VERVOLGENS
Pneumonie, urineretentie, decompensatio cordis, diabetes mellitus type 2 en koorts deden mijn vader in het ziekenhuis belanden. Behandeling: zuurstof om de benauwdheid op te heffen, catheteriseren om de blaas te legen, antibiotica om de longontsteking te lijf te gaan, insuline om de suikerziekte in de hand te houden en verder nog een hand vol pillen om het bloed dun te houden èn om de stemming er wat in te houden en zie daar, na vier dagen kan de patient weer heengezonden worden. Missie volbracht, de oude man is weer tegen de kant opgekrabbeld en kan thuis zijn weg vervolgen.
Ze hebben gedaan wat ze konden en daar is ook niets mis mee en toch heb ik grote vraagtekens. Het ziekenhuis is zo'n vervreemdend instituut geworden. Aan de éne kant werkt men heel doeltreffend, aan de andere kant wordt er op een hele vreemde manier los van elkaar en langs elkaar heen gewerkt. O ja, de patient staat centraal, maar het is steeds maar een stukje van de patient.
De diëtiste komt aan het bed en stelt de vragen op haar terrein. De fysiotherapeute komt aan het bed en stelt ook vragen, net iets vanuit een andere invalshoek. De geriatrische verpleegkundige komt aan het bed en stelt ongeveer dezelfde vragen maar dan weer met net een ander doel, de geestelijk verzorger komt aan het bed, want er is toch ook iets van eenzaamheid geconstateerd. Het lijkt wel of men bezig is om buiten de patiënt om, want die begrijpt er al lang geen hout meer van, een driedimensionale puzzel in elkaar te zetten van alle brokstukken mens.
En dan is heel plotseling het werkstuk klaar en kan de patiënt met ontslag. Het laatste stukje kan weliswaar nog niet helemaal passend gemaakt worden; mijnheer gaf soms wat vreemde antwoorden. Geen nood, als nazorg zal er een verwijzing naar de geheugenpoli meegegeven worden. Dan zal de puzzel vast helemaal kloppend gemaakt kunnen worden.
Dit laatste gaat echter niet uitgevoerd worden. Vader is weer terug in het verzorgingshuis, is weer redelijk gezond en zal eerst de nodige rust moeten hebben om van dit onverwachte avontuur voldoende uit te rusten en weer op krachten te komen.
Zelf hoop ik de komende dagen ook weer enigszins tot rust te komen, want als ik u vertel dat ik alleen al ruim twee uur bezig ben geweest om mijn vader bij te staan om met ontslag te gaan, dan hoef ik al mijn ervaringen met de medische wereld in de voorgaande dagen vast niet allemaal uit de doeken te doen.
Mijn conclusie is wel dat, wanneer mijn vader in het ziekenhuis ligt, het voor mij als mantelzorger bijna niet meer mogelijk is om mijn werk naar behoren te kunnen uitvoeren omdat men in het instituut ziekenhuis er op geen enkele wijze rekening mee houdt dat de familie (ik dus) ook gewoon haar werk moet doen.
zeven reacties
Ja, toch doen ze erg goed werk, met als doel, patient beter maken. En dat wisselt elkaar af en leeft wat langs elkaar heen, maar toch wordt alles goed gecoordineerd.
Maar ja, helemaal perfect wordt het nooit, want het blijft mensenwerk.
Ja, dat hele gezondheidzorgwereldje is een wereldje apart, soms niet te volgen.
En het zal er allemaal niet beter op gaan worden, als straks de komende bezuinigingen bekend gemaak t worden.
Maar gelukkig is je vader weer thuis, en kunnen jullie allebei weer aan een beetje rust toe komen.
In de gezondheidszorg staat de mens staat vooral centraal voor de diverse medische diciplines: eenieder leert er wat van.
Met alle respect, de medewerkers doen hun best. Maar of ze besef hebben van de mens àchter de patient?
Overigens wens ik je veel sterkte en geduld toe.
Oh wat herkenbaar. Ik heb in deze periode ongeveer hetzelfde meegemaakt met mijn moeder. Ik heb wat gebeld en gevraagd.
Beterschap voor je vader en rust voor jou!
Zucht….als je het zo allemaal omschrijft, op een rijtje zet ontglipt me een zucht… dat dat nou zo gaat…
Ze doen vast hun bed, zijn vast allemaal betrokken, maar het is een vervreemdend verhaal.
grtz en sterkte!
Tenzij je besluit om ook dat aan anderen over te laten… Maar dat is dan weer een stap te ver.