In de afgelopen week heb ik de reclame op radio 2 niet meer gehoord. Erica Terpstra die ons op haar eigen bekende maar o zo overdreven wijze oproept om in actie te komen voor het Liliane Fonds. En dat roept weerstand bij mij op. Ik heb het Liliane Fonds altijd een warm hart toegedragen. Juist de kleinschaligheid en daardoor de bescheidenheid sprak mij aan. Met een paar tientjes was het mogelijk om een juiste prothese bij een gehandicapt kind te realiseren, waardoor de kwaliteit van leven van het betreffende kind met sprongen vooruit ging. Hierdoor had ik, misschien wel een beetje naïef, het idee, dat er weinig geld aan de strijkstok bleef hangen. Dit jaar schijnt het Liliane Fonds 30 jaar te bestaan
en gaat men dit heuglijke feit vieren door met een actie groots uit te pakken en hierbij het getal 100.000 in te zetten en dit aan te laten prijzen door die genoemde overdreven Erica Terpstra. Door die ooit zo geroemde kleinschaligheid los te laten en steeds maar die 100.000 in de picture te laten komen komt dit alles mij wat tegenstrijdig over. En Erica maar roepen: 100.000. Te overenthousiast zijn schrikt mij af. Dat realiseerde ik mij nogmaals toen ik deze tante ook al weer zo overdreven overenthousiast op de verkiezingsavond feest zag vieren bij de winnende partij. Het moge duidelijk zijn dat ik deze hele promotie geen handige zet vind. Helaas kan ik niet om mijn gevoel heen dat ik mij bekocht voel wat de integriteit van dit fonds aangaat.
De reclame heb ik nog niet gezien, dus ik kan er niet over oordelen. Dat het Fonds Erica inzet, kan ik ergens nog wel begrijpen. Zij raakt toch vaak wel een gevoelige snaar bij veel mensen. Als dat geld oplevert voor de gehandicapte kinderen, is dat best goed, lijkt me.