Gisteravond hing dit kleintje uit haar huisje. Misschien wel om afscheid te nemen. Het is een jonkie, want ik had net de vader en de moeder zien wegvliegen. Drie en een halve week hebben we met elkaar opgetrokken. Tijdens mijn verplichte zitten, of op het terras buiten, of in in de keuken of aan de eetkamertafel, heb ik vader en moeder ontelbare malen het huisje in en uit zien vliegen om de kleintjes te voeren. Dat voeren begon op de dag dat mijn voet in het gips was gezet. Ik weet uit ervaring, dat die voederperiode ongeveer drie en een halve week duurt. Ik vroeg mij toen af wie het eerst uit de voeten zouden kunnen, de kleine koolmeesjes of ik. De koolmeesjes hebben gewonnen. Zij zijn vandaag uitgevlogen. Helaas heb ik het uitvlieggebeuren maar zijdelings kunnen gadeslaan. Mijn aandacht werd door iemand, die de keuken kwam opmeten, opgeëist, maar op een gegeven moment zag ik drie, vier bolletjes de coniferenhaag inschieten. Wel hoorde ik een tijdje daarna, de meetmeneer was inmiddels weer vertrokken, een paar eksters in de buurt van de haag schetteren. Zo vlug ik kon ben ik naar buiten gegaan en ik heb hen met veel kabaal heen gezonden. Die kleintjes moeten toch wel de gelegenheid krijgen om te leren vliegen en om op eigen benen te kunnen staan. Ik zal de vogeltjes missen, alhoewel, als het goed is kan ikzelf morgen ook weer uit de voeten. Dan is de tijd gekomen dat het gips er weer af mag. Ik kijk er naar uit om weer geheel onafhankelijk te zijn en te kunnen gaan en staan waar ik wil. In staat te zijn om gewoon mijn eigen vleugels uit te kunnen slaan, op eigen wieken het leven van alledag te kunnen leiden.
O fijn dat het gips eraf mag! Hopelijk is het dan weer helemaal in orde…
Leuk he, om de vogeltjes te volgen, vooral zo rond de tijd dat ze rijp zijn om uit te vliegen
Bij ons zijn ze ook vertrokken, ongemerkt nog wel.
Maar de jonge merels zijn er nog wel even. De ouders vliegen af en aan.