DE APPEL VAN HARLEKINO
Al dagen ben ik bezig om het boek Harlekino van Tessa de Loo uit te krijgen en dat valt niet mee. Zo langzamerhand heb ik er een soort haat liefde verhouding mee gekregen. Het boeit me en het boeit me toch ook weer niet. Ik kan me er niet helemaal in verliezen. Ik lees er een stuk in, dan probeer ik het hoofdstuk toch maar uit te krijgen, ik leg het boek weg om het vervolgens een tijd later toch weer ter hand te nemen. Nu ik ruim over de helft ben, beginnen de lijnen steeds zichtbaarder te worden. Ik vind het boek een wat gekunstelde constructie van de verschilende verhaallijnen. De beschrijving van de fantasiewereld van de twee hoofdpersonen wordt op een aardige wijze weergegeven. De zoektocht naar de vader van één van de twee hoofdpersonen dient meer als een verbindingslijn en lijkt een middel te zijn om verschilende landstreken en de daarbij behorende gebruiken in beeld te brengen. De derde verhaallijn is de Nederlandse leefwereld van een jongen die een Marokkaanse vader heeft, deze niet kent en daar naar op zoek gaat.
Naast deze verhaallijnen krijg ik nogal veel voor mij nieuwe begripen voorgeschoteld, waarvan de meesten geen nadere uitleg krijgen. Het is dus best handig dat, omdat ik de dag toch grotendeels zittend moet doorbrengen, ik mijn laptopje op een tafeltje naast mij heb staan. iedere keer als ik iets tegenkom wat ik niet ken, toets ik het in en zie daar, mijn kennis is weer iets toegenomen. In het begin van het boek is er een paar maal sprake van: "de appel van Magritte", het zei mij helemaal niets, maar het is mij inmiddels helemaal duidelijk. Onderaan dit blogje zal ik hiervan een afbeelding plaatsen.
Uit de zinsnede kon ik dan nog wel opmaken wat zazen is, maar kinhin en koan zei mij echt helemaal niets. Het schijnt iets met hasj en andere geestverruimende middelen verband te houden. Dat de ud een muziekinstrument is, laat zich, zonder dat ik er ooit van gehoord had, raden maar als dan opeens de bendir genoemd wordt, mag dit toch wel even nader verklaard worden. Zo zijn er vind ik, wel meer onvolkomenheden. Op bladzijde 265 is er opeens sprake van een Lalla. Nergens wordt uitgelegd wie dit is.
Nee, het is niet helemaal een boek naar mijn hart. Het spreekt mij veel minder aan dan het boek Suezkade van Jan Siebelink. Beide boeken zullen in de toekomst wel als literatuur van de vroege 21ste eeuw te boek gaan staan, maar ik wil toch de aantekening maken dat Harlekino wat mij betreft niet in de schaduw kan staan van De Tweeling, een eerder boek van Tessa de Loo.
Voor de nieuwsgierigen voeg ik een link naar René Magritte toe. http://www.cultkanaal.nl/Kunst/rene-magritte.html
tien reacties
Ja, ik heb ook zo genoten van De Tweeling, maar dit boek ken ik niet. Ik bewonder ook je doorzettingsvermogen; ik geef een boek vaak een kans tot ong. 30 of 50 blz. Als het mij dan nog niet bevalt en het is door mij gekocht, leg ik het apart. Meestal blijft het daar dan liggen, in de ‘apartheidshoek’
Maar nu maar doorlezen dan, denk ik; je bent waarschijnlijk al zo ver? Succes!
Dat zou ik werkelijk niet op kunnen brengen.
Misschien zou ik proberen het als luisterboek op de kop te tikken en er dan in de auto van ‘genieten’. Maar ook dat weet ik niet zeker.
Dus de tweeling moet wel op mijn lijstje begrijp ik. Ik heb de neiging om een boek aan de kant te gooien als ik rond de 50ste pagina ben en het nog steeds erg taai vind. Gelukkig doe ik dat niet daadwerkelijk altijd. Ik vond de vliegeraar ook taai beginnen maar later werd het toch erg mooi en was ik blij dat ik doorgezet had. En wat had ik nu laatst van Marilyn French; ‘haar moeders dochter’…dat heb ik na meer dan 200 pagina’s tobben toch maar aan de kant gegooid
Dat is nu waarom ik geen boek meer kan lezen. Ik kan me door de hoofdpijn niet goed concentreren en dan raak ik de draad kwijt.
Gelukt!!!! 
Waarom zou je zo’n boek uitlezen? Ik word al chagrijnig als ik jouw recensie lees. Ik versta onder literatuur iets anders. Ik beschouw het ook als arrogantie wanneer er geen verklarende woordenlijst aan toe is gevoegd!
Dat is het goede aan een echte lezer he, gewoon doorgaan tot het einde. Ik had het allang aan de kant gelegd, en een boek gepakt wat me wel aansprak.