Vandaag (gisteren) is zoonlief jarig. Alweer 48 jaar geleden dat hij geboren werd in Kampen. Al heel lang had ik de wens nog eens een keer in Kampen rond te kijken en naar het huis te gaan waar hij geboren is en nu we in Heerde waren, was dat een mooie gelegenheid.
Na ruim een jaar in Bunschoten gewoond te hebben, zijn we, mijn toenmalige man, dochterlief en ik, naar Kampen verhuisd. Eerst naar één van de zes witte flats die toen zo kenmerkend waren voor de skyline van Kampen en een jaar later kregen we een huis toegewezen in de wijk die toen in aanbouw was. Een spiksplinter nieuwe hoekwoning, man, ik was de koning te rijk. Amper 23 jaar oud en een prachtig (hoek)huis in een hele nieuwe buurt met allemaal jonge gezinnen. Ik kon mijn geluk niet op. Een lot uit de loterij.
Een goed jaar later is zoonlief daar geboren. Het was in 1975 en het was een hele hete zomer. Mijn kraamdagen heb ik veelal buiten, op een stretcher, doorgebracht. Daar was het beter toeven dan op de slaapkamer aan de voorkant waar de hele middag de zon op stond. En zoonlief lag lekker in de kinderwagen naast me.
Na ruim vier weken gingen we verhuizen naar Friesland vanwege een nieuwe baan van ex; hij werd praktijkdocent in een verpleegtehuis.
Ik heb dus niet zo heel lang in Kampen gewoond, bijna drie jaar, maar ik heb er hele gelukkige dagen gekend. Met dochterlief achterin de fietsmand door het park naar de binnenstad. Vele malen ben ik toen door de poortjes gereden op weg naar de peuterspeelzaal, naar de huisarts aan de IJsselkade of om gewoon even door de lange winkelstraat te slenteren.
De flat zag er nog ongeveer zo uit zoals ik mij het herinnerde, maar de buurt waar ik later dus gewoond heb herkende ik eerst bijna niet meer. Ik liep maar te zoeken tot een mijnheer mij vroeg of ik iemand zocht. "Nee, huisnummer 22", antwoordde ik. Grote verbazing want op dat nummer woonde nu deze mijnheer. We hebben een tijdje staan praten en ik mocht ook nog even in het tuintje kijken. Nee, het mozaïekje van onze letters, voor de deur van het schuurtje was er niet meer.
Van de stad Kampen klopten mijn herinneringen nog wel. Het was leuk om dit alles nog eens terug te zien.
Op de heenweg reed ik meestal door de Broederpoort
Er is van deze plek een hele mooie foto van mij op de fiets en dochterlief in de fietsmand, maar die kan ik helaas niet laten zien want die zit in het fotoboek van dochterlief
De Koornmarktspoort, hier kwam ik veel minder, alleen als ik bij de huisarts moest zijn die aan de IJsselkade woonde
En terug fietste ik dan vaak door de Cellebroederspoort. Ik heb wel altijd moeite gehouden om de goede naam bij de juiste poort te gebruiken.
klik
mijn hond heet Hessel
Wat is Heerde een heerlijke plaats om vakantie te vieren. En al helemaal de plek waar de camping is waar wij verbleven. Wil je naar het bos, helemaal goed, op 5 minuten loopafstand sta je midden in het Zwolse bos.
Wil je naar de weilanden, prima, na 2 minuten is het Apledoorns kanaal bereikt en loop je langs de weilanden en ga je nog een klein eindje verder door de landerijen, dan kom je in de IJsselvallei.
Helaas heb ik lang niet alles kunnen doen van wat ik had willen doen. Er waren nogal wat beperkingen. Vooral in het begin de hele hete dagen. Onze honden, heidewachtels, kunnen niet zo goed tegen de hitte. Veel actie kan er dan niet ondernomen worden.
Een andere beperking was en is oude hond Hessel. Meer dan 6 km. kan hij niet meer lopen. We hebben danwel een bolderkar gekocht waar hij in kan, maar zo'n ding trekken met hond erin is best vermoeiend. Dat houd je ook geen 20 km vol, dus er kon maar een beperkte afstand gelopen worden.
Fietsen bleek ook niet zo'n succes, want jonge hond Pablo ziet de fietskar niet zo zitten en schreeuwt moord en brand. Ook geen pretje om dan een gezellig fietstochtje van een kilometer of 30 te maken
En als de vakantie dan ook nog wegens ziekte van P, waarvan achteraf blijkt dat het blaasontsteking is, voortijdig moet worden afgebroken geeft dit alles toch wel een beetje een onvoldaan gevoel.
Natuurlijk zijn er in de twaalf dagen, en niet de zestien die gepland waren, ook hele leuke dingen gebeurd. De bezoeken aan vriendinnetje Lia en Wim waren onbeschrijflijk fijn en gezellig. En ik heb mij met plezier met het pontje, bestuurd door Wim, laten overzetten over de IJssel. Hattem was leuk en het bezoek aan Kampen ook.
De fietstocht met E. en T. viel dus in het water, letterlijk door de regen, maar ook door de protestsong van Pablo in de fietskar. De dag zelf met hen was wel gezellig en zij hebben het door mij onworpen fietsrondje keurig uitgevoerd.
Maar waar ik ook heel erg van genoten heb zijn de boswandelingen met de twee honden die in het Zwolse bos echt "los" mochten en gingen. Echt een paar uur wandelen waarbij Pablo (en ook Hessel) niet aangelijnd hoefden te zijn. ik was heel erg benieuwd naar het gedrag van Pablo, of hij ver weg zou gaan, hard zou hollen etc. Ik had mij voorgenomen hem nooit te fluiten, hij moest op ons letten. We hadden de tijd, als hij ver weg zou zijn, zouden we blijven wachten tot hij ons ons gevonden had.
Dit alles hoefde niet. Hij hield ons keurig in de gaten en veel verder dan 50 meter ging hij niet van ons vandaan. Een keer zou hij achter een mountain bike aan, maar na 100 meter bedacht hij zich en kwam keurig terug. Toen wij ergens op een bankje in de zon een broodje gingen eten was ik hem even kwijt. Het was hem te heet. Hij was een eind verderop ergens in de schaduw gaan liggen...
En het mooiste was, aan het eind van de wandeltocht floot ik 1 keer en hij kwam als een speer aangerend en kwam voor me zitten, zodat ik hem kon aanlijnen. Dan smelt je als bazin helemaal. En ondanks zijn gepuber, heb ik er wel vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen.
Dit neem ik zeker mee als mooie herinnering aan de vakantie in Heerde. Ik blijf hopen op betere tijden, want ik wil zeker nog wel een keer op vakantie naar Heerde ondanks dat het niet helemaal gegaan is zoals ik gewild had.
klik
mijn hond heet Hessel
RADIO
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
De radio, hoe kon ik die vergeten, maar bij de zolderrenovatie kwam ik 'm natuurlijk tegen. Het is de radio van mijn ouders. Ik weet nog dat we hem gekregen hebben. Het was een overjarig type, ruim over de datum en daarom betaalbaar.
Daarvoor hadden we een klein radiootje en hoe we daar aankwamen weet ik niet meer en daarvoor hadden we distributie. Dat was een soort schelp aan de muur met daarop een knop die je kon verzetten naar radio 1 of 2 of iets van België.
Maar goed, even terug naar het kleine radiootje, nee geen transistor, maar gewoon een klein vierkant bakje. Deze ging het steeds slechter doen. Mijn vader werkte toen bij de Rekkense Inrichtingen, afdeling Oldenkotte een long stay afdeling voor mannen met een tbs. Eén van hen had mijn vader weten te overtuigen dat hij echt verstand had van radio's en dat hij hem wel kon repareren. Mijn moeder had er niet veel vertrouwen in en toen mijn vader het ding op een goede dag meenam, nam zij met de volgende woorden afscheid van dit apparaat: Dag radio, die zien we nooit meer terug! en ze heeft gelijk gekregen.
Een paar maand later is deze radio bij de plaatselijke fietsenwinkel die dus veel meer dan alleen maar fietsen verkocht, aangeschaft, waarschijnlijk voor een schappelijk prijsje. We waren er erg wijs mee, want er waren heel veel zenders op te krijgen. En het mooiste vond ik wel dat radio Luxemburg goed door kwam. Bij goede weersomstandigheden lukte het mij soms ook wel eens om de zeezender radio Veronica te ontvangen, maar dan kwam het geluid vaak in golven en daar was de rest van de familie niet zo van gediend.
Ik weet dat ik een keer alleen met mijn moeder was en dat het geluid van die zender toen enigszins acceptabel was. Lady Jane van de Rolling Stones werd gedraaid en ik was helemaal "weg" van dat nummer. Toen ik haar vroeg of ze dit dan toch niet een heel klein beetje mooi vond, want het was uiteindelijk geen kabaalnummer, zei ze hartgrondig: NEEN.
Jaren later hebben mijn ouders een bijdetijdse radio gekocht, maar deze heeft nog lange tijd ongebruikt in de kamer gestaan tot ze het zat waren en ze het ding weg wilden doen. Ik was toen al getrouwd met P. en hij was helemaal weg van deze buizenradio en wilde hem graag hebben. Hij is als rariteit bij ons op de zolder terecht gekomen en bij de herinrichting van de zolder zal hij ook wel weer een plekje krijgen. Een volkomen nutteloos ding, maar zolang er plek is mag ie blijven.
klik
mijn hond heet Hessel
Al ruim voordat het kabinet is gevallen en dus moet gaan en ook nog net voordat de storm kwam en ging heb ik besloten het bestuur van Oranje, de vereniging die de dorpsfeesten organiseert, voortijdig te verlaten. Het Kleintje Dorpsfeest is, zoals in het vorige blog beschreven, echt wel goed verlopen, maar na alles nog eens goed op een rijtje gezet te hebben, is het tijd om te gaan.
Mijn hoofdtaak, het secretariaat, heb ik overgedragen. Dit maakt, dat mijn positie binnen het team ook veranderd is, niet erg, maar wel tijd om de conclusie te trekken dat het er voor mij op zit. Ik begin mij een beetje overbodig en eenzaam binnen het team te voelen. Ik ben meer een bestuurder dan een doener, dus lijkt het mij beter mijn plaatsje af te staan aan een doener die daardoor beter op zijn plaats zal zijn, dan ik die tegen heug en meug nog een jaar door ga. Afscheid nemen doet pijn, het geeft verdriet, maar het hoort bij het ouder worden.
Dat brengt mij bij het tweede deel van dit blogje. We komen op een leeftijd dat niet alles meer kan. De vakantie naar Frankrijk hebben we geschrapt, maar we zijn tot de conclusie gekomen dat een vakantie in eigen land en niet te ver weg, nog wel tot de mogelijkheden behoort. De Noord Veluwe leek ons wel een mooi gebied om naar toe te gaan en zo kwam deze camping in Heerde in mijn vizier. Een hele ruime parkachtige camping voor mensen die rust willen. En werkelijk het is een camping naar mijn hart.
Heel veel ruimte en in een omgeving waar van alles wat is; de Veluwse bossen op loopafstand, de Ijsselvallei met de pontjes naar Olst en Wijhe, leuke steden en dorpen zoals Heerde, Wapenveld, Wezep, Hattem en Kampen. Deze laatste stad is iets verder weg, maar met de auto toch maar een kwestie van nog geen half uur rijden en ik wil daar graag nog eens kijken, omdat ik daar een paar jaar gewoond heb en zoonlief daar geboren is. En als laatste bijzonderheid wil ik Epe noemen, dit ligt op schootsafstand en daar woont mijn vriendinnetje L. Dit biedt de mogelijkheid om zoals heel vroeger, toen we nog kind waren, saampjes over de markt te kunnen slenteren.
Na bijna 10 jaar pensionado merk ik dat onze situatie toch verandert. Van fitte jonge oudere komen we in de fase van (bijna) midden zeventigers die duidelijk een stapje terug moeten doen. Het hoort bij het leven en iedereen zal er ooit eens aan moeten geloven.
Tot slot: Rutte moet dus gaan en er zal een ander voor in de plaats komen. Alles verandert, niets is blijvend en dat maakt het leven boeiend, ook als je ouder wordt.
klik
mijn hond heet Hessel
Het Kleintje Dorpsfeest is al weer voorbij en ik denk dat het toch wel aardig succesvol is verlopen. De vrijdagavond met de plaatselijke band had naar mijn smaak iets drukker bezocht kunnen zijn met wat meer dertigers, veertigers en vijftigers in plaats van de jongere jeugd uit de omliggende dorpen, maar het was toch wel gezellig.
Dat geldt ook voor de matinee. Het duurde lang voordat het wat op gang kwam. Van twaalf uur tot zes uur is misschien wel te vroeg en te lang, maar zo rond drie uur werd het tocht heel gezellig. Omdat we voor dit Kleintje feest geen hele dure bands hadden, kan het financieel toch wel uit.
Voor mij komt naast het financiële aspect of het haalbaar is ook de vraag naar boven of het ook wenselijk is. Past het binnen de visie en de doelstelling van de Oranjevereniging, voegt het iets toe, zo vraag ik mij af. Gezien de aantallen die dit feest bezocht hebben zou je de conclusie kunnen trekken, ja het is wel gerechtvaardigd.
Toch gaat mijn voorkeur veel meer uit naar het echte grote dorpsfeest met alles er op en er aan, op donderdagmiddag de lunch voor de schoolkinderen en later op de middag de kinderdisco, de bonte avond, de optocht, de versierde straten en ja ook de vrijdagavond met band en de matinee op zaterdagmiddag. Juist in de optocht en de versierde straten vind ik onderlinge verbinding terug en dat heb ik nu wel gemist.
Gelukkig was dat wat verder in de middag wel een beetje aanwezig. Ik heb mij tijdens de matinee kostelijk vermaakt met het observeren van de jonge stellen met kleine kindertjes. Ik heb ze tijdens mijn eerste feest, nu negen jaar geleden, leren kennen als enthousiaste jongeren die best bereid waren om op de vrijdagmiddag een zeskamp of later een survival e organiseren.
Nu negen jaar later hebben de meesten van hen een gezinnetje met één of twee jonge kindjes. We hadden voor de kleine kindjes een parcours met trapautootjes en puzzelhoek met grote puzzelstukken. En of het de gewoonste zaak van de wereld was, de meeste kleine kindjes kregen een koptelefoon op om het gehoor te beschermen. Ik vond het heel vertederend om te zien hoe deze jonge ouders met hun kroost optrokken en het gtegelijkertijd ook heel gezellig met elkaar hadden
Een goede zaak lijkt mij, terwijl ik dit jaar het geluid niet eens zo irritant hard vond als voorgaande jaren. Zowel op de vrijdagavond als op de zaterdagmiddag had ik bij de muntenverkoop voor de consumpties minder moeite om het te verstaan. Ik heb mijn taak als muntenmeisje weer met heel veel plezier uitgevoerd. Hierna ben ik er als medebestuurslid van Oranje nog één jaar bij om het grote dorpsfeest te organiseren en daarna zet ik er definitief een punt achter, hoe gezellig en goed de samenwerking ook is. Dan is het echt einde verhaal.
klik
Mijn hond heet Hessel
Onder de noemer "moet een keer kunnen" wordt er vaak iets gedaan wat net niet helemaal binnen de regels past. Dat overkwam mij de afgelopen week. Meestal ben ik wel iemand die netjes tussen de lijntjes kleurt, maar deze week heb ik mij laten verleiden over mijn grenzen heen te stappen.
Komend weekend organiseren we "Kleintje Dorpsfeest". De plaatselijke voetbalvereniging is gestopt met het organiseren van hun tweejaarlijkse feest en het bestuur van de Oranjevereniging waar ik ook deel van uitmaak, heeft in februari besloten dit gat op te vullen met Kleintje Dorpsfeest. Geen groots feest, alleen een band op de vrijdagavond en matinee op de zaterdagmiddag.
De organisatie hiervan was in no time rond; we zouden het klein houden, puur alleen voor eigen dorp en niet te veel reclame. Maar.... de jongens, zo noem ik de mannen maar, dik veertigers, begin vijftigers, vonden het toch wel wat magertjes. In stilte hebben ze een plan gemaakt om met een geluidswagen alsnog wat reclame te maken. Heel toevallig ging ik 's middags even op bezoek bij één van hen en toen zag ik waar ze mee bezig waren. Het zou die avond heel leuk worden, verzekerden ze mij.
En ja hoor vroeg in de avond kwam de auto met kar met veel kabaal aangereden. Er werd voor mijn huis gestopt en toen viel het geluid weg. Het geheel was op het korte stukje dat men bezig was oververhit geraakt en er moest een gieter water aan te pas komen om de aggegraat of weet ik wat het was, te koelen. Dat nam enige tijd in beslag en ondertussen werd er steeds meer druk op mij uitgeoefend om de man met de microfoon, onze penningmeester, te vergezellen en plaats te nemen op het bankje.
En opeens was ik mijn gêne kwijt. Ik ben overstag gegaan, heb mijn jasje met het logo opgehaald en de pet opgezet en ik ben ingestapt. Bestuurslid nummer drie was net als bestuurslid nummer één ook niet thuis, maar nummer vier wel en gelukkig ging zij, na enig aandringen ook mee. Zo zijn we met ons drieën in het wagentje, langs alle andere bestuursleden door het hele dorp en wijde omgeving gereden met de muziek op standje: LOEI HARD.
Niet iedereen vond het leuk, maar de meeste mensen wel. Eigenlijk vind ik zelf ook, dat het niet kan, met die loeiharde muziek door de doorgaans zo rustige dreven en weilanden waar de koeien zo lieflijk staan te grazen. Maar stiekumpjes heb ik er toch van genoten, van onze doldwaze rit. Moet een keer kunnen.
klik
mijn hond heet Hessel
BESTEK
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit is het bestek waar ik vroeger als kind mee gegeten heb. Het was toen, bij ons althans, heel gewoon dat ieder lid van het gezin een eigen lepel en vork had. Ik weet niet meer op welke leeftijd dat was, maar na dit setje heb ik een andere "eigen" grote lepel en vork gekregen. We, mijn ouders, mijn broer en ik hadden dus allemaal een eigen lepel en vork.
Nee, geen eigen mes, want we aten niet met mes en vork. Toen ik een jaar of twaalf was heb ik dat mij alsnog aan moeten leren, omdat ik toen bij vriendinnetjes ging eten die niet tot de arbeidersklasse behoorden, want wij gewone mensen deden dat niet, nergens in de verdere familie, waar we toch regelmatig bleven eten.
Het was voor mij in het begin wel een ongemakkelijke situatie en het at dan ook helemaal niet lekker. Je vork in je rechterhand en dan het eten naar binnenschuiven voelde voor mij veel beter en ik heb mij menig maal afgevraagd of het met mes en vork eten ooit gewoon voor mij zou worden. Ja dus.
Ik heb mij altijd voorgenomen dat, als ik kinderen kreeg, hen al vroeg te leren met mes en vork te eten om hen die ongemakkelijke situatie te besparen. Bij één van de kindersetjes die mijn kinderen als geboortesetje kregen zat toen ook al een soort mesje, maar die hebben ze nooit gebruikt. Toen zij met het grote bestek gingen eten hebben zij wel van meet af aan met mes en vork gegeten.
Toen P. en ik van twee huishoudingen één huishouding hebben gemaakt, bleek hij ook een setje eigen vork en lepel uit zijn kindertijd te bezitten. Natuurlijk heb ik die in de bestekla VAW (van alles wat) gedaan.
Het eigen bestek heb ik niet aan mijn kinderen meegegeven. Het is nooit aan de orde geweest en zij vonden het wel grappig om hun kind bij ons, opa en oma, met hun eigen bestek te laten eten. In de loop der jaren ben ik gek genoeg toch beide vorkjes kwijtgeraakt. Waarschijnlijk na gebruik bij de schaaltjes verschillende groentes bij het bbq'en toch bij het afval terecht gekomen. Vele handen maken licht werk, met als bijverschijnsel minder oplettend en precies.
Ik verwijt niemand iets, ik kan het ook zo maar zelf gedaan hebben, maar ze zijn weg. Net als het bestek van mijn vader, wat ik nog wel ergens moet hebben. Dat kom ik vast nog wel eens tegen en dan voeg ik het er bij of ik maak er een nieuw blogje van.
klik
mijn hond heet Hessel
De vakantie vlakbij Oudewater wil ik niet in het vergeetboek laten verdwijnen, want die week heeft toch ook hele goede momenten gehad. De omgeving was voor ons helemaal onbekend en omdat we ook rekening moeten houden met de beperkingen van oude hond Hessel was dit wel een leuke combi, kleinere wandelingen rond de Reeuwijkse plassen en kleine rondwandelingen door steden zoals Oudewater, Gouda en Woerden.
Voor Pablo was het wel wennen om in een stad te moeten wandelen, maar het ging best wel redelijk en het is een hele goede leerschool voor hem geweest. Hij weet nu dat hij duiven moet negeren. Ook heeft hij geleerd wat op een terrasje zitten is. Niet zo leuk als een ijsje eten bij een ijskraam, maar ach alles went.
Gouda is een mooie stad en zeker een bezoekje waard. Ik ben ook even in de kerk met de prachtige gebrandschilderde ramen geweest, het zal vast heel mooi zijn, maar ik heb zoiets al wel meer gezien en om alles tot in de finesses te bekijken had niet echt mijn voorkeur.
Het was prachtig weer, net niet te warm om een rondje van ruim 10 km bij de Reeuwijkse Plassen te wandelen. Dat is te ver voor Hessel, maar met de bolderkar is het te doen. Een langere afstand moeten we niet doen, want dan wordt het weer te zwaar voor P., want een kar trekken met een hond van 25 kilo erin kost best wel veel energie.
Onderweg heb ik genoten van de prachtige bermen
en de vele vele lisdodden langs de kanten van de al even zovele sloten. Prachtig, al dat geel. Je wordt er gewoon heel erg blij van als je al dat moois ziet.
Ach en dan Woerden. Daar vond ik de beeldengroep van man en hond het allermooiste. Het is een eerbetoon aan alle Joodse mensen die ook uit die stad zijn weggevoerd. We kwamen er heel toevallig op afstand langs, maar ook vanuit de verte trok het mijn aandacht en ik moest er even heen om het van dichtbij te zien.
klik
mijn hond heet Hessel
« Vorige Pagina |
Toon berichten 9-16 van 1880 |
Volgende Pagina »
