OUWE TROUWE
Met een schok besefte ik dat onze hond nu toch wel heel erg oud gaat worden. Een 'plagerijtje' leert mij dat ik daar toch iets meer rekening mee moet gaan houden. Op vrijdag is het vaste prik, wij gaan dan boodschappen doen en als het niet te warm is mag Sjors mee, want dat is het liefst wat hij doet, met ons meegaan, waar dan ook heen. Een heen en weertje, het maakt hem niet uit. Meestal wordt er dan ook wel even een uitlaten aan verbonden. Hoe het komt weet ik niet maar bij bepaalde wegen groeien in het uitlaatgedrag bepaalde patronen.
Op een doodlopend weggetje net langs de grote weg (niet dit weggetje) naar het iets verderopgelegen stadje lopen we tot een bepaald punt, een hek en dan keren we weer terug. Ons plagerijtje naar Sjors toe is dan om, wanneer hij voorop loopt en voorbij dat punt is, niets te zeggen en vast aan de terugweg te beginnen zonder hem te waarschuwen. Als hij dan even later omkijkt om te zien waar wij blijven, keert hij ook, om met een bloedgang ons in te halen. Natuurlijk weet Sjors ook na al die jaren, dat, als hij niet oppast, wij dit geintje met hem uithalen. Meestal is hij dan ook wel op zijn hoede en kijkt hij steeds achterom met een blik van, ik tuin er niet meer in, mij zul je niet meer te pakken nemen. Gisteren was hij echter even onachtzaam waardoor wij met succes dit spelletje weer eens konden uitvoeren. Terwijl hij vol overgave in de berm in het hoge gras stond te snuffelen keerden wij om. Het duurde even voordat hij zijn snuffelactiviteit staakte en weer op de weg kwam. Hij keek even achterom, maar kennelijk zag hij ons niet. Wij waren al een eindje van hem verwijderd. In plaats dat hij ook omkeerde ging hij vooruit. We waren immers nog net niet helemaal bij dat bewuste punt, het hek geweest. Hij spurtte naar voren, hield even in bij het hek om vervolgens in volle vaart verder te stormen. Op ons roepen reageerde hij niet. Op dat moment viel bij mij het kwartje. Een vijftienjaaroude hond die staar heeft, ziet niet goed meer, hij had ons op die afstand niet opgemerkt. De neus is ook niet meer wat het geweest is en op ons roepen reageerde hij ook niet, want doofheid hoort ook bij de ouderdomsklachten. Bij de bocht hield hij gelukkig in en keek nog eens achterom. P. en ik hebben staan fluiten, roepen en zwaaien en gelukkig kreeg hij het door, keerde om en legde in volle vaart de tussenliggende driehonderd meter af. Dat dan nog wel. Lachend heb ik hem geaaid , geknuffeld en geprezen, maar het is nu wel duidelijk tot mij doorgedrongen dat ik echt met een oude hond te maken heb en dat we daar in het omgaan met deze hele trouwe viervoeter ons wat meer bewust van dienen te zijn. Het is wel weer zo'n dierbare belevenis die voor altijd in mijn herinnering zal blijven bestaan.
zeven reacties
Oh, die Sjors…
Ik hoop voor jullie dat hij nog veel ouder mag worden, mits er geen echt grote problemen komen.
Fijn weekend.
ja, das wel herkenbaar, ik doe dat ook wel eens met quandy, als hij linksaf gaat en niet op mij let wil ik wel eens rechtsaf gaan! Maar nu je Sjors wat ouder wordt moet je hem maar in de gaten houden in plaats van andersom.
Eigenlijk is het eigenlijk een grappig verhaal, het loopt goed af, en je leert er nog wat van… Maar eh, niet meer doen dus.
Leuk dat je me weer gevonden hebt. Ik heb je toch op je log gevraagt me te mailen, dacht dat ik mijn mailadres erbij had gezet. Maar ben iig weer een beetje aan het loggen op een ander log 
Grappig verhaal, maar loop niet meer al te ver bij hem uit de buurt, want de ouwe dibbes zal het nog wel moeilijk krijgen als hij jullie/jou ff niet meer ziet en ook niet meer hoort
Wij hadden exact hetzelfde gevoel bij onze Yazou, die weliswaar nog wat meer ziet dan jullie Sjors, maar al langer hartproblemen heeft en soms ineens wat verward is. Het is inderdaad een soort van schok omdat je er ineens mee geconfronteerd wordt: het is een feit, je hebt gewoon een oudje in huis. Maar met wat aanpassingen en wat rekening houden met…… zal het hopelijk nog best een tijdje gaan. Geef Sjors van mij een lekkere kroel, wil je?