FLARDEN
Met veel moeite en inspanning ben ik er dan toch in geslaagd om een boek uit te lezen: -medeplichtig- van Nicci French. Of het nu alleen mijn gebrek aan concentratie betrof, of ook aan de opzet van het boek, de verhaallijn is in twee gedeelten verdeeld, namelijk ervóór en ernà en om en om verteld, weet ik niet, maar dit keer was het naar de ontknoping toe doorlezen meer een kwestie van doorzetten. Waarom dan toch zo volhardend zijn? hoor ik de lezer denken. Het antwoord is om zoveel mogelijk weer in mijn gewone doen en laten te komen en op deze wijze wat minder ruimte aan mijn dwarrelende gedachten te geven. Tussen alle bedrijvigheden door denk ik niet aan al het moois wat ik in de afgelopen (of eerdere) vakantie heb gezien, nee ik zie hele flarden uit mijn verleden. Ik zie en voel mij weer als een zeventien jarig meisje die vakantiewerk doet op een geriatrische afdeling van een verpleeghuis in de Achterhoek. Een prachtige wereld vond ik dat. Kennelijk zag men iets in mij, want zonder opleiding of iets "mocht " ik de afdeling op en assisteren bij het verplegend en verzorgend werk. Als ik op mijn vrije dagen thuis kwam zat ik boordenvol verhalen. Ik kon heel wat bewoners uitbeelden. "Blauw, blauw, blauw ik ben de konginin! riep een bewoonster, die er ook werkelijk als een dame uitzag, vele malen op een dag. Een ander, voor elkaar volkomen vreemde man en vrouw speelden samen een echtpaar te zijn: "zullen we maar naar huis gaan moeder, ja laten we dat maar doen vader." Ik had heel veel plezier tijdens dat vakantiewerk en lachte heel wat af, niet wetend welke inpact het gedrag van de bewoners voor de nabije familie zou kunnen hebben. Niet dat ik mij over mijn plezier in het werk van toen nu schuldig voel, nee ik was jong en onschuldig en het werk boeide mij ook echt. Ik kijk nu naar de veelal jonge meisjes die nu mijn vader verzorgen. Sommigen doen dit ook als vakantiewerk. Ook zij zullen van tijd tot tijd met verhalen thuiskomen. Eigenlijk verandert er in het leven niet zo veel. Ook deze jonge deerns zullen ouder worden en later op hun beurt misschien ook hun ouders moeten verzorgen. Oneindige eindigheid. Jaar na jaar. 
Deze plaatjes vind ik daar zo mooi bij passen. Het dwingt mij bovendien om de vakantiefoto's door te lopen om weer even in gedachten hier naar terug te gaan. Het ontspant, want, om al die flarden die door mijn hoofd gaan, uit elkaar te rafelen, is veel te vermoeiend. Ik loop er niet voor weg, dat niet, maar ik wil het toch enigszins doseren. Vandaar ook mijn wil om gewoon een boek te kunnen lezen. Dan maar stukje bij beetje. Overigens is het wel zo dat mijn vader aardig opknapt en voor zover mogelijk aan het revalideren is. Binnenkort zal wel duidelijk worden waar hij voorlopig een plekje krijgt, want naar huis gaan zit er (voorlopig?) niet in.
zes reacties
Je bent gewoon eventjes het zwitserleven gevoel kwijt… Ik heb het ook ooit gehad en vind het niet meer.
Alles in het leven ervaar je weer anders.
Vroeger als 17 jarige iets meemaken bij een vreemde is anders dan nu bij iemand die je dierbaar is, wetende dat er nu weer nieuwe 17 jarigen zijn die er weer anders tegenaan kijken.
De wereld veranderd, een mens veranderd, maar veel blijft ook hetzelfde.
En over 1000 jaar wandelen er nog steeds mensen met hun hond.
Als je dan naar de rotsen en de zee kijkt dan moeten de gedachten wel weer in een rijtje gaan lopen. Het brengt rust.
Gelukkig dat er nog gelachen wordt op die plekken waar voor mensen, die in hun eigen tijd leven, gezorgd wordt. Gelukkig dat zij hun (ware of niet ware) verhalen kunnen vertellen en dat daar naar geluisterd wordt. Natuurlijk is het erg om te zien dat je dierbare naaste achteruitgaat, zonder dat verbetering mogelijk is. Maar dat wil niet zeggen dat je dan niet vrolijk mag zijn. Juist plezier maakt het zoveel draaglijker voor iedereen.
Dat je herinneringen krijgt aan je jeugd, hoort bij het proces van afscheid nemen. Maar die herinneringen moeten niet de hoofdrol gaan opeisen, want je leeft nu en bent nog gezond. Een boek lezen is dan een goede afleiding. Maar ook een fikse wandeling, of werken in de tuin, of ….