SPEKTAKEL
Hoewel wij niet helemaal onwetend zijn wat de hedendaagse concerten betreft, wij zijn tenslotte al een aantal malen naar de Ahoy geweest, onder andere naar Neil Diamond, was het voor mij in de eerste twintig minuten toch even wennen. Zo groot, of zo mega als ik in de terminologie van nu spreek, zo spektaculair..., maar ook weer net iets te hard.
Vooral in het begin had ik last van het innerlijke stemmetje, opgedaan in mijn jeugd, 't hoeft niet mooi te zijn als het maar hard is. Dit gezegde werd nogal eens als grap gehanteerd bij de muziekvereniging waar mijn vader speelde.
Na enige tijd kwam ik toch in de flow van: erbij zijn, het zelf meemaken. Ik werd door het spektakel meegezogen. De sfeer, de ambiance, de deinende massa, de indrukwekkende lichtshow, ik zat er echt even helemaal in.
Niet dat ik meegezongen heb; ik herken hier en daar wel de melodie van een liedje, maar kennen doe ik die teksten echt niet. Hoewel het lijkt dat het merendeel van de aanwezigen alle teksten probleemloos mee kan zingen, heb ik geconstateerd dat dit echt niet het geval is. Naast mij werd er niet meegezongen, achter mij niet, maar als een derde van de dertigduizend mensen wel meezingt, dan heeft dit toch wel een aardig volume. 
En ach, de jongetjes Nick en Simon, (het is zoals ik ze zie) waren voor een groot deel nog zo puur en onbevangen. Aan het eind waren ze zichtbaar aangedaan door het vele applaus en de toejuichingen van het publiek en dat ontroerde mij dan weer.
Wat ik minder vond was de vele uren die je onderweg bent naar en van het concert. De heenreis gaat dan nog wel, maar terug, met dertigduizend man op weg naar de bushaltes om met bussen naar de parkeerplaatsen elders vervoerd te worden, dan de grote stroom auto's die de parkeerplaats wil verlaten en alls klap op de vuurpijl ruim een half uur samen in de file staan. Het resultaat is, dat wij uit het noorden, pas rond half drie eindelijk weer thuis waren.
En dan voel ik dat ik ouder word, niet te oud voor het concert, maar wel moeite hebben met de lange rit naar huis en het late tijdstip van thuiskomen.
Daar wachtte een slapende Hessel. Moegespeeld was hij door de oppas rond elf uur thuis gebracht alwaar hij direct in een diepe slaap was geraakt. Enigszins verstoord keek hij ons aan, hij had maar weinig belangstelling voor ons. Helaas was dit de volgende morgen om acht uur iets anders. Luidkeels liet hij ons weten dat voor hem de nacht lang genoeg geduurd had.
Maar goed: het is al met al wel een avond geweest waarvan ik genoten heb.
acht reacties
En dat is het belangrijkste, je hebt er van genoten.
Vandaag nog maar zo’n dagje genieten.
Fijne zondag.
Dat had ik nou de laatste keer bij Shakira ook. De terugreis breekt me op. Maar als het een goed concert was is de rest snel vergeten…
Maar ik vind het al goed dat je het ook daadwerkelijk doet, die hele onderneming zal ik maar zeggen. Maar het zal gauw vergeten zijn die reis, maar niet dat spektakel. Fijn hoor!
De nadelen horen er bij, het lijkt wel net als toen ik op pinkpop was.
Te oud voor zoiets word je nooit, niet als je er nog schik in hebt tenminste.
Dat volendam hoeft voor mij overigens niet zo.