ZORG EN ZORG
De ene taak is de andere niet. Naast het grootbrengen en opvoeden van Hessel is er ook nog steeds de zorg voor mijn vader. Lange tijd heb ik geen mededelingen omtrent hem gedaan, maar dat betekent niet dat ik geen zorg aan hem besteed. En het is ook niet zo dat alles zonder meer gladjes verloopt. Integendeel
Nee, het feit dat ik het in mijn blogjes niet over mijn vader heb, heeft veel meer te maken, dat ik er naar streef om naast de zorgtaak die ik heb, vooral oog te blijven houden voor andere dingen en ook bezig te zijn met andere zaken.
Niet omdat die zorgtaak niet belangrijk zou zijn, maar meer om het te kunnen blijven volhouden. En misschien ook wel om heel bewust oogkleppen op te doen aangaande de zorg, want beste lezers, er is geen reden om echt trots te zijn op "onze" ouderenzorg. Er gaat nogal het nodige mis en om nu het één blogje na het andere vol te schrijven over de misstanden die er zijn, lijkt mij geen goed idee.
Vader woont nu met een verpleeghuisindicatie in een verzorgingstehuis, maar dit is verre van optimaal. Volgens het verzorgingshuis kon het allemaal, toen deze optie in beeld kwam. Misschien in theorie, maar in de praktijk schort er nogal wat aan.
Na enkele dagen begon het met de vloerbedekking. Het laagpolig tapijt bemoeilijkte het gebruik van de Bea en of de Sara, de takeltoestellen waarmee mijn vader van en naar het toilet gebracht moet worden. De toiletruimte is te klein om vader daar in en uit de elektriche rolstoel te krijgen. Of de familie er maar voor wilde zorgen dat het appartement van een gladde vloer voorzien ging worden.
De familie heeft nee gezegd. Er was van te voren goed geinformeerd òf de gevraagde hulp gegeven kon worden en daar is toen volmondig ja op gezegd. Er hoefde niets aangepast te worden en er was geen enkele beperking. Dat was er dus wel.
Mijn vader had een indicatie met het cijfer 9. Dit is de zwaarste indicatie die gegeven kan worden. Na enkele weken bleek, dat het verzorgingstehuis de zorg behorend bij 9 niet kon en niet mocht bieden. De financiering voor het tehuis zou dan in het gedrang komen.
Men heeft toen tegen alle bestaande regels in, als tehuis de indicatie van vader maar verlaagd naar 6..... Dan was het wel weer subsidiabel. Door de deskundigheid van P. op dit terrein hebben wij dit ontdekt en het ter berde gebracht. Fraai is dit alles niet te noemen en met nogal wat boter op het hoofd van dit tehuis heeft men toen uiteindelijk er zelf voor gezorgd dat vader naar een ander appartement is verhuisd met laminaat op de vloer.
Ach en zo zijn er nog veel meer incidenten te beschrijven. Nu zowel de lichamelijke gezondheid als de geestelijke gesteldheid van vaderlief fors achteruitloopt, vraagt dit veel meer van de verzorging en men is daar eigenlijk niet op ingesteld. De verzorgsters willen wel maar kunnen niet meer doen dan ze al doen. Het resultaat is dat vader soms meer dan drie kwartier moet wachten, voordat een verzorgster tijd heeft om hem te helpen.
Het is denk ik niet zo moeilijk om voor te stellen dat ik mijn handen vol heb aan dit alles, maar dat het ook een groot beroep doet op mijn gedachtenwereld. In mijn schaarse vrije momenten zet ik dit alles graag even aan de kant.
Ondanks dat een puppy heel veel tijd vergt ben ik er toch heel erg blij mee. Het verzet mijn zinnen en helemaal als we samen aan het werk zijn op de puppycursus. Dat zijn voor mij gouden momenten.
negen reacties
In de zorg wordt tegenwoordig te veel nagedacht… In de zorg moet je niet denken maar doen. Er gaat gewoon te veel geld naar dingen die niets met de zorg te maken hebben. De regel die hier stond heb ik weggehaald. Sommige zaken doen na het overlijden van mijn vader nog steeds pijn.
Een heel herkenbaar verhaal. Degenen die de dupe zijn, zijn de ouderen die recht hebben op een goede verzorging. Het gaat je aan je hart als het niet loopt zoals het zou moeten. Daarvan krijg je kopzorgen.
Gelukkig dat je iets hebt waardoor je je zinnen moet en kunt verzetten. Zo’n jonkie heeft veel aandacht nodig. Doe je dat nu niet, dan pluk je later de wrange vruchten. Succes op de cursus!
Maar over sommige dingen wordt weer te weinig nagedacht. Die vloerbedekking, bespottelijk dat er in een verzorgingstehuis tapijt ligt. Schoonmoeder had het ook, kon ze voor een koopje van de vorige bewoonster overnemen. Ze werd incontinent en de ongelukjes laten zich raden.
Of de familie maar even… juist.
De plaspillen en slaaptabletten lagen onder handbereik in de koelkast. Schoonmoeder dacht dat het pepermuntjes waren en at er zich bijna dood aan. Bij deze en andere klachten was het standaard antwoord: we hebben te weinig geld.
Pfff, dom volk was het.
Het is maar goed dat er ook lieve, gemotiveerde en verstandige mensen rondliepen.
Die dappere Hessel loopt zomaar naast een reuzin. 
Ik hoop altijd maar dat de familie assertief is en heel goed oplet en dat de verzorgenden leren van hun fouten.
Sterkte met de zorgtaken, Hanscke. En maak ondertussen maar lekker plezier met die kleine.
Sterkte met alles meis, rondom alle zorgen voor je vader.
Maar vooral toch veel plezier met de kleine Hessel.
Het is jammer dat je naast de zorgen voor je vader ook nog de zorgen voor de zorg hebt.
Dat zou niet moeten.
Zorg is gewoon nodig, niet uitmakend wat het kost, alleen het hoogste nivo nastreven.
Maar helaas.
Ik kan niet anders dan je veel sterkte wensen en met je mee hopen dat een en ander toch enigszins in goede banen geleid wordt. De laatste twee jaar van mijn moeder staan me nog steeds bij. Gelukkig had zij het tamelijk goed getroffen met de verzorging thuis en later in het verpleegtehuis.
Momenteel heb ik wat minder tijd om te lezen wat men zoal schrijft, maar nu ben ik bijgelezen bij jou. Heel moeilijk de zorg om en met je vader. Je hebt groot gelijk dat je het probeert van je af te zetten en te genieten van je ontzettend leuke puppy. Anders is het niet om vol te houden, ja, dat begrijp ik best.
Volgens mij ben jij heel verstandig bezig en ik wens je dan ook veel plezier met Hessel en het beste met je vader.