VERWACHT OF NIET
Eigenlijk had ik hem niet verwacht. Afgelopen weekend zou hij na lange tijd (nog) een keer naar zijn vriendin. Hij vond zichzelf voldoende opgeknapt om de reis vanuit het noorden naar de Betuwe weer een keer te ondernemen. Ik had hem vorige week vrijdag nog even zullen bellen, maar door de perikelen rond mijn voet laat ik het zo af en toe en hier en daar wel eens wat afweten. Niet omdat ik het fysiek niet op kan brengen, maar meer omdat er even geen ruimte is in mijn hoofd. Er was dus geen contact meer geweest over het wel of niet komen deze week en ik had mij voorgenomen om één dezer dagen te bellen en voor volgende week weer een afspraak te maken. Maar toen gistermiddag tegen vijf uur de huisbel ging, kort nadat Sjors enthousiast was opgesprongen en van blijdschap was gaan blaffen, wist ik het, hij was gewoon deze week gekomen.
"Had je wel op me gerekend?" vroeg hij hoopvol toen ik de deur openzwaaide. Ik zag nog net de taxi wegrijden. "Niet echt en toch wel een beetje", was mijn antwoord. Met een "kom maar lekker binnen, ik heb eten genoeg in huis", hielp ik mijn vader uit de jas. Hij was die avond daarvoor vrij laat thuis gekomen en had toen niet meer willen bellen en vandaag had hij het meerdere keren geprobeerd maar geen gehoor gekregen. Op het vaste nummer dan, want het 06 nummer heeft nog een te grote drempel voor hem. Hij had de gok maar genomen, het zou vast wel goed zijn dat hij kwam. Eigenlijk was het vorige week al weer de dag geweest. Toen was het al weer 14 dagen geleden dat hij voor het laatst geweest was en we waren nu al weer een week verder....
Op de één of andere manier had ik, ondanks dat we niets afgesproken hadden er toch een beetje rekening mee gehouden dat hij zou komen. Bij het boodschappen doen had ik toch een fles witte port gekocht. Toen ik na de koffie een glaasje port inschonk glunderde hij en zag ik hem bijna denken: 'zie je wel, ze had er toch op gerekend.' Tijdens ons borreluurtje vertelde hij dat het weer erg goed ging met zijn vriendin en dat ze eind maart heel misschien nog wel een keertje bij hem kwam.
Het sneed door mijn ziel. Zo zit het leven van een zevenentachtigjarige dus in elkaar. Je verheugen dat je vriendin, met wie je de laatste tien jaar hebt opgetrokken, nog een keer naar je toe zal komen. Dat is toch wel heel wat anders als de vlinders die je in je buik voelt als je nog geen twintig bent en je je verheugt op binnenkort een weekendje samen... Ik vond het leuk dat hij mij een klein doorkijkje in zijn gedachtenwereld liet zien. Zijn hoopvolle verwachting, dat ze toch nog een keer naar zijn huis zal komen. Dat hij voor haar kennelijk nog de moeite waard is om dat, na een aantal jaren van het gedeeltelijk om gezondheidsredenen af te laten weten, toch nog een keer te willen ondernemen.
We hebben samen gezellig gegeten en het onvermijdelijk ook nog even over het vroeger gehad, maar toen ik hem uitzwaaide toen hij weer met de taxi wegreed, voelde ik mij toch een beetje schuldig. Zoveel moeite was het toch niet gewwest om die man de nodige duidelijkheid te geven over het wel of niet komen. Eigenlijk ben ik wel trots op hem. Ondanks dat hij wel enige twijfel had, heeft hij zich niet laten weerhouden en is gewoon gekomen. Een lesje voor mij. Duidelijkheid verschaffen is toch wel het minste wat ik kan doen.
veertien reacties
Geniet van iedere keer dat je vader (on)verwacht zelf langs komt. Voor je het weet kan het niet meer.
Op zichzelf is het helemaal niet slecht om het initiatief aan hem te laten. Zolang hij nog zo goed is, moet je niet al te veel voor hem willen regelen. Het is goed voor zijn eigenwaarde als hij het zelf doet.
Hartstikke fijn voor hem dat hij nog een vriendin heeft. Ze kunnen elkaar dan wel niet zo veel zien, maar vriendschap is goud waard. Bovendien het leven gaat wat langzamer dan wanneer je jonger bent en dan heb je ook het geduld om te wachten tot je elkaar weer kunt zien.
hoi hanscke, elke keer type ik hier hele verhalen en word vervolgens als spam gezien…gisteren mocht ik alleen ‘test’ typen, heb je iets aan de instellingen veranderd?
ha nu lukt het wel. prachtig blogje, hoe je over je vader schrijft ontroert me en doet mij ook nog erg denken aan mijn eigen vader. dank je wel
Mooi geschreven. Heerlijk dat jouw vader op die respectabele leeftijd bij je kan komen eten. Koesteren hoor!
In onze gedachten veranderd er niets. De vreugde om een liefde te kunnen zien. Alleen houd leeftijd en/of gezondheid wel eens wat tegen.
Duidelijkheid boven alles, weten waar men aan toe is.
En dat geldt voor alle leeftijden.
87 jaar, dat is een hele leeftijd, ik denk dat je dan blij mag zijn met alles wat er nog toe doet.
Het lijkt mij heel fijn en ik zelf zou, denk ik, net zo blij zijn, als Sjors, jouw hond. Het is toch fijn, als hij dat zomaar doet??
Wat geweldig Hanscke!
Ben bijna jaloers 
Heerlijk om zo’n vader te hebben die toch gewoon zich laat leiden door zijn gevoel.
Geeft toch wel duidelijk aan, dat je onderdeel van zijn leven bent.
Heerlijk gevoel.
Zo moet het ook gaan; ik vind ook niet dat je je schuldig moet voelen dat je hem geen duidelijkheid hebt verschaft. Hij wist dat hij welkom was. ANders had hij de reis niet gemaakt
Leuk dat je vader, op zijn leeftijd, min of meer onverwacht langs kwam!
Zekerheid/duidelijkheid is voor iedereen denk ik belangrijk!
groetjes,
Elmar