gaan.
Deze mijmeringen, deze beelden, ik zag ze voor me en beleefde dit op mijn vrije dag, lekker zittend op de bank, in mijn heerlijke knusse warme huis en ik was gelukkig.
dertien reacties
Prachtige beelden. Heerlijk om zo op de bank te mijmeren en te zien dat het goed is. Te weten dat iedereen zijn eigen weg zoekt en vindt.
Mooi.
Zeer herkenbaar.
En om te koesteren.
Het leven neemt zijn beloop, en het gaat zoals het gaat.
Voor een ieder.
Jij hebt een krachtige verbeelding, en ook nog de gave om het te beschrijven. Mijn geluksmomenten zijn vaak van lager nivo; ik was gisteren vreselijk gelukkig toen ik dacht dat ik te laat was voor de bus en rennend naar de bushalte daar een stelletje wachtende mensen zag staan.
mooie mijmering weer. iedereen heeft idd zijn/haar pad te gaan. het ene niet beter dan het ander. het klinkt ook dat je mn je kinderen hebt kunnen loslaten en tevreden naar hun, en hun keuzes kunt kijken. ik kan me je tevreden gevoel helemaal voorstellen, het is een rijk gevoel!
Soms lijkt een pad zo mooi voor je aangelegd, maar is het toch beter je eigen weg te kiezen. Jouw verhaal deed bij mij vanzelf de bijbehorende plaatjes zien, prachtig!
een beetje te veel voorstellingsvermogen en je lazert van het duin (de bank?)