UITVAARTFOTOGRAFIE
In het vorige blogje is beschreven hoe de wereld van de fotografie in het laatste decennium veranderd is door de komst van het digitale fototoestel. Er worden tegenwoordig veel minder vakfotografen ingehuurd dan vroeger; tijd om de bakens te verzetten. Door de teruglopende inkomsten wordt de reguliere fotografie gedwongen zich op andere facetten van het vak te oriënteren.
Het inhuren van een professionele fotograaf schijnt de nieuwste trend bij begrafenissen en crematies te zijn. Enkele tientallen fotografen hebben zich gespecialiseerd in dergelijke fotografie. Vanwege het verdriet gaat de naaste familie niet zelf met een camera rondlopen en wordt er een professionele fotograaf ingeschakeld.
Het is een ontwikkeling overgewaaid uit Engeland, ingegeven doordat veel gezinnen familie of vrienden in het buitenland hebben. Zij kunnen niet altijd bij de uitvaart aanweizig zijn. Ook kan het helpen verdriet te verwerken; vaak wordt de uitvaart als in een roes beleefd. Foto's brengen de herinneringen aan de uitvaart weer terug.
Dat het taboe op het fotograferen van de laatste dag van iemands "leven" beetje bij beetje wordt doorbroken blijkt ook uit het feit dat fotografe Cynthia Boll de zilveren camera heeft ontvangen voor haar fotoverslag van een begrafenis van de helft van babytweeling.
Het punt dat de uitvaart vaak in een roes wordt beleefd herken ik wel, maar ik weet niet of ik wel foto's van die plechtigheid terug zou willen zien. Het ligt er misschien wel aan hoe de reportage is gemaakt. Als de foto's de sfeer van de gebeurtenis goed weergeven, is er misschien wat voor te zeggen.
Ik ben heel benieuwd welke mening de lezer van dit blogje is toegedaan.
(de foto is aan te klikken)
twaalf reacties
Absoluut niet van mij. Dan weten jullie het vast. Ik moet er ook niet aan denken om foto’s te zien van de begrafenis van een dierbare van mij.
Love As Always
Di Mario
@ Sjoerd: laatst had ik het ook al fout gedaan en dat heeft mij alleen maar meer in verwarring gebracht dan dat ik van mijn fout geleerd heb. Misschien dat ik het na deze opmerking wel altijd goed zal gaan doen.
Aan uitvaartfoto’s heb ik totaal geen behoefte. Die gebeurtenis is veel indringender dan bijvoorbeeld een huwelijk. De beelden blijf je bij je dragen. Daarvoor hoef ik de foto’s niet te zien. En of ik ze zou willen zien als ik niet bij een uitvaart zou kunnen zijn, betwijfel ik.
Ik vind foto’s helemaal niet genoeg, ik wil er een forse film van. Met veel inzoomwerk op al die behuilde koppen. Tragische muziek eronder. Helemaal goed! Oh wacht eens even….. ik kan hem dan zelf niet meer zien. Nou, uh… laat dan maar. 
Ik vind het niks, foto`s.
Ik vind een cassettebandje, of tegenwoordig een cd, met het geluid van de plechtigheid voldoende.
Het moet gaan om de dierbare, hoe die was, niet wie er afscheid namen. Vind ik.
Ik heb het zelf een keer voor een vriend mogen doen bij de begrafenis van zijn vader. Wel weer een heel ander gebeuren dan de huwelijksreportages die ik voor familie maakte (ben ook zo’n amateur die je in je vorige blog bedoelde). Maar ook bij een huwelijk moet je je als fotograaf nogal onzichtbaar maken, zodat je de ceremonie niet verstoort. Dat is een. Ten tweede levert het (mits integer gedaan) voor de familie een kostbaar document op, wat kan helpen bij de verwerking. Als het is vastgelegd (in beeld of geschrift) ben je eerder in staat het los te laten. De noodzaak om niets te vergeten is er dan niet zo, en dat werkt echt, is mijn ervaring. Maar: ieder zijn eigen mening natuurlijk.
Nee, voor mij is het van geen belang, storend zelfs. Wel zou ik graag de muziek nog eens horen (gesteld dan dat het niet om mij zelf gaat natuurlijk) ; die zegt vaak veel over de dierbare overledene. En de toespraken op schrift, dat je die nog eens rustig kunt overlezen.
Ik denk niet dat ik bezwaar zou hebben, integendeel.
We zijn nog steeds blij met de foto’s van opgebaarde familieleden die er anders uitzien dan toen ze nog in leven waren. Klinkt luguber maar is heel troostvol als het verdriet gezakt dan wel draaglijk geworden is.
Leven en dood zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. In die zin heb ik er geen moeite mee als er tijdens een uitvaart of crematie gefotografeerd wordt. Integendeel. Waarom niet?
Het is een laatste moment van ‘samen-zijn’ om daarna voor goed afscheid te nemen.
Het lijkt me prettig als ik daar op een later, rustiger, moment nog eens naar terug kan kijken.
Oei Hanske, eigenlijk had ik van jou niet verwacht dat je van fotograferen fotograveren zou maken… Een heel andere versie van het vak.