Tja, helaas proberen al die instanties je zo lang mogelijk van zorg te versteken. Thuiszorg is ook niet alles, er zal toch iemand de mantelzorg op zich moeten nemen. Dat enkele uurtje dat thuiszorg tijd voor je heeft is ruim onvoldoende. Sterkte met je vader, doe direct een aanvraag voor een verpleeghuis zou ik zeggen, het kan een weg van lange adem worden….

Ik weet het, het lijkt af en toe als een gebed zonder einde. Ik en vele met mij hebben ook dat traject moeten doorlopen. Toen mijn vader uiteindelijk agressief begon te worden kon het in ene wel.

Mijn vader maakte zich destijds zorgen dat mijn moeder, die weliswaar vijf jaar jonger was, maar aan Alzheimer leed, het niet alleen zou redden als hij eerder stierf. Hij vroeg toen indicatie voor een verzorgingstehuis aan, zodat zij de laatste jaren samen konden doorbrengen, zonder dat hij zich zorgen voor daarna hoefde te maken. Het oordeel van de indicatiecommissie was dat mijn vader (midden tachtig) nog te goed was en mijn moeder te slecht. Na een jaar vroeg hij een nieuwe indicatie aan. Vooraf vroeg hij mijn moeder zich stil te houden, dan zou hij zich wat dommer houden. Het lukte. Hij stierf toen hij 93 was, mijn moeder volgde een half jaar later, toen zij inmiddels enkele maanden in een verpleegtehuis verbleef.

Denkt de verpleeghuisarts nu echt dat de thuiszorg een optimale verzorging geeft? Dan moet ze toch eens een dagje meelopen. Dan zal ze zien dat de, voor alle duidelijkheid zeer goedwillende dames en heren, geen tijd voor hun cliënten hebben en zo weer verdwenen zijn.
De enige optie lijkt mij om direct met de huisarts van je vader te vragen een oplossing te vinden. Misschien kan hij het indicatieteam je vader laten beoordelen.
Houd het hoofd koel, zou ik zeggen. Dan bereik je het meest. Sterkte.

Wat vervelend zeg! Je zou van een arts toch iets anders verwachten! Mar helaas blijft er nu weinig anders over dan zelf een aanvraag te doen! Sterkte ermee!
groetjes,
Elmar

Ik kan je niet raden in dezen, maar heel naar vind ik het wel voor jou en je vader. Met mijn ouders is het gelukkig toch iets beter gegaan, die hebben zich tijdig een plaats in een aanleunwoning weten de verzekeren en als je daar eenmaal zit, zit je “in het traject”. Maar als ik het zo lees, is jouw vader ook al te slecht voor een aanleunwoning.

Sterkte er mee.

Dus dat maakt die ene mevrouw zomaar in haar eentje uit? Wat een wijsheid, zeg. Raadpleeg in ieder geval de zorgverzekering van je vader eens hierover. Laat ze maar meedenken. En denk ook eens over particuliere zorg in een kleinschalig zorgcentrum na. Of aan particuliere zorg aan huis. Die komt er steeds meer in en ik hoor daar heel goeie verhalen over. Niet te snel bij de pakken gaan neerzitten, hoor Hanscke. Gewoon koel en kalm alle mogelijkheden proberen en zeker met iedereen erover praten. Zeker de huisarts in dit verhaal niet vergeten. Soms komen oplossingen uit heel onverwachte hoeken.

Misschien een idee om een Ouderenadviseur eens mee te laten denken? Die weten vaak wel hoe ze dit aan moeten pakken, of wat er nodig is en ook wat er eventueel nog meer aan zorg in de regio is.
(Je begrijpt dat ik een hoge pet op heb van mijn collega ouderenadviseurs..)

grtz

Dat meen je niet, het is al een hele beslissing van je vader om te besluiten dat hij niet meer naar huis gaat. Wat doet die muts. Kom op he.. je vader is 89, hij heeft zijn beslissing gemaakt. Maak het hem niet moeilijk en zeg zeker niet, als u thuis bent dan kunt u het alsnog aanvragen. Wat is het probleem om dat nu te doen.

Love As Always
Di Mario

Jeetje. Het blijkt dus maar weer, alleen met hoge nood mag men het verzorgingshuis in.

Een aanleunwoning is vast ook geen optie, anders had de arts dat vast wel verteld.

Nou ja, opmaken voor naar huis dan maar, en zo goed en zo kwaad als dat gaat, kalpjes aan doen.

Heel vervelend meis, dat deze arts alleen maar zo rechtlijnig kan denken.
Gelukkig zijn er meer wegen die je kunt bewandelen.
Zoals hierboven al staan.
Haal veel informatie op en schakel mensen in die er ook echt iets voor en willen doen.
Sterkte , en goede moed, maar vooral laat je niet gek maken.
Met goede hulp komt het zeker goed.

Ik krijg het erg benauwd als ik lees hoe je vader gedwongen wordt om gewoon naar zijn eigen huis terug te gaan. Het is goed als je iemand niet zo maar ergens plaatst, maar je moet wél luisteren naar wat iemand zélf wil. Jouw vader geeft heel duidelijk aan wat HIJ wil… Ik wens jullie heel veel sterkte en knok door Hanscke.

Triest verhaal, heeft hij zich er net bij neergelegd dat hij nie tmeer zelfstandig kan wonen en nu dit… Sterkte!

Oei, dit zijn niet zomaar zorgen, dit zijn grote zorgen. Jouw vader geeft zelf aan dat hij de toekomst zo niet ziet zitten en toch wordt daar niet naar geluisterd. Jullie staan dus machteloos en jouw vader helemaal. Een aanvraag bij een verpleegtehuis is de enige optie lijkt me. Vroeger leefden veel ouders weer bij de kinderen thuis, maar of dat een optie is…

Ik wens jullie en jouw vader heel veel kracht en sterkte.

Potver, zo maak je het een oude man (en nog wel jouw eigen vader) dubbel zo moeilijk. Is hij net zo ver om zijn toestand in te zien…en dan dit. Gesol met onze oudere medemens. Sterkte voor jou en je vader!

Wij hebben wat dat betreft geluk gehad want er was iemand die ons echt hielp. Maar wat een weg heb je te gaan. Vreselijk dat gezeul, vreselijk elke dag die frustraties dat je dit niet wilt maar het ook niet anders kan verzinnen. Aan de bel blijven trekken, desnoods sleur je iedereen erbij. Dat heeft ons wel geholpen. Na 2 jaar drama zat schoonvader in een verzorgingshuis. Op z’n plek.

Heel veel sterkte ermee