MOEILIJKE OPGAVE
Van 't één naar het ander. Omgaan met gedachten, omgaan met mensen, omgaan met gevoelens en omgaan met gebeurtenissen; per dag kost het heel wat stuurmanskunst om alles in goede banen te leiden. En als je dan ook nog als hobby hebt om vrij geregeld een blogje te produceren over van alles en nog wat, en daarmee een doorkijkje wilt geven van een gewoon doorsnee mensenleven anno nu en als daar dan ook nog kop en staart aan moet zitten, dan is dat soms een moeilijke opgave. Neem nu een dag als gisteren. Een gewone doorsnee zaterdag. Ik had mij voorgenomen en voornemens dienen uitgevoerd te worden, om weer wat meer aan het lange afstandwandelen te gaan doen. We zouden in ieder geval de jaarlijkse wandeltocht in Beetsterzwaag doen. Doordat we weinig training meer hebben zouden we het ook dit jaar bij de 25 kilometer laten en niet, zoals we vaak gedaan hebben, kiezen voor de 40 kilometer. Bijtijds uit bed en vroeg op pad. Bij het zien van de eerste paddestoelen deed ik een pijnlijke ontdekking. Ik had het fototoestel vergeten. "Jammer", maar zo troostte ik mijzelf, "verleden jaar had ik met het nieuwe toestel prachtige paddestoelen in beeld gebracht, die foto's kon ik zo weer op de computer opzoeken. Bovendien is zo'n wandeltocht niet echt geschikt om steeds foto's te maken. Het haalt je steeds uit je ritme". Nu was er van loopritme weinig sprake, want de paden waren erg drassig en modderig. Je- in ieder geval ik, heb het volle verstand er bij nodig om hoppend van de ene pol naar de andere enigszins met droge voeten te kunnen blijven lopen en ook nog een beetje tempo te houden. Dat dit niet meevalt bleek die morgen wel weer. Op een bepaald moment kon ik met geen mogelijkheid uit de beschrijving opmaken bij welk punt we waren. Toch volgden we nog wel steeds pijlen. Waarschijnlijk niet de goede, want na ruim twee uur lopen waren we al bij de finish. P. en ik kunnen veel maar gèèn 25 kilometer in ruim twee uur lopen. Een beetje onvoldaan reden we weer naar huis, maar ach de dag was nog lang en er gebeurde die dag nog veel. In ieder geval een aantal telefoongesprekken.
Het voert te ver om te beschrijven wat de vele telefoontjes allemaal inhielden, maar één van de telefoontjes heeft wel tot gevolg dat ik maandag mijn vaste vrije dag voor een keer zal moeten inleveren. En 's avonds was er nog een verjaardag. Daar passeren natuurlijk ook nog vele onderwerpen de revu. Eén ervan was Flipje Tiel. Het leek even heel ver weggestopt te zijn, maar ik wist bijna zeker, dat wij in het Flipjemuseum geweest zijn. En zie daar, even zoeken op de computer en voor een tweede maal geniet ik van foto's die al weer een tijdje geleden gemaakt zijn. Op zoek naar de foto van Flipje, zit ik opeens weer midden in de meivakantie van 2009, die we in de Betuwe doorbrachten. En zo heb ik geprobeerd om over zomaar een zaterdag, medio september 2010 te schrijven. Een zaterdag die niet zoveel verschilt met een zaterdag medio september in 2002 of 1996. Ook toen zal er een verjaardag zijn geweest, ook toen zullen we gewandeld hebben, en ook toen zal ik mij bewust zijn geweest van de naderende herfst. Alleen zal ik toen nog geen blogjes geproduceerd hebben, want daar ben ik in 2005 pas mee gestart.
tien reacties
Zo heeft toch iedere dag wel wat in zich. Alleen realiseer je je dat pas als je begint te schrijven. Pas als je dat niet meer weet is het gedaan met de kwaliteit van het leven.
Elke dag heeft wel een plus en een minpunt. Maar over het geheel genomen is het wel okay, net als jouw weekend.
Ook al was de tocht niet wat je er van verwachtte, toch lekker buiten geweest en gewandeld.
Succes morgen.
Hoever en hoelang je hebt gewandeld doet er niet toe. Je bent lekker buiten geweest en je hebt aan beweging gedaan.
Flipje Tiel, volgens mij las ik vorige week dat Flipje terug is? Succes morgen!
Elke verjaardag hoort bij een jaargetijde, op zich best grappig.
Dat geeft het jaar mijlpalen.
Elk jaar weer, toch worden we gaandeweg steeds ouder, dat wel.
Dat maakt het leven zo spannend, dat je van tevoren nooit precies weet wat er op een dag gaat gebeuren. Het kan tegenvallen. Maar zeker ook meevallen.
grappig dat je van andere momenten je verhaal toch nog kunt illustreren…en natuurlijk doen we allemaal heel veel terugkerende dingen, zo in een jaar…week zelfs…
Grtz!
En toch is elk jaar weer anders, je hebt dingen meegemaakt die je daarvoor nog nooit had meegemaakt.
Love as always
Di Mario