(ONT)ZORG(DE) STAAT


Ook na twee dagen ben ik nog steeds ontgoocheld en danig van mijn stuk gebracht. Ik moet er over schrijven, maar of het een samenhangend artikel gaat worden is nog maar de vraag. Vrijdagmiddag vond er een bespreking plaats tussen de behandelend verpleeghuisarts van mijn vader, een verzorgende, mijn vader en wij, P en ik als familie. Voor ons was het duidelijk, het gesprek zou gaan over het vervolgtraject van mijn vader. De revalidatie gaat, de leeftijd in ogenschouw nemend, voortreffelijk en het wordt ons, en daarmee bedoel ik ook mijn vader, steeds duidelijker, dat er keuzes gemaakt zullen moeten worden over hoe de toekomst van vader er uit gaat zien. Mede dank zij het lezen van het boekje De Grote Zaal hebben mijn vader en ik duidelijk over het fenomeem verzorgingshuis kunnen praten. Het lijkt erop dat hij er langzamerhand naar toe is gegroeid om zijn zelfstandig wonen op te geven. Hij heeft mij toevertrouwd dat hij er wel eens wakker van ligt als hij er aan denkt hoe hij het straks thuis allemaal weer zou moeten klaren.

Het leek er dus op dat het geen moeilijk gesprek zou hoeven te worden. Maar dat pakte geheel anders uit. Mevrouw de arts liet weten, nadat er verteld was wat wij in gedachten hadden, het aanvragen van een plaats in een verzorgingshuis, dat dit geen optie was. Mijnheer, mijn vader dus, was zo'n kranige man, het herstel ging zo voorspoedig, het ontslag en de terugkeer naar zijn eigen huis zou nog slechts  een kwestie van enkele weken zijn. Natuurlijk moest er wel thuishulp ingeschakeld worden maar dat zou aangevraagd worden.

Even was ik heel stil, maar in mijn hoofd waren er heel veel maren. Weer terug naar huis? Weer het risico van vallen, van ontregelde suikers en daardoor ook weer een teruggang van de geestelijke conditie, waardoor er symptomen van een beginnende dementie zichtbaar worden en en en.....En dat nadat vader zelf ook de keuze gemaakt had liever naar de veiligheid van een verzorgingstehuis te willen. Is 89 jaar, diabeet en slecht ter been, want het lopen gaat met rollator maar voetje voor voetje en in dit afgelopen jaar al driemaal in het ziekenhuis opgenomen te zijn, twee maal voor darmstoornissen en ontregelde suikers en als toegift een derde keer met die lelijke val omdat hij zomaar wegviel, geen indicatie?

Al onze vragen werden gepareerd met het antwoord, dat de thuiszorg ingeschakeld zou worden. Tja dat kennen we, van binnen en van buiten. Op papier kan alles , maar in de praktijk laat het veel te wensen over.  Het staat ons natuurlijk vrij om, wanneer vader weer thuis is, zelf een aanvraag te doen, zo liet mevrouw de arts ons weten.

Gisteren was ik bij vader. Hij was teneergeslagen en ziet zijn toekomst met zorg tegemoet. "Zittend in de stoel lijk ik een hele Piet", zo vertelde hij mij, "maar als ik mij moet verplaatsen gaat alles heel moeizaam. Het wil niet meer en ik zie niet dat dit in een paar weken verandert. Ik had gehoopt dat er wat rust in mijn leven zou komen, maar nu moet ik eerst weer naar mijn eigen huis. Dan moeten we vandaar maar een aanvraag gaan doen", verzuchtte hij. Stilletjes hebben we nog wat bij elkaar gezeten. 

Ik zou het graag anders willen, maar hier valt niet tegenop te tornen, ben ik bang. En zo kijken we de toekomst zorgelijk tegemoet. 

 

hanscke Zondag 14 November 2010 - 2:12 pm | | Standaard

zestien reacties

Ron

Tja, helaas proberen al die instanties je zo lang mogelijk van zorg te versteken. Thuiszorg is ook niet alles, er zal toch iemand de mantelzorg op zich moeten nemen. Dat enkele uurtje dat thuiszorg tijd voor je heeft is ruim onvoldoende. Sterkte met je vader, doe direct een aanvraag voor een verpleeghuis zou ik zeggen, het kan een weg van lange adem worden….

Ron, (E-mail ) (URL) - 14-11-’10 15:13
Sjoerd

Ik weet het, het lijkt af en toe als een gebed zonder einde. Ik en vele met mij hebben ook dat traject moeten doorlopen. Toen mijn vader uiteindelijk agressief begon te worden kon het in ene wel.

Sjoerd, (E-mail ) (URL) - 14-11-’10 16:08
ton

Mijn vader maakte zich destijds zorgen dat mijn moeder, die weliswaar vijf jaar jonger was, maar aan Alzheimer leed, het niet alleen zou redden als hij eerder stierf. Hij vroeg toen indicatie voor een verzorgingstehuis aan, zodat zij de laatste jaren samen konden doorbrengen, zonder dat hij zich zorgen voor daarna hoefde te maken. Het oordeel van de indicatiecommissie was dat mijn vader (midden tachtig) nog te goed was en mijn moeder te slecht. Na een jaar vroeg hij een nieuwe indicatie aan. Vooraf vroeg hij mijn moeder zich stil te houden, dan zou hij zich wat dommer houden. Het lukte. Hij stierf toen hij 93 was, mijn moeder volgde een half jaar later, toen zij inmiddels enkele maanden in een verpleegtehuis verbleef.

ton, (E-mail ) (URL) - 14-11-’10 16:31
Hanny

Denkt de verpleeghuisarts nu echt dat de thuiszorg een optimale verzorging geeft? Dan moet ze toch eens een dagje meelopen. Dan zal ze zien dat de, voor alle duidelijkheid zeer goedwillende dames en heren, geen tijd voor hun cliënten hebben en zo weer verdwenen zijn.
De enige optie lijkt mij om direct met de huisarts van je vader te vragen een oplossing te vinden. Misschien kan hij het indicatieteam je vader laten beoordelen.
Houd het hoofd koel, zou ik zeggen. Dan bereik je het meest. Sterkte.

Hanny, (E-mail ) (URL) - 14-11-’10 17:20
Elmar

Wat vervelend zeg! Je zou van een arts toch iets anders verwachten! Mar helaas blijft er nu weinig anders over dan zelf een aanvraag te doen! Sterkte ermee!
groetjes,
Elmar

Elmar , (E-mail ) (URL) - 14-11-’10 17:23
<span class='registered'>Michiel</span>

Ik kan je niet raden in dezen, maar heel naar vind ik het wel voor jou en je vader. Met mijn ouders is het gelukkig toch iets beter gegaan, die hebben zich tijdig een plaats in een aanleunwoning weten de verzekeren en als je daar eenmaal zit, zit je “in het traject”. Maar als ik het zo lees, is jouw vader ook al te slecht voor een aanleunwoning.

Sterkte er mee.:-(

Michiel, (URL) - 14-11-’10 17:47
Wieneke

Dus dat maakt die ene mevrouw zomaar in haar eentje uit? Wat een wijsheid, zeg. Raadpleeg in ieder geval de zorgverzekering van je vader eens hierover. Laat ze maar meedenken. En denk ook eens over particuliere zorg in een kleinschalig zorgcentrum na. Of aan particuliere zorg aan huis. Die komt er steeds meer in en ik hoor daar heel goeie verhalen over. Niet te snel bij de pakken gaan neerzitten, hoor Hanscke. Gewoon koel en kalm alle mogelijkheden proberen en zeker met iedereen erover praten. Zeker de huisarts in dit verhaal niet vergeten. Soms komen oplossingen uit heel onverwachte hoeken.

Wieneke, (E-mail ) (URL) - 14-11-’10 18:03
nans

Misschien een idee om een Ouderenadviseur eens mee te laten denken? Die weten vaak wel hoe ze dit aan moeten pakken, of wat er nodig is en ook wat er eventueel nog meer aan zorg in de regio is.
(Je begrijpt dat ik een hoge pet op heb van mijn collega ouderenadviseurs..)

grtz

nans, (URL) - 14-11-’10 20:27
Di Mario

Dat meen je niet, het is al een hele beslissing van je vader om te besluiten dat hij niet meer naar huis gaat. Wat doet die muts. Kom op he.. je vader is 89, hij heeft zijn beslissing gemaakt. Maak het hem niet moeilijk en zeg zeker niet, als u thuis bent dan kunt u het alsnog aanvragen. Wat is het probleem om dat nu te doen.

Love As Always
Di Mario

Di Mario, (E-mail ) (URL) - 14-11-’10 21:19
Renesmurf

Jeetje. Het blijkt dus maar weer, alleen met hoge nood mag men het verzorgingshuis in.

Een aanleunwoning is vast ook geen optie, anders had de arts dat vast wel verteld.

Nou ja, opmaken voor naar huis dan maar, en zo goed en zo kwaad als dat gaat, kalpjes aan doen.

Renesmurf, (URL) - 15-11-’10 00:45
Marjolijn

Heel vervelend meis, dat deze arts alleen maar zo rechtlijnig kan denken.
Gelukkig zijn er meer wegen die je kunt bewandelen.
Zoals hierboven al staan.
Haal veel informatie op en schakel mensen in die er ook echt iets voor en willen doen.
Sterkte , en goede moed, maar vooral laat je niet gek maken.
Met goede hulp komt het zeker goed.

Marjolijn, (E-mail ) (URL) - 15-11-’10 07:07
Madammeke

Ik krijg het erg benauwd als ik lees hoe je vader gedwongen wordt om gewoon naar zijn eigen huis terug te gaan. Het is goed als je iemand niet zo maar ergens plaatst, maar je moet wél luisteren naar wat iemand zélf wil. Jouw vader geeft heel duidelijk aan wat HIJ wil… Ik wens jullie heel veel sterkte en knok door Hanscke.

Madammeke, (URL) - 15-11-’10 10:01
ggk

Triest verhaal, heeft hij zich er net bij neergelegd dat hij nie tmeer zelfstandig kan wonen en nu dit… Sterkte!

ggk, (E-mail ) (URL) - 15-11-’10 21:41
Monique

Oei, dit zijn niet zomaar zorgen, dit zijn grote zorgen. Jouw vader geeft zelf aan dat hij de toekomst zo niet ziet zitten en toch wordt daar niet naar geluisterd. Jullie staan dus machteloos en jouw vader helemaal. Een aanvraag bij een verpleegtehuis is de enige optie lijkt me. Vroeger leefden veel ouders weer bij de kinderen thuis, maar of dat een optie is…

Ik wens jullie en jouw vader heel veel kracht en sterkte.

Monique, (E-mail ) (URL) - 16-11-’10 10:06
Thérèse

Potver, zo maak je het een oude man (en nog wel jouw eigen vader) dubbel zo moeilijk. Is hij net zo ver om zijn toestand in te zien…en dan dit. Gesol met onze oudere medemens. Sterkte voor jou en je vader!

Thérèse, (URL) - 18-11-’10 02:08
Neneh

Wij hebben wat dat betreft geluk gehad want er was iemand die ons echt hielp. Maar wat een weg heb je te gaan. Vreselijk dat gezeul, vreselijk elke dag die frustraties dat je dit niet wilt maar het ook niet anders kan verzinnen. Aan de bel blijven trekken, desnoods sleur je iedereen erbij. Dat heeft ons wel geholpen. Na 2 jaar drama zat schoonvader in een verzorgingshuis. Op z’n plek.

Heel veel sterkte ermee

Neneh, (E-mail ) (URL) - 18-11-’10 11:05
(optioneel veld)
(optioneel veld)
Om een reactie te kunnen plaatsen moet je deze vraag beantwoorden.
Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.