DE OMSLAG
Al dagen liep ik met in mijn hoofd de ingrediënten om iets te schrijven over vriendschap. Zittend op mi jn terras, genietend van het mooie weer ën de vrije dag las ik In Vrij Nederland een artikel over vriendschap binnen de politiek, de filosofie en het gewone leven. Zelf heb ik ook zo mijn eigen opvattingen over vriendschap en het leek me leuk om dat eens wat verder voor mijzelf uit te werken.
Daar kwam nog bij dat wij als vrienden bij een feest op eerste paasdag waren uitgenodigd. Dat feest was leuk. We hebben met een heel gezellig samenzijn het 75 jaar worden en bijna 45 jaar getrouwd zijn met elkaar gevierd. Het feest was in Zeist en er was genoeg tijd om daar ook heerlijk even te wandelen en foto's te maken in de prachtige parken die Zeist rijk is. Ik had dan een aantal van die gemaakte foto's als illustratie willen gebruiken maar,
het kwam allemaal anders. Bij thuiskomst stond het rode lampje van het antwoordapparaat te flikkeren. Een medewerkster van het verzorgingshuis waar mijn vader woont, vertelde, dat vader vroeg in de avond per ambulance naar het ziekenhuis was gebracht omdat hij zich niet goed voelde. Na wat heen en weer gebeld te hebben zijn wij weer in de auto gestapt en richting het ziekenhuis gegaan. Pas veel later dacht ik: Waarom ben ik niet mobiel gebeld? Waren ze kennelijk vergeten. Het zou ook niet veel hebben uitgemaakt, want we waren onderweg naar huis en veel sneller had het toch niet gekund.
De gezondheid van vader is algehele maleise. Hoge koorts, mogelijk een licht hartinfarct, een longontsteking, vochtophoping door onvoldoende afvoer van de urine, de suiker in de war en veel te weinig zuurstof. Donderdag was hij nog bij de huisarts geweest vanwege een verkoudheid en een wat vastzittende hoest, maar dit zou vanzelf wel weer overgaan. Omdat hij wat depressief leek te zijn werd hiervoor een verandering in de medicatie aangebracht. Ik neem niemand wat kwalijk. Het wordt wel steeds duidelijker dat het lichaam van mijn vader er meer en meer moeite mee krijgt om te blijven functioneren.
Voor mijzelf betekent het, dat de rust die ik de laatste paar weken mocht ervaren, weer voorbij is. Ik zal een tandje bij moeten zetten. Dat zal weer even moeten wennen.
elf reacties
Wat een tegenvaller. Voor zowel je vader als voor jullie. En zoiets komt altijd op momenten dat je het niet verwacht.
Het eerste dat ik me vroeg, toen ik las over het knipperende lichtje, was waarom jullie niet op de gsm zijn gewaarschuwd. Foutje? Ik zou daar wel even naar vragen bij het verzorgingshuis. Misschien maakte het in tijd misschien niet uit, maar een andere keer misschien wel. Je moet ervan op aan dat je op tijd gewaarschuwd wordt.
Gelukkig dat je de afgelopen tijd wat rust hebt gehad en dat je bij hebt kunnen tanken. Dat heb je misschien hard nodig de komende tijd.
Heel veel sterkte!
Wat jammer voor je vader zeg. Er komt weer een zware tijd aan. Maar ik weet zeker dat jehet graag voor hem doet. Ik hoop dat het snel beter word.
Love as always
Di Mario
je, vriendschap, ik moet daar mijn draai nog in vinden.
Dat zal vast mijn hele leven blijven duren.
Ik hoop dat je vader nog een fijne rustige zomer mag beleven, en dat dit slechts een inzinking is.
Veel sterkte met deze tegenslag. Het zit inderdaad niet mee.
Slordig dat je niet mobiel gebeld bent. Het mag dan inderdaad in dit geval niet veel uitgemaakt hebben, maar het had ook best anders kunnen wezen en het personeel van het tehuis kon dat niet weten. Nou ja, die mensen zijn natuurlijk chronisch overbelast…
Overigens is mij hetzelfde gebeurd toen het met mijn vader ineens niet goed ging. Ik was even weg en miste het telefoontje. En toen had het wel verschil gemaakt als ik mobiel gebeld was…
Nogmaals sterkte.
Hi Michiel, ja het is soms slordig zoals mensen omgaan met anderen. Deze dame had dit in de map van mijn vader moeten noteren, niet gedaan. In het tehuis zelf was het nummer wel bekend. Sommigen maken dan weer misbruik van het feit dat je bereikbaar bent. Vandaag belde een zus van het ziekenhuis of ik niet even een onderbroek kon komen brengen. Haar uitleggen dat ik, net als zij, gewoon werk voor de kost en dat ik niet zomaar van Drachten naar Leeuwarden kan rijden door mijn leerlingen in de steek te laten kreeg weinig begrip. Pas toen ik haar uitlegde dat ik les geef aan de opleiding voor Verpleging, dus er voor zorg dat haar toekomstige collega’s een beetje geschoold zijn, ging het lampje van Florence Nightingale een beetje aan
Goh wat een tegenvaller, en alles leek zo goed te gaan. Dat zal wel even schrikken zijn geweest na dat knipperende lampje.