IK WEET HET NIET.
"Ik weet het niet", meer wist de orthopeed mij gisteren niet te vertellen. Juist de afgelopen week had ik weer veel meer pijn dan in voorgaande weken en dan krijg je zo'n uitslag. Middels de MRI scan was er niets afwijkends te zien geweest. Met een open blik keek de nog jonge orthopeed mij aan. "En nu?" vroeg ik, "wat kan er nu dan nog gebeuren, want er kan dan wel niets te zien zijn, maar ik heb wel pijn, en niet zo'n klein beetje ook.
Er kon nog een botscan gemaakt worden. Het voelde als een zoethoudertje, van "ach mevrouwtje, we gaan heus nog wel even op zoek naar wat het eventueel dan wel kan zijn'" , maar ik geloofde er niet in. Het onderhoud leek hiermee afgelopen te zijn, maar ik bleef zitten. De arts begon opnieuw zijn verhaal af te draaien. Hij wist niet echt waar hij nu nog moest zoeken om die pijn te verklaren. Om alles uiit te sluiten leek het toch echt wenselijk om die botscan te laten maken. Als dat niets uitwijst moet er toch gedacht gaan worden richting vasculair stelsel of aan het zenuwstelsel.
Slikte ik nog wel paracetemol? Oh hielpen die niet meer? Er was nog wel iets anders en voor ik het wist had ik een recept in de hand voor 90 tabletjes diclofenacnatrium mèt daarbij de maagbeschermende tabletjes. Bij de bali kon ik een afspraak regelen voor een botscan en met een 'echt ik weet het niet' werd voor mij de deur open gehouden teneinde mij uit de behandelkamer te loodsen.
Ik heb wel een afspraak gemaakt, hoewel ik mij afvroeg of dit nu tegen beter weten in was. In de auto biggelden de tranen over mijn wangen. Kennelijk is het een nieuwe trent van de artsen om te zeggen: ik weet het niet. Dit is de tweede keer dat ik dit binnen een korte tijd hoor en intussen ben ik geen stap verder, terwijl die aanhoudende zeurende pijn wel prominent aanwezig is. Het nare vind ik dat er ook geen suggesties gedaan worden. Nee men werkt stap voor stap het protocol af.
Ik heb die nare pilletjes maar opgehaald en ik ben ze maar beginnen te slikken. Ook heb ik maar weer eens bij artrose gekeken en bij spataderen. Bij beide kwalen werd geadviseerd het been 's nachts hoog te leggen. Ik heb maar een kussen onder het voeteneinde van mijn matras gelegd. Misschien daardoor en mede door die vervelende pijnstillers en ontstekingsremmers nam vannacht de pijn af en ik ben redelijk pijnvrij opgestaan.
ik heb wat van de dag proberen te maken. In de vroegte hebben wij heel veel geraniums, hanggeraniums, lobelia's en fuchsia's gescoord. Daar heb ik mij prima mee vermaakt, maar in de loop van de dag kwam die zeurende pijn toch weer terug. Een arts hoeft van mij niet alles te weten, dat kan ook niet, maar om met mij een plan van aanpak te bespreken had ik toch wel fijn gevonden. Dit voelt zo weinig betrokken. Ik ga ga me bijna schuldig voelen, mij daarbij afvragend of die pijn wel echt is of dat het alleen maar tussen de oren zit.
elf reacties
Wat vervelend dat je nu nog steeds niet weet waar de pijn vandaan komt!
De arts was wel eerlijk, maar wijzer wordt je er ook niet van. Misschien moet je eens om een second/third opinion vragen bij een orthopedisch centrum zoals in het Radbout in Nijmegen.
Dat de pijn tussen je oren zit lijkt me in ierder geval niet waarschijnlijk!
Hopelijk helpen de pillen en kun je pijnvrij genieten van de Paasdagen!
groetjes en fijne Paasdagen!
Elmar
Lieve Hanscke, wat begrijp ik je goed.
Maar daar heb je niks aan. lees mijn blog heel toevallig van vandaag, zaterdeg.
Ik ken die pillen overigens 
heel veel sterkte, tis moeilijk ja
Dit is goed balen. Twijfel alsjeblieft niet aan jezelf. Pijn is pijn. Wel zou ik in een ander ziekenhuis bij een andere arts een second opinion gaan halen. Het is leuk en aardig als de orthopeed zegt het niet te weten, maar daar koop je niets voor. Laat het er niet bij zitten!
Ondanks de pijn hoop ik dat je goede en gezellige paasdagen zult hebben!
Ja, dat is niet leuk, dat je nog niets weet.
Hoop dat het je op een of andere manier toch wijsheid geeft, hoe je nu zelf verder gaat.
Hoop toch een paar fijne paasdagen voor je, zonder veel pijn.
Een doker gaat uit van feiten, en een feit is er nog niks abnormaals gevonden is. Dus op naar de volgende stap.
Als je de koningin was werd je vanmiddag nog binnenstebuiten gekeerd.
Toen ik 9 was, viel ik vaak zomaar.
In de klas kreeg ik vaak het verwijt, dat ik niet “aanwezig” was.
Heb dokters en neurologen bezocht, die mij allemaal een “aanstelster” vonden.
Toen ik 17 was, kreeg ik heel veel stuiptrekkingen.
Neurologen keken me raar aan, en aan hun blikken te zien vonden ze mij een hypochonder.
Tot ik een aantal maal een zware epileptieaanval kreeg op oudere leeftijd.
EEG na EEG gemaakt en niets te vinden.
Weer met een kluitje in het riet gestuurd; het zal wel “nagedaan” zijn.
Afijn, om een lang verhaal kort te maken, nadat ik mijn dochter liet vallen toen ze 3 weken oud was (en werd gevraagd of ik haar had mishandeld!) zocht ik een nieuwe neuroloog.
Die gaf mij medicijnen die de zware aanvallen wisten te stoppen. Helaas niet de kleine (die ik minstens 30 keer per dag had!)
Tot hij het idee opperde, mij een 24 uurs EEG te geven.
Daaruit bleek inderdaad, dat ik epileptie had en overdags zo’n 40 en ‘s nachts zo’n 40 aanvallen had.
Het was gewoon een weinig voorkomende vorm die slecht terug te vinden is (er zijn maar een 100 mensen in Nederland met deze vorm).
Dus, laat je niet met een kluitje in het riet sturen; niet altijd is alles “tussen de oren”. Een tweede of zelfs derde opinie kan altijd wel wat opleveren!
Het heeft mij heel wat vervelende momenten bezorgd dat ik niet wist wat er aan de hand was (paar keer in brand gestaan, veel verwondingen en ongelukken die niet nodig waren geweest als ik voorzorgsmaatregelen had genomen).
Pijn is reeel; ook al zou het tussen je oren zitten, wat me bij jou hoogst onwaarschijnlijk lijkt.
Sterkte!
En laat het er niet bij zitten; het kost je alleen maar energie om alles jezelf af te vragen…
Er is niets mis met het feit dat hij het niet weet. Er is wel heel wat mis met de manier waarop hij met jou omging. Ws zal je nog wel eens bij hem terug moeten komen (bv na de botscan). Probeer dat dan wel kenbaar te maken want anders blijf je met dit vervevelende gevoel zitten.
Enne, niet twijfelen aan jezelf! Je hebt pijn in je voet en dat zit zeker (ook niet letterlijk!)niet tussen je oren!
Tja doktoren….een andere, een second opinion lijkt mij ook het beste. Zo iets kan je je toch helemaal niet verbeelden, zeg!
De beste wensen!
Probeer hier eens over te praten met je zorgverzekeraar. Die kunnen vaak helpen met andere artsen of speciale klinieken. Nooit geschoten, altijd mis. Niet de moed opgeven, hoor. Ik heb begrepen dat je er erg veel pijn aan hebt en dat moet toch ergens vandaan komen. Ik weet niet hoe je tegenover het alternatieve circuit staat, maar indien positief, denk dan ook eens aan een goede acupunctuur arts. Daarmee kan je verzekeraar ook helpen. Hiermee heb ik zelf uitstekende ervaringen gehad. Geen rare kwakzalver, maar een bevoegd en geregistreerd arts.
Veel sterkte, want pijn kan een leven heel erg ontregelen.
@Verschillenden:Dank voor de fijne en goede reacties. mede door jullie zal ik op een positieve manier verder gaan zoeken naar de oorzaak van de pijn aan mijn voet. Wanneer er nieuwe feiten zijn zal ik daarover schrijven, maar de klaagzangen over de nog steeds aanwezige pijn beschrijf ik niet verder. Die houd ik liever voor mijzelf.
Ik kan me jouw gevoelens wel voorstellen. Aan de andere kant is de arts wel eerlijk en openhartig en stuurt hij je niet met een kluitje in het riet.