LOSLATEN
In de afgelopen week kwam menigmaal de gedachte bij mij op: Waarover zal ìk in nu eens schrijven? Het is de week van de troonswisseling; we maken met ons allen historie, daar moet toch wel iets leuks over te vermelden zijn. Maar hoe ik ook mijn best deed, er wilde mij maar geen onderwerp te binnen schieten.
Het zo nu en dan een beetje ernstig, of was het chagrijnig? kijkende kroonprinsesje vond ik niet zo'n feestelijk onderwerp en ik prijs mij gelukkig dat ik daar geen blogje aan gewijd hebt. Ze heeft het niet van een vreemde. De stand van de mond van haar vader is namelijk net zo, de mondhoeken een beetje naar beneden, wanneer hij ernstig placht te kijken, zo zag ik tijdens zijn optreden bij de dodenherdenking.
Maar wat dan, dit historisch moment zomaar voorbij laten gaan? En over drieëndertig jaar, (als ik er dan nog ben) mij opnieuw afvragen waarom ik nog zo weinig van die dag afweet? Want dat is het, waar ik in de afgelopen week veel over heb nagedacht. Ik herinner mij namelijk maar heel weinig over de dag dat Beatrix koningin werd. Ja, de beelden met de rookbommen zijn mij wel bijgebleven, maar wat ik die dag gedaan heb? Ik weet het niet echt meer. Het was in de tijd dat mijn kindertjes basisschoolkinderen waren en ik zal toch heus wel iets met hen ondernomen hebben, maar wat? het heeft in ieder geval weinig indruk op mij gemaakt.
Voor mij was dat deze week een vreemde gewaarwording, want meestal blijf ik veel te lang vastgeplakt zitten aan een herinnering. Neem nu het kinderfornuisje boven aan het blog. Deze week waren we heel gezellig bij een nicht op familiebezoek en daar zag ik het staan. Zij had het in een hoekje op haar aanrecht staan. Het stond zo schattig, en tegelijkertijd komen er tal van herinneringen bij mij boven. Plezierige en onplezierige.
In de loop van het leven heb ik mijzelf moeten aanleren om de vele herinneringen los te laten, omdat het risico te groot is dat ik dan veel te veel aan het verleden blijf kleven. En dit is niet alleen maar negatief, want ik heb heel veel leuke momenten gekend waaraan ik met plezier terugdenk, maar met het ouder worden wordt het verleden steeds groter.
Kennelijk ben ik er dus in geslaagd om mij niet alles te herinneren en zo nu en dan toch het verleden los te laten . Die ervaring was deze week voor mij een ware schok. Misschien herinner ik mij dat wel, mocht er ooit een nieuwe troonswisseling komen waarbij Amalia haar vader zal opvolgen.
Deze foto is deze week genomen bij de Alde Feanen by Eastermar. Nieuw leven in een oud traditioneel turfgebied
