EERTIJDS 41

O HAPPY DAY

Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.

Vanmorgen was ik al vroeg wakker en lag ik mij wat te wentelen in de fijne herinneringen die ik heb van de Hemelvaartsdagen van weleer. Heel vroeger gingen we de puzzelrit fietsen die in de Apeldoornse Courant stond. Broerlief vertelde deze week nog dat hij zich herinnerde dat hij met onze vader dan om zes uur 's morgens vertrok, dat was het echte dauwtrappen. 's Middags fietste mijn vader dan met mijn moeder en mij en soms nog met andere familie die aansloot de kortere puzzelrit.

In de Achterhoek, waar ik vanaf mijn 13e woonde, ging het weer heel anders, daar maakte het muziekkorps in aller vroegte, om 5 uur of zo, een rondje van een kilometer of 5 en dan liep ik met mijn vriendinnen ook mee en met ons vele anderen. Op de helft was er een koffiestop en daar was het altijd reuze gezellig.

Met onze kinderen gingen we vaak naar de bloemetjesmarkt in Leeuwarden, druk maar ook heel gezellig. Al mijmerend wist ik opeens waar mijn volgende EERTIJDS over zou moeten gaan. Over de LP Oh Happy Day van de Edwin Hawkins Singers. Ik was 18 jaar en het is de eerste LP die ik gekocht heb. Ik had al wel een paar singeltjes maar een LP vond ik toch wel heel erg duur. Ik was de enige die de nieuwe popmuziek mooi vond en de het commentaar op mijn gekochte singeltjes was niet mals. Dat was geen muziek, dat was herrie.

Met Oh happy day dacht ik mij geen buil te kunnen vallen, want dit was toch echt mooi, al was het geen Mahalia Jackson. Maar nee, pa en ma vonden het het toch niet mooi, totdat er een tante en oom uit Apeldoorn een paar dagen kwamen logeren. Zij vonden dat mijn ouders kinderachtig waren om mijn muziek steeds af te kraken. En met Oh Happy Day was al helemaal nix mis! Vanaf dat moment werd het meer gewoon gevonden, dat als ik thuis was, op zaterdagmiddag graag het radioprogramma over de wekelijkse top tien wilde horen.

Ik was er van overtuigd dat ik de LP zo kon vinden tussen alle andere LP"s die boven op zolder staan. Maar helaas. Op onverklaarbare wijze onvindbaar. Daarom heb ik de hoes van de 2e LP die ik gekocht heb maar genomen. De Moody Blues. Ook nog niet een geheel vrije keuze. Broerlief vond dat deze popmuziek wel echte muziek was en getuigde van een goede smaak, naast al die poprommel. De derde LP was the Sound of Silence van Simon en Garfunkel en daarna ben ik echt mijn eigen weg gegaan in het mooi vinden van muziek.

En zo is aan deze Hemelvaartsdag ook weer een einde gekomen en het was weer een aangename dag. We hebben de bloemetjesmarkt bezocht, met Pablo; voor hem een goede uitdaging om zich netjes en sociaal in een drukke omgeving te leren gedragen. Heerlijk op een terras uitgebreid van een lunch genoten en toen was er ook nog tijd om dit blog te schrijven. Ik ben tevreden. Het was een Happy Day.

BAKENS VERZETTEN

Nee, ik heb geen writersblock, het komt er gewoon niet van om regelmatig een blogje te schrijven. In mijn mind is het te druk om alles een plekje te kunnen geven. Heel lang kabbelde mijn leven wel gewoon lekker voort, met alle gebruikelijke ups en downs. Ouder worden ging als vanzelf. Misschien werd het tempo iets trager dan voorheen, maar ach, echt storend was dat niet.

De ziekte van P. vijf jaar geleden bracht een verandering waarvan ik de reikwijdte toen nog niet kon overzien. Even een kink in de kabel, dacht ik, maar er niet echt rekening meegehouden dat dit voorgoed het leven zou veranderen. Een beetje aanpassen,  ik ging als vanzelf gewoon een stapje harder lopen, iets meer hooi opmijn vork nemen nog een stapje harder lopen en omdat het geheugen bij P. het wat laat afweten nog maar wat meer hooi op de vork nemen totdat je zo moe wordt waardoor het besef komt dat het zo niet meer gaat. 

Opeens is het leven niet meer zo leuk. Door de chronische vermoeidheid komt het er niet van om plannen te maken om in het kader van onze nationale feestdagen ook maar iets te ondernemen, waardoor deze dagen min of meer aan mij voorbij zijn gegaan. 

Niet dat ik nu zo'n bevrijdingsfestival had willen bezoeken, daar voel ik mij echt niet meer op mijn plaats. Ik denk dat mijn dierbare vriendinnetje L. helemaal gelijk heeft met haar uitspraak zich meer en meer figurant te gaan voelen in bepaalde situaties. In het verleden mocht ik met koningsdag graag even een slag over de kermis maken, maar als je diep in mijn hart kijkt, zou ik niet meer kunnen uitleggen wat ik daar nu nog leuk aan vind, terwijl ik eerder wel genoot van de drukte, de geluiden, de kleuren en de geuren. Te moe of speelt het gevoel van ook hier figurant zijn een rol?

Met die uitspraak over figurant zijn, loop ik al dagen rond met de wens om daar een blogje van te maken met als onderwerp van DEBUTANT naar FIGURANT, maar het komt er niet van. Te druk in mijn hoofd met van alles en nog wat. En toch wil ik weer naar het punt, dat ik domweg weer kan genieten, kan schrijven over wat mij bezig houdt, zelfs als dat inhoudt dat ik mijn ervaringen kan verwoorden hoe het is om figurant te zijn. Weer in balans zijn en tijd hebben om mijn gedachten te ordenen, zodat de blogjes die nu in flarden door mijn hoofd spoken, maar niet geschreven worden, weer zichtbaar gemaakt kunnen worden. 

Tijd om de bakens wat te verzetten en dat gaat ook wel gebeuren. Maar ook dat kost eerst veel energie om het een plekje te geven en het te verwerken. Als voorbeeld, de caravan verkopen en het geld op de rekening zien is één ding, maar er echt helemaal vrede mee hebben duurt veel langer. Het is een afscheid van een levensfase die niet meer terugkomt. Natuurlijk is dit niet het enige, wat er speelt, er is meer, veel meer. Met enige hulp van buitenaf moet het mogelijk zijn om de bakens zo te verzetten, waardoor het leven weer wat leuker gaat worden en ik weer toekom om te doen wat ik leuk vind, zoals het schrijven van blogjes. 

Zoiets gaat natuurlijk niet van de één op de andere dag, maar een perspectief zien is al een goede stap voorwaarts. Tijdens mijn zoektocht naar een plaatje over evenwicht, als illustratie bij dit blog, kwam ik Evenwicht der Krachten van Carel Willink tegen. Het sprak mij aan.   

BIJDETIJD

In plaats van een aflevering in de rubriek EERTIJDS eerst maar eens een update over de tijd van nu. Wat kan een mens druk zijn met het regelen van alle veranderingen die plaats moeten vinden, maar wel een gevolg zijn van het proces leven in zijn algemeenheid. 

Als een auto 14 jaar oud is, komt er een moment dat er een besluit moet worden genomen om deze te vervangen. Met enige hulp van broerlief is de beslissing genomen om over te gaan op leasen. Vervolgens is er een auto uitgezocht met de wetenschap dat deze ook een caravan moest trekken en zo zijn we bij deze auto uitgekomen.

Dan moet er een heleboel rompslomp digitaal geregeld worden en dat is best tijdrovend, daarbij opgeteld de twee weken wettelijke bedenktijd, de gewenste kleur niet voorradig, contacten met de importeur, andere kleur ook niet op voorraad, dan maar origineel zwart, je bent zo maar weer een aantal dagen verder. 

Ondertussen moest de caravan uit de winterstalling gehaald worden. Na heel veel overwegingen, met diverse oorzaken ten grondslag, is de beslissing genomen, zij het met een bloedend hart, deze maar te verkopen. De beperkingen die we ondervinden ten gevolge van de ziekte van P. belemmeren ons dermate, dat er eigenlijk geen sprake meer kan zijn van gezellig met de caravan op stap gaan om te genieten van een leuke ongedwongen vakantie. 

Afscheid van iets moeten nemen doet pijn. Het moeten inleveren van iets wat niet meer kan door het  ouder worden, vraagt nogal wat. Je denkt steeds, dat staat nog niet te gebeuren, dat komt nog wel eens, ooit. En dan ineens heb je er mee te maken, omdat je ziet, dat het te veel wordt voor je partner. En je bent samen, dus het treft jou ook. 

En dan zie ik op een halfjaarlijkse ontmoetingsdag met oud collega's, waar ik een paar jaar niet bij aanwezig ben geweest, opeens, dat het verouderingsproces bij iedereen plaats vindt. Enigszins geschrokken heb ik die middag deel genomen aan de activiteiten. Geschrokken, maar ook wel getroost. Samen in het schuitje van het ouder worden en niemand ontkomt eraan. 

Op weg naar huis zei ik tegen oudcollega/vriendin dat het nu natuurlijk onzin is, om dit type auto te hebben. Het had zonder caravan wel een tandje minder gekund. Ik ga haar wijze woorden zeker ter harte nemen en gewoon genieten van die mooie nieuwe bolide. Want mooi is-ie. Dat is een ding wat zeker is.

Of Pablo net zo blij is met het nieuwe rijdende hondenhok moet nog blijken. Hij mag niet meer los achter in de auto, maar hij moet in een (ruime) bench. Ik vergelijk het maar met een goed kinderzitje voor peuters en kleuters, veiligheid voor alles. En als hij er eenmaal aan gewend is, kunnen we samen weer lekker op stap om avonturen te gaan beleven, want er op uit trekken blijven we voorlopig zeker nog doen.

EERTIJDS 40

COLAVAASJE

Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.

Gestolen goed gedijt niet, maar dat geldt niet voor dit vaasje. Dat heb ik echt al meer dan vijftig jaar. Het komt uit de tijd van mijn wilde jaren in Amersfoort. Ik heb heel lang na moeten denken over hoe die bar, waar we vaak kwamen, ook al weer heette en opeens plopte de naam naar boven, Clemenshof met daarnaast de dancing PAX.

Ik heb heel wat uurtjes aan de bar in Clemenshof doorgebracht. Meestal bestelden we dan rum/cola. De rum zat dan al in het glas en de cola werd in een kannetje bijgeleverd. Er waren 2 soorten kannetjes, één met een oor en één zonder. 

Opeens was het een feit, één van de meiden had zo'n kannetje meegenomen en ja, toen kon niemand meer achter blijven, iedereen wilde graag zo'n kannetje als trofee op haar kamer hebben. Na een aantal avonden werd het moeilijker om zo'n kannetje in je bezit te krijgen, want ik denk dat de barkeepers het in de gaten hebben gekregen. Ik was nog op tijd met mijn ontvreemdingsactie.

En waar ik ook naar toe verhuisde, het kannetje was mij dierbaar en moest altijd mee. Het staat symbool voor de (te) korte periode van mijn onbezorgde jong zijn. Nou ja, onbezorgd,  dat nu ook weer niet helemaal. Ik moest leren op eigen benen te staan en dat viel niet altijd mee. Ik wilde er zo graag "bij" horen en ging daarom wel eens net iets te vaak mee naar het nachtleven. Maar dat gold voor meerderen van ons. 

We waren op Zon en Schild, het psychiatrisch ziekenhuis, net gehuisvest in een nieuwe personeelsflat en daar golden geen regels meer voor laat binnenkomen. Je hoefde bij de portier alleen maar je naam te noteren en de tijd van binnenkomst. Als je dan eens een keer om drie of om vier uur 's nachts binnenkwam, was dat geen probleem, maar gebeurde dat meerdere malen per week, tja, dan liep je toch wel het risico dat je uitgenodigd werd voor een gesprek. Soms was het beter om het in het park maar licht te zien worden en dan rond kwart voor zeven de personeelsflat weer te betreden. 

Ach, zo zijn er nog wel meerdere herinneringen. Mooie en minder mooie. 

Het kannetje doet nu dienst als vaasje. En als in de tuin de narcissen bloeien haal ik het altijd weer voor de dag.  Met een paar bloemetjes komt  dan het voorjaar in huis. En omdat ik zo gehecht ben geraakt aan dat vaasje moet ik zeggen dat ik totaal geen spijt heb van dat diefstalletje, want dat was het uiteindelijk toch wel. 

bla bla

test test test ivm spambeveileging

GOED FOUT

De foute Bingo, vanaf het begin had ik mijn twijfels, ik wilde er wel heen en toch aarzelde ik (te lang) met het bestellen van de toegangskaarten. Maar tijdens een vergadering van de Oranjevereniging kwam dit gebeuren even ter sprake, en toen ik vroeg of er misschien nog kaarten waren kreeg ik een aanbod om 2 kaarten over te nemen. 

Ik had via FB gezien dat op de beurs Vrouw! leeuwarden De Foute Bingo, gepresenteerd door onze dorpsgenoot, echt hilarisch was en dus een groot succes. Een Bingo met vele grappen en grollen, een beetje cabaretesk dacht ik, dus ik ging op het aan bod in.

Helemaal fout. Op weg naar het dorpshuis kwamen we al vele verklede mensen tegen. Rode pruiken, neuzen, hoedjes, echt, het carnaval in het zuiden was er niets bij. Ach er zouden wel meer mensen van onze leeftijdscategorie niet verkleed zijn dacht ik nog. Bij binnenkomst werd het mij duidelijk een totaal verkeerde keuze gemaakt te hebben. Keiharde muziek en alleen maar jongeren.

Mij totaal niet op mijn gemak voelend zochten we een plaatsje aan één van de vele biertafels bij mensen die ook niet meer heel piepjong waren. We hebben met het schaamrood op de kaken de eerste ronde uitgezeten. Een jonge dame kwam nog even een praatje met ons maken, maar door de harde muziek was een gesprek bijna niet mogelijk. Ze eindigde het gesprek met de woorden "nu ja, dan weten jullie ook wat een foute bingo is"

Ach, de plaatselijke presentator, van vele markten thuis,  was leuk, maar echt helemaal inspelend op het jonge publiek, met dansjes tussendoor, de handjes in de lucht etc. In de eerste pauze zijn wij snel weggevlucht. Nee, dit was geen succes, maar wel een hele aparte ervaring die ik niet zo snel zal vergeten. 

mijn hond  heet HESSEL  Pablo   

EERTIJDS 39

SERVIESGOED

Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.

In deze week zouden onze moeders , die van P. en de mijne, jarig zijn geweest. Vooral mijn moeder was er erg op gesteld om dat uitbundig te vieren met zoveel mogelijk verjaardagsvisite. Skoanmem hield het liever wat ingetogener.

Ik vond dit een mooie gelegenheid om deze kopjes even voor het voetlicht te halen. Hoe oud ze precies zijn weet ik niet, maar echt wel ouder dan 50 jaar. Op één kopje na, daar mist een heel klein hapje uit, is alles nog puntgaaf. Ik heb denk ik, helemaal in het begin toen ik met P. bij heit en mem 's zondagsmiddags op de thee ging één of twee keer uit deze kopjes mogen drinken in de aparte zondagse kamer, die er toen nog was. 

Natuurlijk waren de kopjes een gespreksonderwerp en ik vertelde, dat mijn moeder nogal van zogenaamde Engelse kopjes hield. Ik weet dat die vrij duur waren en zo heel af en toe kreeg ze zoiets van ons, mijn vader, mijn broer en mij als verjaardagscadeau. Ze had ook een theetafel waar deze kopjes mooi uitgestald stonden. Maar op de verjaardag zelf, werden ze niet gebruikt, want daar waren ze veel te duur voor.

Of skoanmem ooit begrepen heeft om wat voor soort kopjes het ging weet ik niet. Zij was niet zo van het winkelen en echt veel ergens op visite gaan deed ze ook niet. Ze vond het wel vermakelijk, dat ik die kopjes zo mooi vond en toen ze op een bepaald moment kleiner gingen wonen, kreeg ik ze mee. Ze hebben een tijdlang bij ons als pronkstuk in de kamer gestaan, maar bij een herinrichting van de kamer zijn ze naar de zolder verhuisd.

Voor de Engelse kopjes van mijn moeder heb ik eigenlijk nooit interesse gehad om, toen het huis ontruimd moest worden, er een paar mee te nemen. Wat moest ik er mee? Zo denk ik nu ook wel over de kopjes van skoanmem. Wat moet ik er mee? Toen we vorig jaar de zolder opgeruimd hebben heb ik toch maar een klein doosje gemaakt met dit soort dingen erin. En ach, het eet geen brood. Zolang we de ruimte hebben mag het daar wel blijven staan. Zo kon het in ieder geval nog dienst doen voor een blogje, waarin ik een mooie combi kon maken om over de moeders en hun serviesgoed te schrijven.

mijn hond heet hessel  Pablo

WIJZER

 "Maar je merkt aan jou niet, dat je een stuk ouder bent dan wij zijn" kreeg ik onlangs te horen, "je kunt met jou overal over praten". "En toch is er wel terdege een verschil", antwoordde ik, "elke leeftijd heeft zo zijn eigenaardigheden, ik kan met jou een heel eind meegaan, omdat ik dat uit ervaring herken, maar jij kunt minder ver met mij mee gaan als ik jou vertel hoe het echt is om ouder te worden, je kunt mij vergelijken met anderen, maar niet uit je eigen ervaringen putten".

En hoe het gesprek verder verliep weet ik niet meer zo goed, maar opeens hadden we het over verliefd zijn. Ik vertelde hem dat het mij opgevallen was, dat ik niet, of bijna niet meer het gevoel van verliefdheid had of kreeg, wat wel het geval was toen ik een jaar of veertig of vijftig was. Niet dat ik er toen iets mee deed, maar het was er.

Maar of er dan nog wel uitdagingen waren? Zeker zijn die er wel en anders zoek ik ze wel op. Heel toevallig kwam ik op een site terecht waar de quiz één tegen honderd op zoek was naar kandidaten. Voor de grap heb ik dat ingevuld en groot was mijn verbazing toen ik uitgenodigd werd om deel te nemen aan de voorronde.

Het was een hele onderneming, want ik moest op zondagmorgen om10 uur al in Amsterdam zijn. Bij aankomst bleek de groep die er was allemaal leeftijdsgenoten waren. Later werd uitgelegd, dat er per leeftijdsgroep 100 mensen waren uitgenodigd; in totaal 800. Kans van 1 op 8 om de voorronde door te komen. Daarbij opgeteld dat er een aantal echte quiztijgers waren die thuis elke quiz zoals 2 voor 12, met het mes op tafel etc. volgden, dan is het niet zo heel verwonderlijk dat ik niet door de voorronde ben gekomen.

Maar ik heb het wel heel erg leuk gevonden om een klein kijkje achter de schermen te mogen nemen. Ik heb het gevoel gekregen weer een stukje wijzer geworden te zijn. Kortom, ook als je ouder wordt, blijven er nog altijd  nieuwe dingen komen die zomaar op je pad verschijnen. En als je dan ook nog in een goede gezondheid verkeert, valt er nog heel veel te ontdekken.

Mijn hond heet Hessel  Pablo