(ONT)RUIM(D)TE
Een hand vol herinneringen? Nee, niet één hand, handenvol kom je er tegen als je een huis ontruimt. Zeker, als het het huis van je vader is. Nu had ik dat een jaar of vijftien geleden ook al eens meegemaakt, toen mijn vader zijn intrek nam in dit nu bijna ontruimde appartement, een jaar nadat mijn moeder was overleden. Ook toen moest er al van heel veel spullen afscheid genomen worden. Bij zoiets is het wat mij betreft een hele kunst om de juiste keuzes te maken. Wat neem ik wel mee en wat niet. Echt heel veel wil ik niet meenemen, want mijn eigen huis is al best vol en ook daar moet ik regelmatig een schifting doen van wat ik houd en wat er weg kan. Bij het opentrekken van een la kwam ik deze foto in een mapje tegen. Het is mijn moeder. Zo zag zij er uit toen mijn vader verkering met haar kreeg. Pas nu zie ik dat het een mooie meid moet zijn geweest. Maar wat mij ook raakt is het pasfotootje van mijn eigen meidje, met een paperclip er aan vast gemaakt. Ooit in de afgelopen jaren moet mijn vader met beide foto's in de handen hebben gezeten om hen met elkaar te vergelijken en heeft ze toen zo samen weer in de la gelegd. Als laatste zijn we toe aan de berging. Keurig opgeruimd, dat wel.
De grote hamer, het hele kleine hamertje... Broerlief vertelt zijn verhaal over de grote hamer. Hoe boos vader was geweest, toen hij de hamer en steel teruggevonden had, nadat broerlief deze als kind even gebruikt had. Zelf heb ik vroeger het kleine hamertje wel eens uit het schuurtje gehaald om op mijn manier iets vast te maken. Het hamertje heeft mij altijd geïntrigeerd, net als de sleutel waarmee mijn vader iets aan mijn fiets veranderde, zoals het zadel hoger, of de trappers bijstellen....Ik kan niets met die 
attributen, maar juist daarom heb ik ze meegenomen. Ze liggen nu veilig in een laatje van één klein kastje wat ik ook heb meegenomen omdat dat daar in de hal nog een plekje voor is. Morgen komt de professionele ploeg om het appartement echt helemaal leeg te maken en dan is dit hoofdstuk afgesloten. Samen met vader zijn we een nieuwe levensfase ingegaan. Voor mij voelt het of er even een last van mijn schouders is gevallen en ik iets meer ruimte krijg om tijd te besteden aan mijn eigen interesses. Ik heb vanmorgen zomaar eens een beetje tv kunnen kijken en van zender naar zender kunnen zappen. Ik ben blijven steken bij de politieke zender waar uitgebreid het verslag te zien was van het partijcongres van Groen Links. Daar ga ik de komende dagen eens lekker verder over nadenken.
tien reacties
Zo sluit je heel wat fasen in je leven af… En start je weer even zoveel nieuwe. Ik probeer om uit iedere fase het maximale te halen.
Goed dat je een keuze hebt gemaakt en hebt gehouden waar je herinneringen aan hebt. Mijn ervaring is geweest dat je wel een heleboel zou willen houden. Maar dat is toch geen optie.
Bijzonder hoe de twee foto’s bij elkaar door je vader zijn gestopt en mooi dat jij dat dan weer kiest om te houden. Mooi ook het verhaal van de hamer. Daar krijgt een simpel gebruiksvoorwerp een emotionele waarde van.
Mooi log. Ik hoop, dat ik hier nog heel wat jaren van bespaard blijf, knijp in mijn handen dat ik mijn beide ouders nog heb.
Hoe lang zou hij er naar gekeken hebben, wat zou hij gedacht hebben, wat zou zijn conclussie geweest zijn. Mooi moment.
Love As Always
Di Mario
Wat fijn dat jullie zo veel tijd hadden om te ontruimen…. Dat hoor ik wel eens anders. Zo kun je tenminste echt tijd besteden aan die dierbare herinneringen. Wat die foto van je moeder betreft: het was inderdaad een mooie meid, maar heb je wel eens in de spiegel gekeken? Je lijkt heel veel op haar!
Ja, met het leeg halen van een woonruimte, komen er heel wat herinneringen boven.
Koester ze en bewaar ze in je hart.
Mooi log.
Roerend, die foto’s, misschien ook familiegelijkenis te zien.
Ach, er komt zoveel boven water bij een een ontruiming. Letterlijk en figuurlijk.
Ja, dat lijkt mij ook verschrikkelijk moeilijk. Om te kiezen dan, wat wel en wat niet. Had je vader het er ook moeilijk mee?
En je hebt er ook nog een mooi logje aan overgehouden.
De herinneren die bij die spullen horen maken het compleet.
Ik heb een radio van mijn ene en een klok van mijn andere opa.
Zonder herinneringen, maar ze waren wel van hun.