Trainen voor de Nijmeegse Vierdaagse hoeft dit jaar niet. Ik was zo graag voor "goud" gegaan, dwz de tiende keer en dan is de beloning een gouden medaille, maar wie weet kan het volgend jaar. Toch blijft wandelen leuk, en toen het er naar uitzag dat het een dag mooi weer zou zijn hebben we de wandeling die al klaar lag, Groene Netwerk Wissels nr. 436 met als start Wehe den Hoorn en een lengte van 17 km. gelopen.
Het Groninger land vind ik mooi, maar dan wil ik dat wel graag met zon en blauwe luchten zien. Het was prachtig buiten, nog veel fluitekruid en de witte meidoorn bloeide nog heftig, al begon die hier en daar al wel naar rose te verkleuren. Mijn stemming knapte dan ook zienderogen op. De wereld zag er opeens weer veel vrolijker uit. Ik kreeg ook weer oog voor de karakteristieke dorpen die we onderweg tegenkwamen. Vooral de bouwstijl in het dorp Leens vond ik opvallend. En tot mijn verbazing, het dorp telt maar 1665 inwoners, zijn daar ook nog een aantal winkels te vinden,waaronder een heuse modewinkel; en nee, het was geen vintage!
Ondertussen liep ik ook nog te dubben of ik wel of niet zou gaan stemmen, en zo ja, waarop ik dan zou gaan stemmen. Ik heb besloten wel te gaan en op een partij te stemmen die net als ik niet zo erg Europa minded is. Aldus is geschied.
En aan het eind van die middag kwam er van de bibliotheek ook nog een berichtje dat het boek: de zeven Zussen van Lucinda Riley voor mij klaar lag. Nu de paar dagen mooi weer voorbij zijn ben ik er in begonnen en ik moet zeggen, het verhaal pakt mij wel en laat mij nog wel even in de good feeling stemming van de afgelopen dagen. Naast de verhaallijn ontdekte ik ook nog wetenswaardigheden die mij niet bekend waren. Nooit geweten dat er in München een standbeeld van Bavaria staat en dat dit te maken heeft met de Oktoberfesten. Ik zou bijna een keer naar München willen gaan om dit standbeeld te kunnen bekijken. Misschien iets voor de toekomst? Ik hoop het.
Als ik iets niet wil, dan is het wel de tijd doden, maar ik kan er niet om heen, momenteel speelt de "tijd doorkomen" wel een grote rol in mijn leven. De tijd die verstrijkt tussen het moment dat we weten, dat de uitslag van de petscan niet goed is en P. opnieuw geopereerd moet worden èn het moment dat dit zal gaan gebeuren is niet echt een prettige tijd. Ik ben mij voortdurend bewust, dat er iets onprettigs staat te gebeuren, alleen weet ik niet wanneer.
Voor de illustratie van het vorige blogje ben ik op zoek gegaan naar een schilderij met als onderwerp tijd en/of wachten. Ik kwam toen op de site - https://ericrinckhout.wordpress.com/2018/12/02/de-tijd-in-de-schilderijen-van-george-meertens/ - terecht met de volgende woorden in het logo: traag kijken, vergeten kunstenaars en verwaarloosd moois. Hier werd het één en ander over de schilder George Meertens verteld en schilderijen van hem getoond. Het schilderij wat ik in het vorige blog gebruikt heb sprak mij enorm aan.
Maar hiermee was de kous niet af, ik raakte steeds meer geboeid en besloot om ook eens bij andere schilders die genoemd werden te gaan kijken. Zo kwam ik bij Raoul de Keyser 
terecht. Ik zou inderdaad uren naar dit schilderij kunnen kijken.
Via hem kwam ik bij Mark Rothko terecht. In 2014 schijnt er een expositie van hem geweest te zijn in het gemeentemuseum van Den Haag. Zijn werk schijnt nogal beroemd te zijn en de posters van hem schijnen zeer gewild te zijn. Toen ik onderstaande foto zag, genomen van de expositie in het gemeentemuseum, dacht ik nog: jammer dat die expositie al lang voorbij is. Ik zou er graag naar toe gegaan zijn. Die schilderijen doen namelijk iets met mij. Het geeft voor mij het gevoel van deze tijd, het afwachten op de één of andere manier weer. Het geeft deze tijd voor mij iets herkenbaars, een gezicht zou je kunnen zeggen.
Groot was mijn verbazing, toen ik er vanmorgen achterkwam, dat er in het stedelijk museum van Schiedam tot 5 januari 2020 werk van hem, Mark Rothko, te zien is. Ik wil daar zeker een keer naar toe. En zo leer ik in deze tijd toch weer iets nieuws, namelijk dat kunst mij iets over mijn gemoedstoestand kan vertellen.
klik
Natuurlijk kijk ik vanavond wel naar het songfestival, alleen kan ik er niet zo van genieten als andere jaren. Het zal wel met onze situatie te maken hebben.
Nu P. alle voorbereidende onderzoeken gehad heeft, is het wachten op het bericht dat hij opgeroepen gaat worden voor de operatie. Ondertussen proberen we maar gewoon ons leven te leven, maar het voelt niet als gewoon. Bij alles wat ik doe lijk ik een passagier te hebben die in mij woont en die "wachten op" genoemd kan worden.
Vanavond zal ik even niet alleen zijn in het "wachten op". Vanavond gaan we met ons allen "wachten op" de uitslag van het songfestival. Hoe dichter we bij het moment suprême komen, hoe meer ik toch ga horen, dat het nog geen gelopen race is. Dat is iets wat ik steeds gezegd heb. Het moet allemaal nog dat Duncan echt gaat winnen. Je weet het maar nooit met dit rariteitenfestival. Wie weet gaat Europa wel voor Ijsland, of voor die heksachtigedames uit Australië, hoewel die dame wel kan zingen.
Als ik heel eerlijk ben, ben ik eigenlijk al wel een beetje uitgehoord op het liedje van Duncan, maar toch zou ik het wel leuk vinden als hij wint. Nog even, en dan weten we het.
De afgelopen weken speelden we tijdens onze wandelingen het spelletje moederdagoverleg. Als de jongens zo mooi naast elkaar liepen hadden ze volgens P. moederdagoverleg. Volgens hem vroeg Hessel dan aan Iemand: "Wat zullen we haar geven? Want eigenlijk is ze toch ook wel een beetje onze moeder. Een bos bloemen?"
"Nou nee", vind Iemand, "want dat is tegenwoordig best wel ingewikkeld. Je kunt tegenwoordig niet zomaar meer aankomen met een bosje bloemen. Daar moet je verstand van hebben, want een groot aantal bloemen zoals rozen, gerbera's of chrysanten zorgen nogal voor veel CO2-uitstoot zo berekende Milieu Centraal. Ik hoorde dat ons moeder dat aan ons vader vertelde. Ze vertelde daar nog bij dat de nieuwste Bloemenkalender van Milieu Centraal laat zien hoe de milieu-impact van snijbloemen van maand tot maand wisselt. Verwarming en belichting in de kas, vliegtuigen die snijbloemen de hele wereld over brengen: alles draagt bij aan de vervuiling. Wie groen wil doen, koopt voor moederlief een bos seizoensbloemen uit de volle, Nederlandse grond."
"Geen bloemen dus, veel te ingewikkeld", concludeert Hessel. "Zullen we haar dan maar weer een geurtje doen?" Met een "is goed" lijkt Iemand hiermee akkoord te gaan, maar kritisch als hij is heeft hij hier toch ook een kanttekening bij en hij besluit het overleg met: "dan hoop ik niet dat op den duur blijkt, dat ook daar weer een luchtje aan hangt."
En zo heeft P., volgens hem op aanwijzingen van Hessel en Iemand, er voor gezorgd dat er vanmorgen bij het ontbijt een pakje voor mij klaar lag. Een heerlijke parfum, Mademoiselle Coco van Chanel. En nee ik ga niet uitzoeken of dit wel milieuvriendelijk is. Ik ga hier gewoon van genieten.
Rond deze tijd gaan we meestal een tijdje met de caravan op stap richting Betuwe of bloembollenvelden en om ons niet helemaal over te geven aan het afwachten op de dingen die komen gaan, zoals de verdere afspraken met het UMCG, hadden we besloten om ook nu gewoon te gaan. Het zou ons in ieder geval de nodige afleiding geven, waardoor deze tijd van onzekerheid ons wat minder zwaar zou kunnen vallen, zo was de gedachte.
Met enige inventiviteit had ik een mooie streek gevonden, waarbij we enerzijds nog van de bloemenvelden konden genieten maar anderzijds ook van oude stadjes, waar we nog nooit zijn geweest. De kop van Overijssel is een streek waar we normaliter niet zo snel naar toe zouden gaan, we hebben nu eenmaal niet zoveel met water, maar in combinatie met die bloeiende bloembollenvelden in de Noord Oost Polder leek dit wel een mooie combinatie.
Zodoende was de keuze gevallen op een kleine SVR camping bij Blokzijl. Dit was één van de stadjes die ik graag wilde bezoeken, evenals Vollenhove, Sint Jansklooster en Zwartsluis.
Bij aankomst werd ons aangeraden om, als we de bloeiende bollenvelden nog wilden zien, dit maar zo snel mogelijk te doen, omdat door het warme weer van de afgelopen tijd, het koppen van de bloembollen al in volle gang was. Van het warme weer was niets meer te merken. Het was op de fiets zo koud, zodat ik maar sokken als handschoenen gebruikt heb, maar het zien van de uitgestrekte velden kleurige tulpen maakte veel goed.
De rest van de dagen hebben we wandelend Blokzijl en Vollenhove bezocht en dat was zeer de moeite waard. Het zijn prachtige oude stadjes met veel historie, waar je heerlijk in weg kunt dwalen.
Het is ook heel boeiend om te zien waar oud en nieuw bij elkaar komt. Lopend over de dijk van Vollenhove naar Blokzijl, is er aan de éne kant het zicht op het oude laagveenland met richting Giethoorn die kleine karakterestieke kleine boerderijtjes met rieten daken, welke aan de voet van de dijk in de buurtschappen Moespot en Leeuwte te zien zijn en aan de andere kant de uitgestekte vlakte met de vierkante nieuwbouw boerderijen, met de grote schuren, allemaal dezelfde bouwstijl, gebouwd in de jaren vijftig, toen het nieuwe land, de NOP in gebruik is genomen.
We waren nog lang niet uitgekeken, maar vanwege het weer hebben we het na een dag of vier besloten toch weer huiswaarts te gaan. De regen was niet zozeer de spelbreker, maar wel de kou. Na overdag een aantal uren leuk op stap geweest te zijn, blijft er bij terugkomst niet veel anders over dan binnen te zijn en dan is een caravan voor twee personen èn hond Hessel èn hond Iemand toch wel heel erg petiterig.
Zo kijken we echt wel terug op een paar leuke dagen en als alles goed mag gaan willen we hier zeker nog een keertje naar toe om nog meer van deze boeiende omgeving te gaan ontdekken.
BLOKZIJL
klik VOLLENHOVE
|
|
