HET VOETSPOOR
Zal ik nu wel of zal ik niet? Al dagen voer ik een innerlijke strijd om een beslissing te nemen. Ik weet nog precies wanneer ik de pijn voor het eerst voelde. Dat was afgelopen zaterdag een week geleden. Om precies te zijn op 31 januari. Ik stapte uit de auto en liep naar de kantine om mij te melden voor de tenniswedsrtijd. Ik voelde een licht pijntje in mijn rechtervoet. Ik weet nog dat ik dacht, vreemd pijntje, als ik daar straks maar geen last van heb. Raar, ik heb niets bijzonders gedaan, ik kan mij tenminste niet herinneren mij verstapt te hebben of zo. Ik heb er verder geen aandacht meer aan geschonken en ik ben aan de damesdubbelpartij begonnen en gedurende de gehele wedstrijd heb ik dat pijntje niet meer gevoeld.
De volgende dag en zo in de loop van de week kwam dat pijntje steeds maar terug, alleen iedere keer wat heftiger. Nu wilde het geval dat er een collega die week daarvoor in de leskeuken gevallen was en zich zodoende al een heel aantal dagen met krukken voortbewoog. Na bijna een week kwam er aan het licht dat er in haar voet iets gebroken was. De voet werd alsnog in het gips gezet. Ik schonk geen aandacht aan de toch wel steeds terugkerende pijn aan mijn eigen voet.
Een dag later, vorige week woensdag, ontmoet ik een collega met wie ik jaren geleden heb samengewerkt. Ze vertelt mij nu moeder van een mooie dochter te zijn, maar dat dit wel haar voet gekost heeft. Bij een trombose, opgelopen na de keizersnede, kon de voet niet meer gered worden. Het was net of die dag de pijn in mijn voet toenam, maar ik sprak mijzelf toe dat ik niet moest zeuren.
Weer een dag later kom ik op school en daar zie ik collega Gunda zitten met een dikke voet op een bijgeschoven stoel. Ze had zich thuis verstapt en ze zou verderop in de morgen naar de huisarts gaan. Jawel, voet gebroken en ook in het gips. En weer was het of de pijn in mijn eigen voet toenam en weer sprak ik mijzelf toe dat ik mij niet zo moest laten beïnvloeden.
Maar de pijn in mijn voet blijft. Boven op de wreef en als ik goed duw kan ik een heel pijnlijk plekje vinden. soms zegt het even "knap", maar het knapt er niet van op. Ik kan wel lopen, maar het doet wel pijn. Vooral als ik een tijd heb gezeten. Maar als ik doorzet kan ik door de pijn heen lopen. Ik ben al twee dagen bezig om een beslissing te nemen of ik toch maar niet even een afspraak met de huisarts zal maken. Inmiddels maalt het in mijn hoofd met steeds maar weer de volgende gedachten:
- Het zal wel niets zijn. In je hoofd heb je last van die verhalen over die andere voeten. Doe even normaal.
- Het is een verrekt spiertje, gaat vanzelf wel weer over
- Stel dat er een foto van gemaakt moet worden, wanneer moet dat dan? Alweer lesverzuim en dan zul je zien dat er niets aan de hand is. Schaam je je toch ook een weet ik niet wat. Het zal wel overgaan
- Ik ga zaterdag op wintersportvakantie. Ik wil toch wel graag kunnen wandelen. Stel dat de arts zegt, dat is niet zo verstandig, dan kan ik maar beter de kop in het zand steken en maar zien waar het schip strandt
- Als ik morgen nog steeds pijn heb moet ik toch maar bellen
- Het lijkt wel of het toch iets beter wordt.
- Au, wat een pijnscheut, het wordt niets beter. Ik kan lopen maar het is op de tanden bijten
- Kijk ik beweeg gewoon mijn voet, ik voel niets. Oh nu ik hem neerzet in gestrekte vorm voel ik het wel. De pijn trekt door tot aan de grote teen links en rechts naar de zijkant van de knie.
Vanmiddag ging ik de oppas voor de poes en de vissen regelen. En wat vertelt Astrid de overbuurvrouw? Ja hoor dat wil ik best doen, we zijn toch thuis. We zouden eerst ook weg, maar ik heb zo'n last van mijn voet. Er lijkt een goedaardig gezwel in te zitten en dat wordt er eind februari uitgehaald. Echt wandelen kan ik dus niet en zodoende blijven wij thuis.
En nu zit ik dus met een zere voet en al dit stukje te bloggen en ik heb nog steeds geen beslissing genomen. Even afwachten nog maar. Misschien is het morgen beter. Wie weet......
vijftien reacties
Ben nu eens eerlijk tegen jezelf. Je bent gewoon bang om te gaan. Ga gewoon en zorg dat je er vanaf komt.
Je moet natuurlijk zelf beslissen wat je doet, maar gewoon doorlopen kan ook de zaak nodeloos verergeren.
Bovendien maakt een bezoekje aan de huisarts een einde aan alle onzekerheid!
groetjes en sterkte met je beslissing,
Elmar
Tja, ik snap dat tobben wel, hoor! Ik ben er ook zo eentje, maar met die vakantie voor je…..???? Maar je moet het zelf beslissen; dat is zo.
Bij mij gaat altijd alles gewoon weer over.
Ik zou pas gaan als er anders niet meer te functioneren viel.
Half november had ik ook zoiets, pijntje in de voet.
Bleek het wondroos te zijn. Dat zal bij jou niet het geval
zijn want dan zit na enkele dagen al te huilen van de pijn.
Maar doe er wel wat mee. Ik heb twee minder goed bewegende
vingers omdat ik het jaren te lullig vond om tegen m’n
huisarts te zeggen dat m’n pink en een deel van m’n ringvinger
altijd sliep. Was dus achteraf helemaal niet zo’n lullig kwaaltje.
Ja, die beslissing moet je zelf maken, maar je laat er je vakantie toch niet door bederven. wandelen met pijn is ook geen pretje ook niet tijdens de wintersport. Succes he!
Mijn grootste angst is dan, na al dat tobben, naar de huisarts te gaan die dan tegen me zegt: “We kijken het nog maar even aan komt, u over een week of 2 nog maar eens terug”. Alsof ik het zelf niet al “aangekeken” heb. Sterkte!
Pijn is nooit niets natuurlijk. Het kan wel vanzelf weer overgaan maar waarom zou je daarop wachten en erover tobben. Beter even weten wat het is toch? Dan kun je daarna altijd nog het advies vd dokter in de wind slaan en natuurlijk tóch op wintersport gaan..
Al die voetverhalen in jouw omgeving zijn niet toevallig. Dit getob en struisvogelgedrag kosten heel veel energie. Angst is hier jouw raadgever lijkt het wel. Sterkte!
zit ook met een pijnlijke voet, vooral bij opstaan en na een tijdje zitten en dan opstaan en gaan lopen…au…herken je afwegingen heel goed, al zegt mijn vriend om de dag: wanneer ga je naar de huisarts….misschien moeten we dat toch eens gaan doen? grinnik…
Ik zou zeggen: ga naar de dokter, al was het voor je eigen gemoedsrust! Het is vast niks, al is pijn meestal een waarschuwing.
Er kan van alles en nog wat aan de hand zijn, maar ook niets. Natuurlijk kan ik zeggen dat je beter naar de huisarts kunt gaan, maar daar heb je niets aan. De beslissing moet je zelf nemen. Ik hoop dat je een verstandige beslissing neemt.