
Met het plaatsen van deze foto ben ik weer thuis en het dagelijkse leven ingezeild. De grote vakantielus, op de heenreis maakten we een foutje waardoor de reis een extra lus kreeg, is geëindigd daar waar we die begonnen, namelijk thuis. P. maakte op de heenreis na die omrijding de opmerking dat het niet zo veel uitmaakte. We waren immers toch bezig met het maken van een hele grote lus. Dat heeft mij er toegebracht om de logjes tijdens de vakantie die titel mee te geven. Ik vond het wel toepasselijk. Het is ook dit jaar weer een prachtige vakantie geweest. Alleen het einde is wat abrupt gegaan. Tijdens het ontmantelen van het ons 'eigen gemaakte plekje' op de camping kwam er opeens de zorg voor mijn vader bij(zie vorige blog). De tussenstop, want twaalfhonderd kilometer is echt heel ver, vond dit maal plaats bij mijn broer, die op dat moment met zijn familie in zijn boerderij in Normandië verbleef. Deze aanleg was in dit geval multifunctioneel, naast het feit dat we even geen camping hoefden te zoeken, het erf is immers groot genoeg, was het ook prettig om enkele zaken te regelen en goed op elkaar af te stemmen. En toen begon de drukte. Na de tweede dag ook 600 honderd kilometer afgelegd te hebben waren we eindelijk na zessen thuis. Snel de caravan afgekoppeld en weer dertig kilometer teruggereden om nog net voor het verstrijken van het bezoekuur vader te kunnen bezoeken. Nog een beetje in de war van de morfine was hij toch redelijk in staat zijn verhaal te doen. Dinsdag, morgen dus, zal hij geopereerd gaan worden om een plaat, die besteld moest worden, in het bovenbeen aan te brengen om de gecompliceerde botbreuk in het bovenbeen op deze wijze weer aan elkaar te laten groeien. Zaterdag was het een race tegen de klok om de caravan wat uitgepakt te krijgen, wat boodschappen in huis te krijgen, de wasmachine laten lopen, vader te bezoeken en een bedankbezoek(je), het liep enigszins uit... aan de overburen te brengen. Tussen alle bedrijven door moesten we ook nog zien,
rolschaatsen voor de kleine meid te bemachtigen. Ze is namelijk jarig en wordt al weer vijf. Dat moet ook gevierd worden, dus op de zondag eerst even naar vader en daarna een heen en weertje naar Den Haag. Vandaag, maandag, ga ik proberen in een iets rustiger tempo de dagelijkse draad van het leven, ja, ook het bezoeken van de diverse weblogs, weer op te pakken. Met natuurlijk de daarbij behorende mantelzorgperikelen. Maar that's life. Ik ga er voor.
Aan de ene kant goed dat je eerst vakantie hebt kunnen vieren, zodat je je met volle energie kunt wijden aan de dagelijkse bezigheden en aan de hulp aan je vader. Aan de andere kant hoop ik dat je de opgedane energie niet al te snel verbruikt, zodat je na de vakantie weer fris aan het werk kunt.
De lus die jullie gemaakt hebben, was een heel eind, maar de moeite waard.