Ongeveer half januari is het begonnen, een zeurende pijn in de bal van de voet, net onder de teen, naast de grote teen. Ik heb van allerlei huismiddeltjes geprobeerd, van massage tot wisselbaden, met geen resultaat. Kon ik in het begin de pijn nog weglopen met stevig doorstappen, na een paar weken lukte dat ook niet meer.
Ik heb contact gezocht met de podoloog die mij in het verleden al eens hele goede diensten heeft bewezen. Inderdaad, er zou sprake zijn van een steriele ontsteking, waarschijnlijk als gevolg van de stand van mijn tenen. De steunzool zou aangepast worden en er werden nieuwe gemaakt. Dit had niet veel resultaat, dus maar naar de huisarts. Het zou Morton's Neuroom kunnen zijn, misschien moest ik maar een poosje hardloopschoenen gaan dragen. Toch maar terug naar de podoloog.
Podoloog kon niet veel meer voor mij doen, hij adviseerde juist schoenen met een stugge zool te dragen en misschien kon de fysiotherapeut iets voor mij betekenen. Afspraak gemaakt, ik kon direct na het weekend terecht. Fysiotherapeut dacht net als de podoloog, dat het geen Morton's Neuroom is, maar een klauwteen en dat de overstrekking bij het 2e gewrichtje geïrriteerd zou zijn en de pijn zou veroorzaken. De teen werd ingetaped. En jawel, net als de eerste dag van het dragen van de nieuwe steunzool was ik ook nu een dag bevrijd van de pijn.
De vreugde was van korte duur, de volgende dag was de stekende, brandende pijn er weer, alsof het kiespijn de teen is. Vanmorgen maar weer richting huisarts. Volgens hem is het wel een Morton's neuroom! Tijd om een orthopeed in te schakelen. De verwijsbrief naar de specialist is per e-mail verstuurd en nu is het wachten op een uitnodiging van het ziekenhuis, alleen kan dit wel 4 tot 6 weken duren. Tot die tijd ben ik gedoemd grootverbruiker te zijn van de ibuprofen en de paracetamol.
Mocht u nu denken: 'ik ken dit verhaal, ergens komt het mij bekend voor', dan klopt dat. Zestien jaar geleden, het was in dezelfde tijd van het jaar, het mooie voorjaar heb ik ook een lange tijd voetklachten gehad. Een MRI scan gehad, de rechtervoet 4 weken in het gips gehad, allemaal waar. Het staat allemaal nog te lezen in de blogs van maart en april 2009. Toen is het nooit helemaal duidelijk geworden wat het nu precies geweest is, maar de pijn was na een hele lange periode verdwenen. Hoewel de pijn van nu niet hetzelfde is, hoop ik toch echt, dat deze pijnklachten ook verholpen kunnen worden en weer gaan verdwijnen. Ik wil nog zo graag een beetje op de been blijven en kunnen bewegen, ook in de vorm van wandelen.
klik
KOFFIE
Als ik de media mag geloven begint het tekort nu toch wel nijpend te worden; ik ben heel erg benieuwd of ik morgen mijn pond koffie nog wel kan kopen. Natuurlijk denk ik nu "had ik vorige week maar een pak extra gekocht" maar zo vooruitdenkend was ik toen niet. De griep had mij nog steeds in de greep en ik was blij, dat ik alle boodschappen voor de week die kwam weer bij elkaar verzameld had. En meestal heb ik wel zoiets van 'het zal niet zo'n vaart lopen'.
Ik zou het wel heel vervelend vinden als ik 's morgens mijn kopje koffie niet zou kunnen drinken, en zeker als dat een aantal dagen zou gaan duren, maar echt verslaafd aan koffie ben ik niet meer, als ik dat al ben geweest. De kinderen vonden vroeger van wel. "Mama moest na het ontbijt eerst haar kopje koffie hebben, anders was ze niet te genieten", zo was hun idee.
Zeker, in de tijd dat ik nog een jong volwassene was, waren er wel eens dagen dat ik 8 of 9 kopjes koffie dronk. 's Morgens drie of vier kopjes, 's middags een paar en 's avonds zeker ook 2, maar als ik vergaderingen op een dag had. konden het zo maar 2 of 3 meer zijn.
Totdat ik ruim over de veertig was, en door de vele stagebezoeken veel te veel koffie kreeg. Ik was aan het eind van de dag soms misselijk van dat spul. Ik heb het gebruik drastisch ingeperkt, 2 kopjes koffie op de morgen, 's middags thee en 's avonds liet en laat ik het vaak bij 1. Het was op adressen waar ik voor stagebezoek kwam eerst wel even vechten, er was speciaal koffie voor mij gezet, dus eerst drong men nog al aan, maar na een tijdje werd het wel geaccepteerd.
Ik denk dat ik al wel vanaf mijn twaalfde koffie heb gedronken, maar toen was het nog koffie-extract met warme melk. Na de geboorte van dochterlief kreeg ik een koffiezetapperaat, daar heb ik in het verleden al eens een blogje aan gewijd.
Raak ik nu in paniek als ik morgen geen koffie kan kopen? Nee, ik denk het niet. Ik kan mij eerst ook nog wel behelpen met thee, of een kop warme schocomelk, maar als het lang gaat duren ga ik het denk toch wel erg missen. Het hoort ook zo bij het dagritme. Ontbijten, dan de boel opredderen en als dat klaar is lekker aan de koffie met het krantje erbij. Koffie drinken heeft ergens ook wel een associatie met gezelligheid.
Er is één keer in mijn leven een periode geweest dat ik al misselijk werd en moest overgeven als k alleen maar koffie rook. Dat was aan het begin van de zwangerschap van zoonlief. Ik heb toen bijna vier maand geen koffie gedronken en het meeste wat ik toen miste was inderdaad de gezelligheid. We gaan zien hoe dit gaat uitpakken.
En de lezer, gaat die de koffie missen? Ik ben benieuwd naar het antwoord.
klik
Al ruim een week ben ik bezig om de griep de baas te worden. Tsja, griep? Wanneer is het griep en wanneer is het een zware verkoudheid, waar ligt de grens? Zelf dacht ik bij griep altijd aan algehele malaise, waarbij snotteren hoesten en proesten ook wel een rol speelden, maar waar koorts, keelpijn, misselijk, gebrek aan eetlust eigenlijk de boventoon voerden. Na deze periode twijfel ik daar toch ernstig aan.
"Mijn" griep begon als een verkoudheid, maar in plaats van na een paar dagen op te knappen, werden de verschijnselen alleen maar heftiger. De droge hoest verdween, maar daarvoor in de plaats kwam een heel andere hoest, waarbij wel terdege sprake was van slijm ophoesten, Het niezen kwam ook in een ander stadium, de keel voelde echt heel onaangenaam, de schouder werd opeens weer pijnlijk en de temperatuur liep telkenmale op richting 38 graden. Dit alles begint toch verdacht veel onder de noemer griep te vallen.
Daarbij opgeteld het zware hoofd dat mij vertelde, dat in bed liggen toch net iets prettiger was, dan in mijn stoel te zitten hangen. Afijn zo gingen er een aantal dagen voorbij en ik vond zelf, dat ik weer wat opknapte en de draad van alle dag wel weer kon oppakken, maar dat werd na anderhalve dag flink afgestraft. Terug bij af, in ieder geval midden op de dag een paar uurtjes naar bed en slapen maar.
Tenminste na een paar minuten. Eerst was ik met mijn gedachten nog even bij skoanmem. Zolang ik haar gekend heb, ging ze 's middags altijd een paar uur naar bed. Ook toen ze nog niet echt bejaard was, maar achter in de vijftig. Dat was eind jaren 70 heel gewoon geloof ik. Ik was toen werkzaam als leidster gezins- en bejaardenzorg, zoals thuiszorg toen heette en het hoorde tot mijn taak om van tijd tot tijd een bejaarde die hulp kreeg te bezoeken. Maar, zo was mij bij het inwerken heel nadrukkelijk verteld, ga niet tussen 1 uur of 3 uur, want dan liggen de meesten op (fries) bed.
Ik heb zo het idee, dat de ouderen van nu, mits ze gezond zijn, helemaal geen behoefte hebben aan een middagslaap. Tenminste, ik hoor daar in mijn bubbel niemand over. Sommige mannen met wie ik tennis, hebben het over bij slecht weer zo af en toe een tukje in stoel.
Gelukkig heb ik, nu tijdens mijn ziek zijn, best wel wat medeleven. En natuurlijk wordt zo nu en dan de vraag gesteld of ik ook een griepprik heb gehad. Nee beste mensen, ik heb steeds gezegd, die wil ik niet. Ik kan mij niet heugen wanneer ik ooit eerder griep heb gehad. Het is altijd goed gegaan, alleen dit jaar niet en dat is voor mij geen reden om volgende herfst hardhollend zo'n prik te gaan halen. Ook met een prik ben je echt niet tegen elk griepvirus beschermd. Daarnaast heb ik bij mijn ouders en schoonouders niet echt veel goeds gezien van deze injectie. Keer op keer maakte ik mee, dat ze een week na het toedienen toch behoorlijk ziek werden en dat jaar op jaar.
Voorlopig houd ik het er maar op, dat ik dit jaar pech had. Een gelukkige bijkomstigheid is, dat door de gewongen rust, ik mijn pijnlijke voet bijna niet meer als pijnlijk ervaar. Ik ben heel benieuwd of dat zo blijft als ik over een aantal dagen weer volop in de running ben. De nieuw aangemeten steunzool zou dan voor definitieve verbetering kunnnen zorgen.
klik
HEIMELIJK VERLANGEN
het komt en het gaat
en het komt steeds vaker
en het verdwijnt steeds minder
het groeiend verlangen
voorgoed voorbij
zoals het leek
bijna vergeten
nu na jaren
steeds meer beelden
van de mooie momenten
geluk
jij en ik
onze kinderen
samen spelend in het zonlicht
verblind
geen oog voor de donkere wolken
die kwamen opzetten, dreigend
en ontlaadden
het geluk viel stuk
na al die jaren
pak ik een scherf
en koester ik de wens
om even terug te keren
naar dat
wat er ooit was
het geluk van ons samen
hannah
KLIK
ZOOLLEED
In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.
Helaas, deze keer wordt het een blogje over een pijn die mij erg plaagt. Ruim drie weken geleden is het begonnen, een pijntje in de voorvoet. Tijd om de goede zolen, behorend bij de schoenen van het merk Finn Comfort te vervangen voor de steunzolen. Helaas het mocht niet baten, de pijn nam per dag toe. Toch weer een steriele ontsteking zoals ik dat gehad heb na het lopen van de Vierdaagse?
Wat rond gekeken op het internet en een voetkussentje zou mogelijk wat verlichting geven. Helaas, het effect bleef uit en de pijn nam alleen maar toe. Waarschijnlijk ging het een heel verkeerde houding aannemen, want ik kreeg steeds meer last van de linker heup, waarschijnlijk omdat ik de rechtervoet wat anders ging neerzetten.
Het dagelijkse rondje van bijna vier km. met Pablo was bijna niet meer te doen. Opeens herinnerde ik mij de podoloog wiens advies ik had gevraagd in het jaar dat ik die Vierdaagse liep. Geen lange wachttijd, ik kon de volgende dag al komen. Inderdaad, toch een steriele ontsteking, kon door overbelasting ontstaan, maar ook de nodige stress zou dit kunnen veroorzaken. Eerst maar eens flink aan de ontstekingsremmers (ibuprofen) om de ontsteking in te dammen, daarnaast elke dag een wisselbad voor de voeten en wat teenoefeningen, zo luidde het advies.
ik ben nu een week verder; de pijn is grotendeels verdwenen, maar de pijnlijke plek bij het landen op de voorvoet is er nog wel, maar dit verdwijnt wel na een paar honderd meter lopen. En zo sta ik dan toch voor een dilemma, eerst de huisarts maar raadplegen? Het zou ook zo maar artritis kunnen zijn als, ik de klachten die ik heb, vergelijk met de op het internet beschreven pijnklachten, of opnieuw naar de podoloog?
Ik denk nog even na. Voorlopig is de pijn weer te verdragen en kan ik mijn rondje met Pablo weer lopen. Ik hoop van ganser harte dat dit met een sisser afloopt en dat, als ik na 10 dagen met de medicijnen stop, de pijn niet in alle hevigheid terugkomt. Ik wil zo ontzettend graag wel kunnen blijven wandelen. mijn dagelijkse rondje van 4 km., maar oook de wat langere tochten van 15 of 20 km.
klik
De Bouquetreeks is jarig. Vijftig jaar geleden verscheen het eerste Nederlandse deel, Eiland van beloften. Als ik dat eerste deel zou hebben, zou ik het zomaar in mijn rubriek EERTIJDS hebben kunnen plaatsen, maar ik heb het boekje niet en ik heb denk ik ook nooit één exemplaar gekocht. Hoewel ik graag lees, heb ik maar heel weinig van deze "boeken" gelezen.
Ooit zal ik wel eens een gekregen exemplaar gelezen hebben, maar ik was er heel gauw mee klaar, al die verhalen leken op elkaar en ik kon mij er niet in verliezen; het stond te ver van "mijn" werkelijkheid af. Ik hoefde niet door een rijke man veroverd te worden en ik had ook niet het zelfbeeld, dat ik een beeldschone vrouw was waar mannen voor vielen. Het sprak mij niet aan en ik heb denk ik ook niet zoveel gemist.
Ook al zijn ze nu als e-book voor maar 49 eurocent bij Harlequin te bestellen, ik zal het zeker niet doen.
Waar ik wel blij mee ben, is dat ik via de postcodeloterij een prijsje gewonnen heb en drie maand achter elkaar bij Bookchoice acht nieuwe boeken kan downloaden en op mijn e-reader kan zetten. In haar voetsporen van Anna Wahlgren heb kik inmiddels gelezen. Misschien had ik het zelf niet zo snel uitgezocht, maar het was echt een hele spannende thriller. Moedig begon ik aan het volgende boek, De Kliniek van Helen Fields, maar daar ben ik maar mee gestopt. Dat is net iets te heftig met. Liften naar de Hemel van Lex Paleaux schijnt echt een mooi boek te zijn, maar ik heb eerst maar eens iets gekozen van een schrijfster die ik ken, namelijk Dochter van twee werelden van Sarah Lark.
En zo heeft het artikel in de krant over de bouquetreeks er toch voor gezorgd dat ik een onderwerp had om een blogje mee te vullen. Er schijnen inmiddels 4000 boekjes in die Bouquetreeks uitgekomen te zijn en tegenwoordig moeten de boekjes wat 'steamy' zijn. Ik kende het woord niet in dat verband maar mijn vermoeden was wel juist, het mag tegenwoordig een beetje sexy zijn, maar wel netjes en beschaafd, want liefde is mooi, en zo moet het ook omschreven worden, zo vindt Martin Scherstra, één van de auteurs, die in mijn nabije omgeving, in Dokkum woont.
Als illustratie heb ik 2 boeketten genomen. De onderste afbeelding is een schilderij van Henriette Geertruida Knip, (1783-1842) en hangt in het Rijksmuseum.
klik
ANJA
In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.
En opeens kreeg ik antwoord op vragen die, als ik zo mijn leven overdacht, wel eens bij mij opkwamen; hoe zou een vrouw als Anja Meulenbelt nu in het leven staan? Er stond een heel groot artikel over haar in de Leeuwarder Courant. Er zullen vast heel veel vrouwen van mijn leeftijd zijn, waarvoor zij baanbrekend werk heeft verricht. Haar eerste boek uit 1976: De schaamte voorbij heeft zeer inspirerend voor mij gewerkt. Ik was 26 jaar, zag geen leven voor mij met "alleen" maar moeder en huisvrouw zijn; ik wilde meer. Ik begon zo goed en zo kwaad als het ging een studie in deeltijd aan de Sociale Academie. Ik genoot van de kennis die ik kreeg, de boeken van Erich Fromm en Erik Erikson verslond ik.
Ondanks dat mijn huwelijk op de klippen liep, ging ik wel verder met mijn studie. Mijn nieuwe lief, die een tijdje later in mijn leven kwam, P. steunde mij daar volledig in. Van hem kreeg ik ook het feministische hangertje, het vrouwenteken met een vuistje daar in. Ik heb het de eerste jaren vol overtuiging gedragen. Mede door de opgedane inspiratie van Anja Meulenbelt heb ik mij kunnen ontwikkelen en ben ik geworden die ik ben.
En zo kom ik bij het begin van dit blog terug. Hoe zou zij het nu vinden om tot de oudere generatie te horen, zou ze, net als ikzelf, ook vinden dat we "bijna" afgeschreven zijn, gedoemd zijn tot het "nog moeten genieten van het leven" maar liever maar niet meer zo meedoen in het maatschappelijk gebeuren?
Ik kon mij helemaal vinden in haar omschrijving het moeilijk te vinden om de leeftijd te voelen. Het hoofd voelt het niet, maar het lijf wel. En op dat laatste worden wij ouderen altijd aangesproken, het zij positief, hetzij negatief, want zo positief is het niet als er gezegd wordt, wat zie je er nog goed uit voor je leeftijd. Waarom mag er niet gezegd worden, wauw, je bent oud geworden, als je iemand na lange tijd weer ziet. Oud geworden zijn als een compliment zien en niet als iets negatiefs, omdat de jeugd verloren is gegaan.
Ook ik heb, net als Anja het oud worden altijd voor mij uitgeschoven, dat was nog niet aan de orde, maar nu het wel een feit is, zou ik eigenlijk wel willen strijden om oud worden wat uit het verdomhoekje te halen. Ooit als jonge feministe heb ik wel eens gezegd, dat ik voorzag dat, als ik oud was, weer op de barricade zou moeten staan om de ouderen een volwaardige plaats in de maatschappij te gunnen. Waar ik dat idee vandaan haalde weet ik niet, maar ik had wel enigszins een vooruitziende blik.
Het zit nu eenmaal niet in onze cultuur ingebakken dat het de norm is je ouders, of algemener gezegd, de ouderen te respecteren zoals bijvoorbeeld in Suriname of andere landen. De plaats van ouderen in de samenleving is niet duidelijk. Het is niet alleen maar een groep mensen die alleen maar zorg nodig hebben, er wordt veel te weinig gekeken naar het potentieel van ouderen.
Vandaag is de inauguratie van Trump, ook een oudere. Of dit nu een goed voorbeeld is van waar ouderen toe in staat zijn weet ik niet, maar ik voel me weer enigszins gesteund door good old Anja. Vitale ouderen kunnen ook het geschenk van de eeuw zijn, ouderen die personeelstekorten kunnen dempen, mantelzorg kunnen verlenen of vrijwilligerswerk doen, kortom, velen van hen zijn nog lang niet afgeschreven.
klik
EEN PROMPT
In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.
De tweede "gewone" week in het nieuwe jaar. ik had al veel eerder een blogje willen schrijven, maar hoe krijgt een mens op leeftijd het voor elkaar? ik had het weer eens veel te druk. Druk met van alles; voorop staat, dat alles niet zo vlug meer gaat en dus meer tijd kost, maar buitendat een kleine opsomming: breien, lezen, het achteraf bekijken van diverse tv programma's, naar bijeenkomsten van clubjes toegaan en vooral uit dat laatste vloeide een diepgaand onderzoek voort wat mij vele uurtjes gekost heeft.
Tijdens de leesgroepbijeenkomst (De kleindochter, geschreven door Bernard Schlink was het onderwerp) maakten we nog even een uitstapje naar een vorig gelezen boek, Klara en de zon en kwamen we bij A.I. (artificial intelligence) terecht. Nog niemand van ons had daar al enige ervaring mee, éen van ons zou via haar zoon om enige instructie vragen.
Het onderwerp liet mij niet los en ik ben 's middags achter de lap top gaan zitten om zelf maar eens op onderzoek uit te gaan. Mijn doel was om een verhaal via A.I. te krijgen. Ik heb vele pagina's bezocht, kwam er al gauw achter dat er vaak een soort betaald abonnement aan vast zit, iets wat ik absoluut nog niet wil, maar op een goed moment had ik toch iets gevonden. Ik moest een titel opgeven en een paar keywords en zie daar, ik kreeg een vrij uitgebreid essay over onvervalst, niet helemaal de bedoeling, maar toch, het eerste resultaat was er.
's Avonds vertelde ik in het breiclubje over mijn ervaringen van die middag. Dit was het startsein om mij met een opdracht op te zadelen om een breiopdracht voor ons aanstaande 15-jarig jubileum door A.I. te laten maken.
In de verdere week ben ik heel veel meer over A.I. te weten gekomen. Het is heel belangrijk om onder andere een goede PROMPT in te voeren. Als eerste een iets opgezocht die breiontwerpen kon maken, daarna zelf een breiopdracht verzonnen: een breipatroon om een vierkante fantasie toren met een doorsnee van 25 cm. en een hoogte van 75 CM. op een rondbreinaald te kunnen breien.
Daarna heb ik ingevoerd: suggesties voor een breiobject ter ere van een jubileum. Ik heb 15 suggesties gekregen en ik heb drie suggesties in patronen laten omzetten. Wat het gaat worden weet ik nog niet, maar ik ben bijzonder trots op mezelf, dat ik dit voor elkaar heb gekregen.
En heel eerlijk, het deed me een heel klein beetje denken aan de tijd toen ik voor het eerst mijn stapjes in blogland zette. Ook dat vond ik toen heel spannend.
Of A.I. echt iets is om verder mee te gaan weet ik niet, maar voorlopig ben ik heel tevreden dat ik er nog steeds in slaag om op mijn oude dag de nieuwe ontwikkelingen toch een beetje bij te kunnen houden.
klik
Ook de plaatjes heb ik maar even via A.I. tevoorschijn getoverd. De haan staat voor: EEN NIEUW TIJDPERK
|
Toon berichten 1-8 van 1954 |
Volgende Pagina »
