GEZICHTEN
Het leven kent vele gezichten. In de afgelopen week heb ik vele gezichten tegenover mij gehad en in verschillende levens een inkijkje mogen nemen. Het was de week van de assessmentgesprekken; zeg maar de afrondingsgesprekken met de eerstejaars leerlingen over het eerste gedeelte van hun opleiding. In de afgelopen maanden hebben de leerlingen aan vijf opdrachten gewerkt om inzicht te krijgen in onder andere: de opleiding, het ontwikkelen van een zelfbeeld uitlopend naar de eisen van een beroepshouding, het leren samenwerken en kennis van de verschillende branches in het werkveld. In deze fase van de opleiding is er voor gekozen om de gesprekken in tweetallen te laten plaats vinden. Het is namelijk nogal een tijdrovend karwei; voor elk gesprek wordt drie kwartier uitgetrokken en wordt door twee docenten gedaan. Zo hebben we, een collega en ik, deze week vijftien van deze gesprekken gevoerd.
Ik moet zeggen dat ik mijn mening over de 'onzin' van die assessmentgesprekken wel wat moet herzien. Er kan heel wat aan de orde komen in zo'n gesprek....Het geeft in ieder geval wel weer, hoe verschillend een leven kan zijn. Van een heel onbezorgd plezierig leventje tot een leven dat al heel wat bergen en dalen heeft gekend. Elk gesprek wordt gevoerd in perspectief tot hun verdere loopbaan, zoekend naar de ambitie, de mogelijkheden en de idealen. Er is niet één gesprek gelijk. Heeft de éne leerling nog een wat kinderlijk beeld van zuster zijn in een ziekenhuis en dan het liefst op de kinderafdeling, want kinderen zijn zo lief, of op een ambulance werken, omdat het zo spannen en afwisselend is, een ander heeft al heel duidelijk voor ogen dat haar mogelijkheden richting ouderenzorg gaan. En soms zijn er ook nog grote idealen om als verpleegkundige naar ontwikkelingslanden te gaan
Toch baart de opleiding zoals die nu is, mij wel eens zorgen. Te vaak hoor ik leerlingen zeggen dat de voorkeur niet naar de ouderenzorg uitgaat terwijl de meeste stages juist binnen de ouderenzorg, verzorgings- en verpleeghuizen, gedaan moeten worden. Pas tegen het einde van de opleiding kunnen de leerlingen geplaatst worden in de door hen zelf gekozen branche. Een ziekenhuis zit nu eenmaal niet te wachten op deze hele jonge deernen en een paar jongens van 16 , 17 jaar. Af en toe dacht ik tijdens deze gesprekken wel eens: arme ouderen, worden jullie opgezadeld met mensen die het werken met jullie meer als een noodzakelijk kwaad zien om uit eindelijk hun doel te kunnen bereiken. Gelukkig is de praktijk vaak wel zo, dat wanneer ze eenmaal met de stage bezig zijn, er toch helemaal voor gaan.
Dan nu naar de foto. Deze is genomen bij Pointe de Primel in Bretagne. Een prachtig punt aan de noordkust. In de rotspartijen zijn met een beetje fantasie vele gedaantes te zien. Op weg naar mijn werk kreeg ik opeens het beeld van deze rotsformatie voor ogen. De stenen lijken wel een gezicht. Alleen bestaat dit gezicht in deze gedaante al vele honderden jaren, terwijl ik de levendige gezichtjes van de leerlingen tegenover mij steeds zie veranderen. Het leven wat zich achter al die gezichten afspeelt is niet altijd zichtbaar……
zeven reacties
Op die leeftijd sta je nog niet in een werkzaam leven. Daar moet je in groeien. Bij ons ging het destijds gewoon van hop, stage en daarna kun je beginnen. Ik had de pech dat ik destijds op DSM meteen een aantal collega’s kwijt raakte en in die eerste periode best wel eens met pijn in het hard en met angst en beven ging werken. Gelukkig kun je zoiets na verloop van tijd van je afzetten. Maar ik heb mensen gekend die iedere keer met doodsverachting weer onder de mijn in gingen…
Gesprekken zijn altijd goed en verhelderen, maar stoere woorden als zelfbeeld en zo, dat moet er maar niet in.
Tja, een mens rolt uiteindelijk toch wel ergens naar toe.
Zolang de inzet en de mogelijkheden er maar zijn.
Gesprekken zijn meestal wel goed, als er maar niet nodeloos doorgezaagd wordt over iets.
Love As Always
Di Mario
Ook wel mooi natuurlijk om ze in de loop van de jaren te zien veranderen naar steeds wijzere jongeren die een ontwikkeling doorgaan…van wat minder naief naar wat realistischer kijk op werk en leven, lijkt me?
Lijkt me een mooi ding, deze serie gesprekken!
En een pracht van een ‘kop’gevat in steen!
grtz,
Mijn dochter van 18 heeft het hare ook gehad van de week op ROC in Almere, en tsjah… ze vind haar opleiding niet meer leuk, ze loopt nu twee dagen per week stage bij een kinder dag verblijf, vorig jaar moest zij 12 weken inderdaad in een verzorgingstehuis de maaltijden doen, de ene week ontbijt, andere week avond maaltijden, ze haatte het, en nu bij de baby’s mag ze ook amper iets doen, ze wil veranderen van opleiding, maar is erg laag geschoold tot heden, wat zij eventueel leuk vind, moet 3 of 4 HAVO voor in de pocket zijn :S
Of ze is al te oud, ze dacht eraan om te switchen naar haar eerste keuze ooit wat zij toen liet varen voor wat zij nu doet… Kapster, ze heeft even gesproken met de meiden van de kapperszaak waar ik nota bene naast woon en ze is al 18 en waarschijnlijk te OUD om nu nog ‘werk’ te vinden en haar opleiding te veranderen, te dure kracht met 18 jaar waar anderen met 15/16 al starten in een kapperszaak.
Lastig erg lastig en ja, dan maak ik mij zorgen, want ze gaat er met haar pet naar gooien nu, heeft er geen zin meer in waar zij voorheen cum laude telkens versneld door ging.
Maar goed, ze is een verhaal apart, ik ben en blijf trots op haar, en ja… ik zeg, maak dit nu even af, dan ben je vrij en heb je wel management op zak, kun je je eigen peuterzaal of kinderdag verblijf opzetten, maar haar assesment van NU, heeft ze nog niets aan gedaan en dat moet wel met een paar weken af, zo vertelde ze mij, nog tips en trucs?
Dan lees ik het graag!
De foto is prachtig! :D Bretagne, mijn Lief zegt telkens dat dat mijn plek is om ooit heen te gaan, waar ik Engeland zeg, zegt Hij.. nee mijn hart.. Bretagne, daar voel jij je echt thuis.
XXX
Toch al mooi, dat jullie al assessmentsgesprekken voeren.
Daar kunnen ze zelf ook veel van opsteken, en aan wennen.
Ze zullen ze in de verdere loopbaan nog vaak tegenkomen.