HET ROER OM
De laatste tijd bekruipt mij zo nu en dan het gevoel dat ik niet helemaal meer tevreden ben met mijn weblog. Het komt menig maal niet meer in de buurt van wat mij voor ogen stond. Het is net of de vervlakking zijn intrede heeft gedaan en het webloggen meer een verslaglegging is geworden van alledaagse gebeurtenissen. Op zich is daar niets mis mee, het geeft een aardig inkijkje van een doodnormaal Nederlands leventje, maar bij het begin had ik iets meer idealen. Ik zag de mogelijkheid om zo nu en dan een maatschapijkritisch geluid te laten horen. Ook het bezig zijn met taal; het vinden van de goede woorden om gevoelens, gebeurtenissen of mooie beelden te beschrijven leek me een fijne uitdaging.
De aanstaande verkiezingen staan voor de deur. Ik weet nog niet zo goed wat ik er mee moet. Alleen afgaan op de stemwijzer die ik ingevuld heb lijkt me iets te gemakkelijk. De woorden van Frits Wester tijdens een interview op radio 2 hebben net iets te veel indruk op mij gemaakt en zijn blijven hangen. Volgens hem is het voor iedere burger goed te doen om eens een paar items te nemen om te zien welke partij het meest met de eigen denkbeelden overeenkomt. Als voorbeeld noemde hij de zorg, het onderwijs en bijvoorbeeld de AOWleeftijd. Het tijdperk van alleen de eigen portemonnee dient nu toch wel eens verlaten te worden. Hij heeft gelijk en ik wil mij inderdaad wat breder oriënteren.
Het is wel jammer dat belangrijke optredens van politici vaak zo laat op de avond zijn. Ik heb begrepen dat er in het programma van Knevel en van de Brink al heel veel boeiende onderwerpen aan de orde zijn geweest. Lange tijd in mijn leven was laat naar bed gaan geen punt, maar sinds een paar jaar heb ik mij aangeleerd om wat vroeger te gaan slapen en ik moet zeggen dat ik mij daar wel zo goed bij voel. Ik denk dat er wel meer mensen zijn die het late tijdstip een bezwaar vinden en om het de volgende dag te gaan zien is mosterd na de maaltijd. Misschien biedt Nova perspectief, want er is nog behoorlijk wat werk voor mij aan de winkel voor ik tot een veranwoorde keuze kan komen
Dit mooie Pinksterweekend krijgt door een misstap een wat langere nasleep, alleen niet met het doel van 'lekker lang nagenieten', nee het heeft een bitter nasmaakje. Aangestoken door het mooie weer wat voor de Pinksterdagen voorspeld was, trokken wij er met de caravan op uit. Dit keer was, in navolging van het laatste caravanweekend vorig jaar, opnieuw de keuze gevallen op Noord-Holland, omdat dat toen heel goed was bevallen en we het idee hadden dat we in dit deel van Nedrland nog lang niet uitgekeken zijn. Dit maal werd het Stompetoren, dichtbij 
bij Alkmaar. Opnieuw werd ik getroffen door de schoonheid van dit landschap, maar ook door de mooie oude dorpen en de prachtige stad Alkmaar. Wat is het heerlijk om de tijd te hebben om door de straten van die prachtige oude stad te dwalen. Later op de middag vervolgden we onze fietstocht en via het vele waterwerk bij Akersloot keerden we terug naar de camping. Moe maar zeer voldaan gingen we tijdig naar bed om de volgende dag fit genoeg te zijn om een fietstocht naar de Zaanse Schans te maken. Naast Volendam en Marken, stond dit al heel lang op mijn verlanglijstje om deze wel zeer toeristische attracties, als goed geaard Nederlander eens met eigen ogen te kunnen aanschouwen......Maar....onderweg hiernaar toe maakte ik mijn misstap. We fietsten van knooppunt naar knooppunt en daar is het gebeurd. Bij knooppunt 60 stapte ik af om te zien of een kijkje door het mooie De Rijp en passant even meegenomen kon worden. Het zou dan vanwege de tijd, volgens P. wel een heen en weertje worden, maar ik achtte dat geen bezwaar. Door de berm teruglopend naar mijn fiets stapte ik onverwachts met mijn linker voet in een diepe kuil. Ik hoorde het kraken, ik zag sterretjes en ik riep heel hard AU. Ik voelde op dat moment nog niet zoveel, maar ik wist wel bijna zeker dat dat niet zo zou blijven. We fietsten door het mooie De Rijp, alleen zag ik er niet zoveel van. Aan het eind van de straat zag ik een plek waar ik met mijn voet in het water kon zitten. Dat leek mij wel een goed idee. Een tijdje later hebben we de fietstocht naar de Zaanse Schans vervolgd en zo goed en zo kwaad als het ging heb ik toch alles maar in ogenschouw genomen. De echte pijn kwam veel later, in de nacht. Dat is volgens de huisarts, die ik de volgende dag toen we als gevolg van dit alles wat vroeger dan gepland thuis waren hem toch maar even heb geconsulteerd, het gevolg van de zwelling. Een paar dagen rustig aan doen, been wat hoog leggen, toch zo af en toe wat in beweging blijven en als de voet cq de enkel weer een normale omvang heeft, kan er een zwachtel aangebracht worden, waardoor het lopen wat makkelijker zal gaan. Ik kan dan ook weer aan het werk, zodat het niet zo'n eindeloos verhaal gaat worden zoals vorig jaar. Hoe dan ook, mijn wandeltocht, 25 km, van zaterdag aanstaande kan ik wel schrappen. Was ik met de wandelsport net zo ver om weer aan het grotere werk te gaan denken, raak ik geblesseerd door een fietstocht! Jammer. Ik troost mij maar met de mooie plaatjes van het afgelopen weekeinde. De klik is verrassend. 
Soms zit het leven vol verrassingen. Er zijn mensen die het als een toeval zouden beschouwen, maar zelf geloof ik niet in toevalligheden, alhoewel Wikipedia wel een hele mooie omschrijving geeft over het begrip toeval Toeval is een vorm van het ruimere begrip onbepaalde oorzaak, waaronder wordt verstaan iedere gebeurtenis die onbedoeld, ongericht of ongestructureerd het plaatsvinden van een andere gebeurtenis bepaalt. Maar om deze leuke gebeurtenis niet onnodig ingewikkeld te maken zal ik een korte beschrijving geven van hetgeen gebeurde. Wanneer wij naar de bibliotheek gaan, is dit meestal op zaterdagmorgen, maar daar P. zijn boeken uit had, vatte hij het plan op om er even op een avond heen te rijden. 'Ach weet je', zei ik, 'ik rijd wel even mee, ik moet de komende tijd gewoon weer naar school en ik wil wel graag weer een luisterboek voor in de auto hebben.' Bij het naar binnengaan komen we een vrouw tegen die ik via de tennisclub wel ken, maar met wie ik verder geen omgang heb. Ze houdt mij staande. 'Is dat nu niet heel toevallig?' begint ze het gesprek, 'je raadt nooit wat ik in de tas heb.' Terwijl ze deze zin uitspreekt haalt ze een boek tevoorschijn en ik zie dat het mijn boek is, dat wil zeggen, het boek wat ik geschreven heb. Ik ben met stomheid geslagen en sta kennelijk zo verschrikkelijk stom te kijken wat haar waarschijnlijk aanzet tot het stellen van de vraag: 'dit ben jij toch?', waarbij ze wijst op mijn naam die op de voorkant van het boek staat. Ik vind mijn spraakvermogen weer terug en antwoord haar dat ik dat inderdaad ben, maar dat ik niet wist dat de bibliotheek het boek in haar collectie had opgenomen. Aan het boek te zien is het al verschillende malen uitgeleend geweest, het is behoorlijk beduimeld. Op de vraag of ik ooit al eens lezersgeld van de bibliotheek heb ontvangen moet ik ontkennend antwoorden. 'Het zal nooit veel zijn, want het is maar een paar centen per keer dat het uitgeleend wordt', vertel ik haar.' 'Ach ja, de meeste schrijvers worden van het schrijven niet rijk, 'zegt de vrouw die tegenover mij staat, 'maar toch is het fijn dat mensen dit doen, schrijven bedoel ik. Ik mag namelijk heel graag lezen en omdat ik jou half en half een beetje ken leek het me leuk om dit boek eens te lezen. Met een 'veel leesplezier' nemen we afscheid. Nu een dag later, schiet ik nog steeds een beetje in de lach als ik aan dit voorval denk. Nee, grote aantallen zijn er niet verkocht, dat had ik ook echt niet verwacht, maar zo door de loop van de tijd heen kan ik toch zeggen dat ik er heel veel plezier aan heb beleefd en, er soms nog aan beleef, door dit boek daadwerkelijk uitgebracht te hebben. Het heeft een aantal gouden momenten opgeleverd. Overigens, het is nog steeds te koop, onder andere bij Bruna en Bol.com
In mijn vorige blog komt heel duidelijk naar voren dat er heus nog wel vormen van achterstand in Roemenië te vinden zijn, maar dat er ook ingezet wordt op mooi en nieuw. Terwijl wij voor ons vertek een uur op het station moesten doorbrengen, omdat onze trein een uur vertraging had, zagen we verschillende treinen voorbij komen. Hele mooie, gloednieuwe treinen, maar ook hele oude aftandse exemplaren.
Hieruit kan de conclusie getrokken worden dat men bezig is om stukje bij beetje het verouderde materieel te vervangen. In de winkels tref je wel het meest moderne spul aan. Schone dochter heeft zo lang als ik haar ken, altijd gezegd dat het niet veel zin heeft om onze oude spullen naar haar land te vervoeren. Oude rommel hebben ze daar meer dan genoeg. Alsjeblieft geen afgeschreven spullen zoals computers, naaimachines en wat al dies meer, die de mogelijkheden van deze tijd niet hebben, niet per vrachtuto naar dit land gaan vervoeren, zoals een paar jaar geleden volop gebeurde. Wij hebben niets aan die verouderde apparaten, maar zij ook niet. Het is geld verknoeien. En de voedselpakketen die hier bij tijd en wijle nog ingezameld worden? Een week voor wij vertrokken gebeurde dit namelijk nog bij de supermarkt waar ik mijn wekelijkse boodschappen insla. Ook dat is volgens mij absoluut niet nodig. Ik heb over markten gelopen met hele grote voorraden voedsel, vooral groente en fruit. Om maar eens wat te noemen, ik heb marktkramen gezien met bergen aardbeien, zoveel heb ik er nog nooit bij elkaar gezien. Ze waren mooier, rooier en rijker aan geur dan ik hier ooit in Nederland gezien en geroken heb. Achteraf vind ik het jammer dat ik daar geen foto's van genomen heb. De vele groentemarkten die ik her en der, ook in de buitenwijken gezien heb zijn vele malen groter dan menige groenteafdeling bij ons in de supermarkten. Ook eieren, worsten, vlees, het is er allemaal volop te koop en in verhouding heel wat minder duur dan hier in Nederland. Als men dan voedsel wil uitdelen, warom wordt dat dan niet in Roemenië gekocht? Dan gaan de verdiensten in ieder geval naar dit land en wordt de winst van de aangekochte spullen niet door de Nederlandse winkelketens opgestreken. Waarmee ik maar wil zeggen dat dit land zeker wel enige steun kan gebruiken, maar anders dan het nu soms gaat. Maar hoe dan wel? Tja dat is een moeilijke vraag. Daar denk ik over na, maar echt een antwoord daarop weet ik niet te geven. Het toerisme kan in ieder geval wel een bijdrage leveren, want één ding is zeker, ook al heb je daar geen kleindochter wonen, het land is alleszins de moeite waard om er eens een kijkje te nemen. 
Meestal kost het mij geen moeite om over mijn uitstapjes te schrijven, maar dit maal lijkt het wel of ik de juiste snaar niet te pakken weet te krijgen. Dat heeft ongetijfeld ook te maken met het feit, dat dit tripje een tweeledig karakter had, èn het was een familiebezoekje maar daarnaast was het niet alleen maar een familiebezoekje, we hadden ook aangegeven dat we ons overdag zelf zouden vermaken, zodat de werkzaamheden van schone dochter er niet onder te lijden zouden hebben. We waren naast bezoek dus ook gewoon Jan en Truus de toerist. Naast deze moeilijkheid merk ik dat het niet eenvoudig is om dat wat ik allemaal gezien en waargenomen heb, en dat is veel, mooie dingen en minder mooie zaken, maar om dat zo onder woorden te brengen, waardoor het niet als kritiek opgevat zal worden, maar alleen als iets wat ik met mijn ogen heb waargenomen. Misschien heb ik hier en daar wel een mening, maar een mening over iets hebben is iets anders dan iets veroordelen of afkraken. Ik zal concreet worden. Ik schrik net als elf jaar geleden nog van de bedelaars, van echt hele oude vrouwen, maar ook van jonge kinderen die elke voorbijganger aanklampen om bosjes bloemen te verkopen. Ik schrik van de gehandicapte mensen waarvoor in mijn ogen nog weinig goede adekwate hulpmiddelen zijn zoals aangepaste rolstoelen of iets dergelijks. Ik zag een man met geen benen, die op een rijdend plateautje zit, in zijn handen twee houten handvaten heeft waarmee hij zich op straat afzet en zich op die manier voortbeweegt en bij de automobilisten zijn hand ophoudt om wat biljetten te ontvangen. Het zijn beelden die wel in mijn hoofd gegrifd staan, maar die ik niet op beeld heb vast willen leggen. Ook stuit ik zo af en toe op vreemde denkbeelden. Het hotel waar wij verbleven had ik via internet geboekt.
. Een keurig net hotel voor een niet al te dure prijs. Zowel zoonlief als schone dochter hadden zo hun bedenkingen daartegen. En waarom? Achteraf weet ik nu wat de bedenkingen zijn geweest. Het is een gebouw vanuit de communistische tijd en daar heeft men niet veel goede woorden voor. En inderdaad, het is architectonisch gezien niet een schoonheid van een gebouw, maar omdat het aan de rand van het historische binnenstadje staat doet het geen afbreuk. Het gebouw zelf is van binnen helemaal gerenoveeerd en in mijn ogen dan ook een prima accommodatie voor de toeristen, want het stadje Brasov, maar ook de omgeving is zeker de moeite van een bezoek waard. Ik schrijf stadje, het binnenstadje is inderdaad niet zo groot, wel oud, bijna overal zijn de oude muren nog te vinden, maar veel groter dan Zutphen zal het niet zijn, maar als stad telt het wel 330.000! inwoners. Ik merk dat ik veel te weinig foto's heb gemaakt. Wel heel veel foto's van ons kleintje, maar ook zij is vier jaar geworden en houd ik buiten beeld. Ik eindig dit blog met een foto van het uitzicht van ons hotel: het nieuwe stadhuis. Dit is in 2005 in gebruik genomen en ik vind het een beauty. Een volgende keer sluit ik met mijn verhaal hier opaan. Achter deze foto zit een grote foto van het oude Brasov
Bij vader voor op de fiets, zittend op een zadeltje wat op de stang gemonteerd was, mijn voeten rustend op een paar steuntjes die ergens aan de voorvork van het stuur bevestigd waren; toen ik een jaar of vijf was, was het de gewoonste zaak van de wereld, maar nu weet ik dat dit beelden zijn die ik zal blijven koesteren, mijn leven lang. De afgelopen dagen kwam dit beeld weer bij mij boven. Ik zag de voor mij o zo bekende beelden van Apeldoorn; de gedenknaald, de grote kerk, het Oranjepark, het is mij allemaal zo vertrouwd. Beelden die ik mij zo goed kan herinneren. Daar ligt het begin van mijn leven en de wereld was toen zo veilig en vertrouwd. Op de vrije dagen trokken mijn ouders er met ons, mijn broer en ik, vaak met de fiets op uit. Behalve dat er zomaar tochtjes werden gefietst, werd er ook menigmaal een doel aan verbonden. Een aantal malen was de bestemming van de fietstocht een bezoek aan een oom van mijn vader. Hij was houtvester in de kroondomeinen, in dienst van paleis Het Loo en woonde met zijn gezin een behoorlijk eindje het bos in. Om daar te kunnen komen moesten we gedeeltelijk over het terrein van paleis Het Loo. Je mocht daar zo maar niet komen, er stonden altijd wachtposten; prinses Wilhelmina leefde toen nog en woonde daar. Als de vlag in top hing was ze thuis, zo vertelde mijn vader. Onze achternaam is dezelfde als van de oom van mijn vader en als mijn vader onze achternaam luid en duidelijk noemde, kregen we toestemming om verder te fietsen en zwaaide het grote hek open.....Ik vond dat als kind bijzonder imposant; het grote hek van het koninklijk paleis wat speciaal voor ons opendraaide. Waarschijnlijk hebbben dit soort ervaringen wel enige invloed op mijn koningsgezindheid van nu. Uit de reacties van mijn vorige blog maak ik op dat ik, omdat ik dit nog ben, zo langzamerhand een zeldzaamheid begin te worden. Steeds minder mensen zien nog iets in het vorstenhuis en keren dit instituut de rug toe, maar misschien mede beïnvloed door mijn dierbare herinneringen mag het van mij blijven bestaan. Ik zie het meer als een levend museum en daarom mag het van mij ook wel wat kosten. Natuurlijk kunnen ook andere mensen Bruggen Openen en Linten Doorknippen, maar anderen hebben net niet dat cachet wat de koninklijke familie wel heeft doordat het een traditie van heel lang is. Hier en daar zitten er best wel smetten op die traditie, dat weet ik heus ook wel, maar een traditie van een dergelijke omvang is maar niet zo één twee drie weer opgebouwd. Die traditie maakt Nederland wel tot het Nederland wat het is. Morgen gedenken we de vierde mei en daar horen zij voor mij onlosmakelijk ook weer bij. Laat ze nog maar een poosje blijven. Ik ben er nog niet klaar voor om dit alles maar af te schaffen.
