Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Eigenlijk was het al lang weer tijd voor een aflevering in de rubriek "EERTIJDS", ik had met pijn en moeite iets gevonden waarover ik zou kunnen schrijven. Niet dat ik geen voorwerpen meer kan verzinnen, maar we zijn toch nog weer een weekje met de caravan weg en in Heerde neergestreken en daardoor heb ik weinig voorwerpen voor handen. Ik had wat gevonden, maar ik kies er toch voor om te schrijven over iets wat pas twee dagen in mijn bezit is en waar ik ongelooflijk blij van word en wat wel verwijst naar iets wat ouder is dan 50 jaar.
Tijdens ons vorige verblijf in Heerde was ik bij W. en L. op de koffie in Epe, en daar zag ik een schilderij met de afbeelding "de dikke dames" en ik vond het grappig en leuk geschilderd. L. is mijn alleroudste vriendinnetje, we hebben elkaar op zevenjarige leeftijd als kabouters op de padvinderij ontmoet en we stappen al bijna 65 jaar samen door het leven, elkaar altijd op de hoogte gehouden van onze welletjes en weetjes. Ook W. ken ik dus al meer dan 50 jaar.
Toen ik de vorige keer dus bij hen op de koffie was èn om samen met L. even over de markt te zwalken, vroeg ik W. of hij ook bestelling schilderde.....Er werd niet een echt antwoord op gegeven.
Twee dagen geleden kwamen W. en L. bij ons op de camping om even een kopje koffie te doen. Omdat W. momenteel erg slecht ter been is kwam hij met de auto tot voor onze plek. Na hem begroet te hebben, dook W. de auto weer in met de uitspraak: 'ïk heb wat voor je, een cadeautje' en overhandigde mij dit ware kunstwerk.
Ik kan niet beschrijven hoe blij mij zoiets maakt. Iemand die zich de moeite getroost en puur en alleen voor mij aan het werk gaat. Dus dit is iets wat nog maar een paar dagen in mijn bezit is, maar wel gekoppeld is aan een vriendschap van al veel langer dan 50 jaar. Ik vind het heel bijzonder en daarom ga ik het toch plaatsen in de rubriek EERTIJDS
KLIK
mijn hond heet Hessel
Ja, ik behoor bij de vele bezoekers van de film Barbie. Nieuwsgierig geworden door de vele publiciteit vond ik dat ik maar eens aan deze hype mee moest doen en deze film ook maar eens moest bekijken. Een pré was, dat de film ook in Slieker vertoond werd. Dan kon het gewoon niet heel erg alleen maar commercieel slecht zijn, want daar leent het filmhuis zich doorgaans niet voor. Vriendinnetje E. gepolst en het leek haar ook wel wat.
In de begin jaren zestig heb ik nog wel een barbiepop, nee niet een echte, eentje die er naast gelegen had, gehad. Ik was toen al in staat om zelf kleertjes voor de pop te maken. Ik heb een jurkje gemaakt, ik zie de stof nog zo voor me, geel, oranje paars en rood diagonaal gestreept. Ook heb ik een rokje gebreid, grijs weet ik nog.
Nee, ik ben nooit jaloers op dat figuur geweest; ik heb altijd, ook als kleuter en later als schoolkind, last van een buikje gehad, dus ik wist gewoon dat zo'n slanke taille nooit voor mij zou zijn weggelegd, wat ik ook zou proberen. Dat had de schoolarts mij al wel duidelijk gemaakt.
Ik ging echt blanco naar de film, had nog geen enkele recensie gelezen en wist totaal niet wat ik kon verwachten. E. had hier en daar haar licht opgestoken en wist te vertellen dat er wel enige maatschappij kritische en feministische denkbeelden in waren verwerkt.
Ik vond de film hier en daar best ingewikkeld, zeker omdat ik zo nu en dan last van slaap had en heel even wegdommelde waardoor ik hier en daar een wending van het plot gemist heb.
Het begin van de film vond ik heel mooi gevonden. Allemaal kleine meisjes die het traditionele "moedertje" speelden met hun babypop. En toen kwam Barbie met haar mooie figuur en superlange benen.
Na de kijker eerst een inkijkje in Barbieland gegeven te hebben, vertrekt Barbie naar de echte wereld. Daar merkt ze dat het wereldbeeld heel anders is dan in haar wereldje. Het contrast tussen Barbieland en de patriarchale "echte wereld" is groot. Dit inspireert de leeghoofdige gefrustreerde Ken tot een Trumpiaanse mannenopstand. zo zijn er meer spitsvondige oneliners te zien zoals een zwarte Amerikaanse Presidente.
Hier en daar is de film dus wat onevenwichtig waardoor de verhaallijn soms moeilijk te volgen is, wat dus niet alleen maar te wijten is aan mijn even wegzakken van enkele momenten, door de slaap overmand.
Het einde vond ik heel verrassend. Mijn interpretatie is: meisjes blijf dromen over jouw leven, over jouw toekomst, over wat je bereiken wilt, maak carrière, maar sluit het moederschap niet bij voorbaat uit.
Een film die alleszins de moeite waard is en die ik misschien nog wel voor een tweede keer wil zien.
klik
mijn hond heet Hessel
Afgelopen week heb ik met vriendin D. museum Bèlvedére Oranjewoud/Heerenveen bezocht. Ik had dat al een tijdje op mijn to do lijstje staan. en omdat we beiden met wat lichamelijke klachten tobben, kozen we dit keer voor een bezoek aan een museum in plaats van een wandeling. Ik had een heel andere verwachting van het museum. Ik dacht dat het ondergebracht was in één of andere oude villa die wat uitbreidingen ondergaan had, maar nee, het is een geheel nieuw museum die qua uitstraling echt wel in het rijtje van museum More te Gorssel en Voorlinden in Wassenaar past.
Ik had geen idee wat er te zien was, maar er bleek een topstuk van Giorgio Morandi (zie onderste klik-foto) te zijn. Ik ken de hele schilder niet, maar het schijnt zodanig beroemd te zijn dat er voor de extra beveiliging die getroffen had moeten worden, een bijdrage van 2 euro gevraagd werd, naast de museumkaart die normaliter vrije toegang geeft.
Het werk spreekt mij niet zo aan en we waren dan ook al snel door de eerste 2 zaaltjes waar naast de werken van deze Itaiaanse stilleven schilder ook werk wordt getoond van Nederlandse kunstenaars die een voorliefde voor Morandi voelen en zich door zijn werk laten inspireren, zoals dit werk van Harmen Tulner bijvoorbeeld.
Daarna kwamen we bij de overzichtstentoontenstelling van Tames Oud
Ook deze schilder kende ik niet, maar het is één van de meest eigenzinnige kunstenaars die Friesland heeft voortgebracht. Hij is op Ameland geboren, maar heeft in Brussel de Academie voor Schone Kunsten doorlopen. Het is een veelzijdige schilder die zich liet inspireren door pointillisten en expressionisten. E., een andere vriendin, die kort geleden ook naar dit museum was geweest, vond de schilderijen met het pointilisme zo mooi, dit had ze in een ver verleden zelf ook wel eens toegepast, zo liet ze mij weten
De donkere foto van hieronder kon haar niet bekoren, terwijl
vriendin D. en ik het juis heel boeiend vonden, want hoe langer je naar de foto keek, hoe meer je zag, ontdekten we samen. De fotograaf is Vincent van Gaalen. Hij is altijd op zoek naar de donkere gebieden van Europa, waar het 's nachts nog echt donker is.
Ik merk, dat ik steeds meer kan genieten van een museumbezoek en dat ik in de dagen er na bezig ben met een soort huiswerk te doen door op de computer op zoek te gaan naar meer informatie over de schilders. Zo door de jaren heen vergaar ik steeds meer kennis. En word je daar nu gelukkiger van? Neu, dat niet, maar het geeft mij wel een plezierig gevoel. Ik zie het meer als "leuke dingen doen" en daar word ik blij van. Het was in ieder geval een hele plezierige middag in deze soms wat sombere tijden.
klik
Mijn hond heet Hessel
LAGOSTINA
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
We werden echt wel verwend met mooie cadeaus, toen we gingen trouwen. Omdat het vrij onverwacht was, hadden we nog niet veel van een uitzet om een eigen huishouding te beginnen. Iedereen bedacht ons met gulle gaven en ook de broers en zusters van de schoonfamilie pakten behoorlijk uit. Zo kregen we 250 gulden van een (schoon)zusje en aanstaande zwager om bijvoorbeeld pannen te kunnen kopen.
En daar begon één van de meningsverschillen die we later nog veeeeel meer zouden krijgen zichtbaar te worden. Ik wilde het bedrag uitgeven aan de aanschaf voor pannen "voor het leven", net als mijn broer en schoonzus en zoals bevriend stel R. en I., die in hetzelfde schuitje als wij zaten, ook gedaan hadden, maar HJP wilde goedkope pannen kopen zodat er ook nog wat geld overbleef voor andere? zaken.
Na een stevige discussie zijn het dus toch de pannen "voor het leven" geworden. Er waren een paar merken waaruit gekozen kon worden, waaronder het Italiaanse merk Lagostina. Ik vond de vorm zo mooi. Die kon je mijns inziens wel gewoon op tafel zetten in plaats van als er visite was het eten in schalen te moeten doen, zo was mijn gedachte. Het was een pan en een schaal ineen, vond ik.
Ik heb er jarenlang in gekookt. Toen P. en ik van twee huishoudingen één huishouding moesten maken, vond ik mijn pannen toch mooier dan de BK pannen die hij had. Die pannen hebben we ooit eens aan iemand gegeven die ze goed gebruiken kon.
Heel veel later, de kinderen waren al lang uit huis, heb ik een nieuw setje pannen gekocht die wat kleiner zijn, maar lang niet de kwaliteit van de Lagostina pannen hebben. Wat te doen met pannen die een levenlang meegaan? Tja, van het kleinste pannetje vielen de oren steeds uit elkaar, het merk was opgeheven en ik kon dus geen oren meer bestellen, zoals voorheen wel het geval was geweest. Reden om hem weg te doen? Nee, vond de man van een bevriend bridge echtpaar, toen dit eens ter sprake kwam, hij kon het wel maken.
En dat heeft hij gedaan. Het pannetje is daarna in ere hersteld en is bij de inventaris van de caravan gevoegd. Ja wel een beetje zwaar, geef ik toe, maar hij heeft wel de juiste afmeting. Ik gebruik deze pan nog altijd met plezier.
De koekenpan die ook bij de pannenset behoorde, gebruik ik nog bijna dagelijks. De grootste pan staat nog ergens op zolder en wat er met de twee pannen met de tussenmaat is gebeurd weet ik niet meer precies. Waarschijnlijk is er één naar de kinderen gegaan.
De koekenpan bewijst dus, dat het echt pannen "voor het leven" zijn, evenals de attributen van het lepelrek wat Lagostina er bij cadeau gaf.
klik
mijn hond heet Hessel
Vandaag (gisteren) is zoonlief jarig. Alweer 48 jaar geleden dat hij geboren werd in Kampen. Al heel lang had ik de wens nog eens een keer in Kampen rond te kijken en naar het huis te gaan waar hij geboren is en nu we in Heerde waren, was dat een mooie gelegenheid.
Na ruim een jaar in Bunschoten gewoond te hebben, zijn we, mijn toenmalige man, dochterlief en ik, naar Kampen verhuisd. Eerst naar één van de zes witte flats die toen zo kenmerkend waren voor de skyline van Kampen en een jaar later kregen we een huis toegewezen in de wijk die toen in aanbouw was. Een spiksplinter nieuwe hoekwoning, man, ik was de koning te rijk. Amper 23 jaar oud en een prachtig (hoek)huis in een hele nieuwe buurt met allemaal jonge gezinnen. Ik kon mijn geluk niet op. Een lot uit de loterij.
Een goed jaar later is zoonlief daar geboren. Het was in 1975 en het was een hele hete zomer. Mijn kraamdagen heb ik veelal buiten, op een stretcher, doorgebracht. Daar was het beter toeven dan op de slaapkamer aan de voorkant waar de hele middag de zon op stond. En zoonlief lag lekker in de kinderwagen naast me.
Na ruim vier weken gingen we verhuizen naar Friesland vanwege een nieuwe baan van ex; hij werd praktijkdocent in een verpleegtehuis.
Ik heb dus niet zo heel lang in Kampen gewoond, bijna drie jaar, maar ik heb er hele gelukkige dagen gekend. Met dochterlief achterin de fietsmand door het park naar de binnenstad. Vele malen ben ik toen door de poortjes gereden op weg naar de peuterspeelzaal, naar de huisarts aan de IJsselkade of om gewoon even door de lange winkelstraat te slenteren.
De flat zag er nog ongeveer zo uit zoals ik mij het herinnerde, maar de buurt waar ik later dus gewoond heb herkende ik eerst bijna niet meer. Ik liep maar te zoeken tot een mijnheer mij vroeg of ik iemand zocht. "Nee, huisnummer 22", antwoordde ik. Grote verbazing want op dat nummer woonde nu deze mijnheer. We hebben een tijdje staan praten en ik mocht ook nog even in het tuintje kijken. Nee, het mozaïekje van onze letters, voor de deur van het schuurtje was er niet meer.
Van de stad Kampen klopten mijn herinneringen nog wel. Het was leuk om dit alles nog eens terug te zien.
Op de heenweg reed ik meestal door de Broederpoort
Er is van deze plek een hele mooie foto van mij op de fiets en dochterlief in de fietsmand, maar die kan ik helaas niet laten zien want die zit in het fotoboek van dochterlief
De Koornmarktspoort, hier kwam ik veel minder, alleen als ik bij de huisarts moest zijn die aan de IJsselkade woonde
En terug fietste ik dan vaak door de Cellebroederspoort. Ik heb wel altijd moeite gehouden om de goede naam bij de juiste poort te gebruiken.
klik
mijn hond heet Hessel
Wat is Heerde een heerlijke plaats om vakantie te vieren. En al helemaal de plek waar de camping is waar wij verbleven. Wil je naar het bos, helemaal goed, op 5 minuten loopafstand sta je midden in het Zwolse bos.
Wil je naar de weilanden, prima, na 2 minuten is het Apledoorns kanaal bereikt en loop je langs de weilanden en ga je nog een klein eindje verder door de landerijen, dan kom je in de IJsselvallei.
Helaas heb ik lang niet alles kunnen doen van wat ik had willen doen. Er waren nogal wat beperkingen. Vooral in het begin de hele hete dagen. Onze honden, heidewachtels, kunnen niet zo goed tegen de hitte. Veel actie kan er dan niet ondernomen worden.
Een andere beperking was en is oude hond Hessel. Meer dan 6 km. kan hij niet meer lopen. We hebben danwel een bolderkar gekocht waar hij in kan, maar zo'n ding trekken met hond erin is best vermoeiend. Dat houd je ook geen 20 km vol, dus er kon maar een beperkte afstand gelopen worden.
Fietsen bleek ook niet zo'n succes, want jonge hond Pablo ziet de fietskar niet zo zitten en schreeuwt moord en brand. Ook geen pretje om dan een gezellig fietstochtje van een kilometer of 30 te maken
En als de vakantie dan ook nog wegens ziekte van P, waarvan achteraf blijkt dat het blaasontsteking is, voortijdig moet worden afgebroken geeft dit alles toch wel een beetje een onvoldaan gevoel.
Natuurlijk zijn er in de twaalf dagen, en niet de zestien die gepland waren, ook hele leuke dingen gebeurd. De bezoeken aan vriendinnetje Lia en Wim waren onbeschrijflijk fijn en gezellig. En ik heb mij met plezier met het pontje, bestuurd door Wim, laten overzetten over de IJssel. Hattem was leuk en het bezoek aan Kampen ook.
De fietstocht met E. en T. viel dus in het water, letterlijk door de regen, maar ook door de protestsong van Pablo in de fietskar. De dag zelf met hen was wel gezellig en zij hebben het door mij onworpen fietsrondje keurig uitgevoerd.
Maar waar ik ook heel erg van genoten heb zijn de boswandelingen met de twee honden die in het Zwolse bos echt "los" mochten en gingen. Echt een paar uur wandelen waarbij Pablo (en ook Hessel) niet aangelijnd hoefden te zijn. ik was heel erg benieuwd naar het gedrag van Pablo, of hij ver weg zou gaan, hard zou hollen etc. Ik had mij voorgenomen hem nooit te fluiten, hij moest op ons letten. We hadden de tijd, als hij ver weg zou zijn, zouden we blijven wachten tot hij ons ons gevonden had.
Dit alles hoefde niet. Hij hield ons keurig in de gaten en veel verder dan 50 meter ging hij niet van ons vandaan. Een keer zou hij achter een mountain bike aan, maar na 100 meter bedacht hij zich en kwam keurig terug. Toen wij ergens op een bankje in de zon een broodje gingen eten was ik hem even kwijt. Het was hem te heet. Hij was een eind verderop ergens in de schaduw gaan liggen...
En het mooiste was, aan het eind van de wandeltocht floot ik 1 keer en hij kwam als een speer aangerend en kwam voor me zitten, zodat ik hem kon aanlijnen. Dan smelt je als bazin helemaal. En ondanks zijn gepuber, heb ik er wel vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen.
Dit neem ik zeker mee als mooie herinnering aan de vakantie in Heerde. Ik blijf hopen op betere tijden, want ik wil zeker nog wel een keer op vakantie naar Heerde ondanks dat het niet helemaal gegaan is zoals ik gewild had.
klik
mijn hond heet Hessel
RADIO
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
De radio, hoe kon ik die vergeten, maar bij de zolderrenovatie kwam ik 'm natuurlijk tegen. Het is de radio van mijn ouders. Ik weet nog dat we hem gekregen hebben. Het was een overjarig type, ruim over de datum en daarom betaalbaar.
Daarvoor hadden we een klein radiootje en hoe we daar aankwamen weet ik niet meer en daarvoor hadden we distributie. Dat was een soort schelp aan de muur met daarop een knop die je kon verzetten naar radio 1 of 2 of iets van België.
Maar goed, even terug naar het kleine radiootje, nee geen transistor, maar gewoon een klein vierkant bakje. Deze ging het steeds slechter doen. Mijn vader werkte toen bij de Rekkense Inrichtingen, afdeling Oldenkotte een long stay afdeling voor mannen met een tbs. Eén van hen had mijn vader weten te overtuigen dat hij echt verstand had van radio's en dat hij hem wel kon repareren. Mijn moeder had er niet veel vertrouwen in en toen mijn vader het ding op een goede dag meenam, nam zij met de volgende woorden afscheid van dit apparaat: Dag radio, die zien we nooit meer terug! en ze heeft gelijk gekregen.
Een paar maand later is deze radio bij de plaatselijke fietsenwinkel die dus veel meer dan alleen maar fietsen verkocht, aangeschaft, waarschijnlijk voor een schappelijk prijsje. We waren er erg wijs mee, want er waren heel veel zenders op te krijgen. En het mooiste vond ik wel dat radio Luxemburg goed door kwam. Bij goede weersomstandigheden lukte het mij soms ook wel eens om de zeezender radio Veronica te ontvangen, maar dan kwam het geluid vaak in golven en daar was de rest van de familie niet zo van gediend.
Ik weet dat ik een keer alleen met mijn moeder was en dat het geluid van die zender toen enigszins acceptabel was. Lady Jane van de Rolling Stones werd gedraaid en ik was helemaal "weg" van dat nummer. Toen ik haar vroeg of ze dit dan toch niet een heel klein beetje mooi vond, want het was uiteindelijk geen kabaalnummer, zei ze hartgrondig: NEEN.
Jaren later hebben mijn ouders een bijdetijdse radio gekocht, maar deze heeft nog lange tijd ongebruikt in de kamer gestaan tot ze het zat waren en ze het ding weg wilden doen. Ik was toen al getrouwd met P. en hij was helemaal weg van deze buizenradio en wilde hem graag hebben. Hij is als rariteit bij ons op de zolder terecht gekomen en bij de herinrichting van de zolder zal hij ook wel weer een plekje krijgen. Een volkomen nutteloos ding, maar zolang er plek is mag ie blijven.
klik
mijn hond heet Hessel
Al ruim voordat het kabinet is gevallen en dus moet gaan en ook nog net voordat de storm kwam en ging heb ik besloten het bestuur van Oranje, de vereniging die de dorpsfeesten organiseert, voortijdig te verlaten. Het Kleintje Dorpsfeest is, zoals in het vorige blog beschreven, echt wel goed verlopen, maar na alles nog eens goed op een rijtje gezet te hebben, is het tijd om te gaan.
Mijn hoofdtaak, het secretariaat, heb ik overgedragen. Dit maakt, dat mijn positie binnen het team ook veranderd is, niet erg, maar wel tijd om de conclusie te trekken dat het er voor mij op zit. Ik begin mij een beetje overbodig en eenzaam binnen het team te voelen. Ik ben meer een bestuurder dan een doener, dus lijkt het mij beter mijn plaatsje af te staan aan een doener die daardoor beter op zijn plaats zal zijn, dan ik die tegen heug en meug nog een jaar door ga. Afscheid nemen doet pijn, het geeft verdriet, maar het hoort bij het ouder worden.
Dat brengt mij bij het tweede deel van dit blogje. We komen op een leeftijd dat niet alles meer kan. De vakantie naar Frankrijk hebben we geschrapt, maar we zijn tot de conclusie gekomen dat een vakantie in eigen land en niet te ver weg, nog wel tot de mogelijkheden behoort. De Noord Veluwe leek ons wel een mooi gebied om naar toe te gaan en zo kwam deze camping in Heerde in mijn vizier. Een hele ruime parkachtige camping voor mensen die rust willen. En werkelijk het is een camping naar mijn hart.
Heel veel ruimte en in een omgeving waar van alles wat is; de Veluwse bossen op loopafstand, de Ijsselvallei met de pontjes naar Olst en Wijhe, leuke steden en dorpen zoals Heerde, Wapenveld, Wezep, Hattem en Kampen. Deze laatste stad is iets verder weg, maar met de auto toch maar een kwestie van nog geen half uur rijden en ik wil daar graag nog eens kijken, omdat ik daar een paar jaar gewoond heb en zoonlief daar geboren is. En als laatste bijzonderheid wil ik Epe noemen, dit ligt op schootsafstand en daar woont mijn vriendinnetje L. Dit biedt de mogelijkheid om zoals heel vroeger, toen we nog kind waren, saampjes over de markt te kunnen slenteren.
Na bijna 10 jaar pensionado merk ik dat onze situatie toch verandert. Van fitte jonge oudere komen we in de fase van (bijna) midden zeventigers die duidelijk een stapje terug moeten doen. Het hoort bij het leven en iedereen zal er ooit eens aan moeten geloven.
Tot slot: Rutte moet dus gaan en er zal een ander voor in de plaats komen. Alles verandert, niets is blijvend en dat maakt het leven boeiend, ook als je ouder wordt.
klik
mijn hond heet Hessel
« Vorige Pagina |
Toon berichten 17-24 van 1892 |
Volgende Pagina »
