GROEIEN DOET PIJN
Soms is de werkelijkheid van het leven te hard voor een bijna achttienjarige. Is het voor de meeste leerlingen een uitdaging om in het tweede jaar in stage te gaan, voor een enkeling kan het bijna of misschien wel helemaal te zwaar zijn. Soms zijn leerlingen opgegroeid in een heerlijke beschermde omgeving, waardoor hij of zij nog weinig weet heeft van hoe moeilijk het leven kan zijn en voor welke opgaves mensen soms geplaatst worden. In het leven is niet alles mooi. Soms worden er kinderen geboren die verre van volmaakt zijn. Niet volmaakt in geestelijk opzicht en niet volmaakt in lichamelijk opzicht, maar ze zijn er wel en ze hebben er recht op om een goede verzorging te krijgen. Soms is het heel erg schrikken voor een leerling, wanneer zij deze mensen voor het eerst ontmoeten. Natuurlijk is er in de les wel eens over deze 'doelgroep' gesproken, maar door gebrek aan ervaring kunnen sommige leerlingen zich er geen voorstelling van maken. Dit geldt zeker ook voor meiske B. Ze had in de afgelopen weken al aangegeven zich niet op haar plek te voelen op de stageplaats waar ze geplaatst was. In dergelijke gevallen maak ik dan altijd op korte termijn een afspraak om bij haar op stagebezoek te komen om het één en ander met haar en haar begeleider te bespreken. Vanmorgen was ik bij haar. Ik zie haar met grote ogen en een wit gezicht aan een tafel zitten. Ze heeft verdriet. Verdriet om het geen ze hier ziet en meemaakt. Het niveau van de bewoners is door de verstandelijke handicap erg laag. Volwassen mensen die niet kunnen praten, volwassen mensen die niet zindelijk zijn, die bijna babygedrag hebben, volwassen mensen die alleen maar kreten kunnen slaken, of als ze boos zijn, gaan krijsen, niet kunnen lopen, zittend of hangend in een rolstoel. Het is alsof ze zich afvraagt, is dit nu leven? Ze zegt deze mensen zo zielig te vinden en ook vertelt ze mij dat ze het zo erg voor de ouders vindt. Haar ogen vullen zich met tranen. Dan vertel ik haar, dat deze bewoners er in de eerste plaats recht op hebben om verzorgd te worden. En dat zij een bijdrage kan leveren door hen in ieder geval de basiszorg te geven in de vorm van wassen aankleden en eten geven. Dat ze die vaardigheden in het eerste jaar geleerd heeft en dit nu in praktijk kan brengen. En dan leg ik haar verder uit, dat deze mensen, net als zij ook gevoelens hebben. Ze kunnen ook blij zijn, ze kunnen ook verdrietig zijn, maar ook boos of gewoon tevreden zijn. Dat deze gevoelens universeel zijn en voor alle mensen gelden,of je er nu over kunt praten of niet. De praktjkbegeleidster haakt hier op in door haar te vragen of ze gezien heeft dat een bewoner zo blij kan zijn met het vasthouden van een knuffel....Meiske B. knikt en ontspant, de tranen vloeien rijkelijk, maar ik voel dat het krampachtige gaat verdwijnen. "Maar je zit nog wel met die ouders, is het niet?" Meiske B. knikt en opnieuw schieten haar ogen vol. Ik vertel haar, dat ouders het zeker niet altijd makkelijk gevonden zullen hebben of soms nog vinden, maar dat ouders in de loop van de tijd dit gaan accepteren en dat heel veel ouders toch van hun kind houden, gehandicapt of niet. Ook deze ouders willen graag het beste voor hun zoon of dochter, te vergelijken met haar eigen ouders. Het zal niet altijd makkelijk zijn voor de ouders om te accepteren dat hun kind anders is, maar, zo leg ik haar uit, die ouders worden vaak gesteund door mensen die daar dan weer voor geleerd hebben. Meiske B. knikt ten teken dat ze het begrijpt. Ze zegt dat, er veel is om over na te denken maar dat ze het nu wel anders begint te zien. "Ach, groot worden doet soms best wel pijn", denk ik als ik even later de auto zit en terug naar school rijdt. Geconfronteerd worden met de harde werkelijkheid is lang niet altijd leuk. Ik zal in de komende tijd zeker nog een aantal gesprekken met haar hierover hebben, waardoor de toch wel vrij heftige ervaring in redelijke banen kan worden geleid.
elf reacties
Mooi verwoord. Je hebt helemaal gelijk, ik heb er ook ooit stage gelopen. Maar omdat ik met verstandelijk gehandicapten ben opgegroeid wat het voor mij geen schok. Maar ik kwam er al heel snel achter dat laag niveau niets voor mij is.
Love As always
Di Mario
Ik heb respect voor mensen die dit kunnen. Ik kan me heel goed de gevoelens van dat meisje voorstellen.
Jullie hebben dit heel goed gedaan. Rustig uitleggen, verklaren, invoelen en begrijpen. Top, dat meiske B. jou en de praktijkbegeleidster heeft. Soms gaat groeien met een hevige ruk ineens.
Wat heeft de maatschappij dit soort meisjes nodig… Meisjes, die denken en voelen en zich durven in te zetten… Meisjes, die willen blijven groeien…
Dat is behoorlijk hard inderdaad om dan ineens zo geplaatst te worden. Dan blijken de boeken toch te kloppen…
Ja, ik kan mij er wat bij voorstellen. Wat geduldig en tactvol heb je dit gedaan, Hanscke. Ze zijn ook nog heel jong eigenlijk, die meisjes. Zijn er ook jongens bij, in die opleiding?
Groot worden doet pijn. De rauwe werkelijkheid onder ogen zien ook.